De weg ergens naar toe, die mag toch wel leuk zijn......?

De weg naar het einde is al zwaar genoeg, dus waarom zou je onderweg geen lol mogen hebben?
Ik had van de titel ook kunnen maken: Leef!, Carpe Diem / Pluk de dag, Geniet!
We weten nooit wat er allemaal op ons pad komt. Of dat goed is of slecht, mooi of lelijk, vervelend of gezellig, en ga zo maar door. Wat we wél weten, is dat we met alles wel iets móeten. We kunnen niet zeggen "och, sla dat stuk maar over...". Was het maar waar..... dan zou ik wel een paar creatieve ideeën en oplossingen weten.
Je kunt je overgeven aan hetgeen je overkomt en het laten wat het is. Natuurlijk is die mogelijkheid er ook. Dan hoef je er verder niets mee. Maar ja, dat is zo ik níet ben. Natuurlijk gaat die vlieger niet altijd op, maar je kunt ook bedenken nog iets moois te maken van wat wél nog is. Zo ook met mijn vriendin. Haar man heeft me gezegd dat zij dit van mij heeft overgenomen. Het einde komt. Ja. Maar of je het nog leuk hebt of niet, dat einde komt tóch. Of die slechte uitslag. Eén keer komt dat. Dan kun je het toch beter wél leuk gehad hebben tot dat moment? Stel je voor dat die slechte uitslag níet komt. Dan heb je het van controle tot controle óók niet leuk. Nu kunnen we terugkijken op nog mooie, gezellige en leuke jaren die we samen met onze vrienden gedeeld hebben. Mijn vriendin en ik hebben vrij snel ingevoerd, dat we naast alle kaarsjes voor 'iedereen', we ook een kaarsje voor ons stoken. Telkens als we samen waren, hebben we ergens een kaarsje voor ons tweetjes gestookt. Mooi!

Nu is mijn lieve vriendin er niet meer. We helpen haar man met het regelen van de uitvaart en alles wat daarbij komt kijken. Zij hebben net als wij geen kinderen. Ik heb een verhaaltje voor haar geschreven dat ik tijdens de afscheidsdienst mag voorlezen. Dan bedenk ik natuurlijk wat we allemaal hebben meegemaakt en gedaan in de jaren dat we elkaar hebben gekend. O, geloof me, we hebben emmers tranen gejankt! Wij konden samen over alles praten. En vanzelf ging dat vaak over kanker. Dat heb je zo als je beiden ongeneselijk ziek bent. Maar dat was nooit vervelend; eerder fijn dat we dit met elkaar konden delen.
We praatten over het hebben van kanker en hoe anderen daarmee omgaan. Of niet......
Wij vinden het nooit vervelend als we het 'alwéér over kanker hebben'.
Want weet je, hoe dapper je ook bent, kanker beheerst je leven.
Hoe flink je ook bent, je voelt je soms zo ontzettend klein.
Hoe stoer je ook doet, soms ben je alleen maar heel erg bang.
Hoe groot je je ook houdt, soms kun je niet meer ophouden met huilen.
En altijd kunnen wij die gedachten en gevoelens bij en aan elkaar kwijt. Begrijpen we elkaar. Zijn we samen één.

Naast emmers tranen gejankt, waren er ook emmertjes met tranen van lol. Ja echt, veel lol hebben we samen gehad. Deze beiden gemengd met thee en koekjes op onze Alpe d'HuZes. Dat zij erbij waren met de Wensambulance blijft een heel speciaal cadeau. En ja, in bocht 9 hebben we net als thuis thee gedronken met (veel) koekjes erbij.
Wij lachen op de Alpe d'HuZes, want wij staan er toch maar.
Wij huilen op de Alpe d'HuZes, want wij staan er toch maar.....
Zoveel bijzondere herinneringen samen. En die zijn nu onbetaalbaar. Gedaan hebben we het; genoten van de tijd die ons nog gegund was. Ik mis haar. Definitief afscheid is donderdag. Ik mis haar. Maar ik ben o zo dankbaar dat we elkaar gekend hebben! Lieverd, ik hou van je! En zal dat altijd blijven doen!