Déjà vu.....
Ik krijg een hand. Een hand van de arts met tegelijk de woorden "Mevrouw Du Pré, u heeft dus huidkanker."
Bommetje!
Ik ben thuis bij mijn moeder en weet absoluut niet meer hoe ik daar gekomen ben. Mijn zus is er ook. Ik zie alleen nog maar 6 planken voor me. Ik heb kanker en ga dus dood. O help!
Het is 32 jaar geleden en ik herinner me nog elke seconde. Ook dat ik vele minuten kwijt ben. Geen memory meer van. Niks. Was ik te voet, met de fiets, met de auto? Hoe ben ik thuis gekomen? Geen idee. Ik weet dat het vrijdag is, want mogen moet ik volleyen. Ik heb 5 verpleegkundigen in mijn team.... ha, met veel wijze raad ga ik maandag naar de huisarts en vraag hem of ik naar een ander ziekenhuis mag. Geen probleem. Ook al heeft de oncoloog hem verteld dat hij me alles haarfijn uitgelegd heeft. Ik weet van niks. Oprecht. Ik weet van niks. In die tijd werd nog maar weinig open over kanker gepraat. Zei je kanker, dan sloeg iedereen dicht. Ik dus ook. Had je kanker, dan ging je dood. Ik dus ook.
Ik had een wondje onder mijn oksel dat maar niet wilde genezen, maar wel groeide. Biopt en uitslag. Zou toch niets mis zijn, dus zat ik daar alleen. Nooit meer doen, dacht ik toen. Bij een andere arts in een ander ziekenhuis heb ik de hele plek (met de grootte van stuiver) laten verwijderen. Blijven zitten was geen optie. Ja, het was huidkanker. En ja, handig om te verwijderen. Maar de kans dat ik eraan zou overlijden, was nihil. De daarop volgende 2 keer wist ik bij wie ik moest zijn.
We zijn 24 jaar verder, december 2009, de dag voor kerst:
"U heeft Kahler."
"O."
.......................
"Is dat kanker?"
"Ja."
.......................
"Is dat botkanker?"
"Nee."
.......................
"???"
"Beenmergkanker."
"O."
.......................
Alleen.
Weer alleen.
Alleen in mijn ziekenhuisbed.
Niet gebeld.
Mijn man is maar 5 minuten van mij vandaan.
Ze hebben hem niet gebeld.
Niet gebeld.
Ze hebben alle nummers; van thuis, hoofdkantoor, afdelingsnummer, direct nummer, mobiel.......
Niet gebeld.
Teveel moeite?
Ik ben een mens.
Een patiënt is een mens.
Een mens met gevoel.
Een mens heeft gevoel.
Ik heb gevoel.
Ben de weg kwijt.
Zit alleen op mijn ziekenhuisbed.
Ik ga dood.
Met heel veel pijn.................
Stukje vanaf 'U heeft Kahler' staat ook zo in mijn boek. Ik heb met mijn boek ook een missie. Niet 'alleen' dat mensen zich beter voelen wanneer ze het hebben gelezen. Niet 'alleen' dat een belangrijk deel (tot nu toe alles....) van de opbrengst via deelname aan Alpe d'HuZes naar KWF gaat. Ik heb hoop. Een wens. Die misschien in vervulling gaat, maar daarover een andere keer. In mijn boek heb ik de wens geuit dat ook mensen die beroepshalve met kanker te maken hebben het lezen. Ik schrijf namelijk ook over de dingen waaraan zij nog heel hard mogen werken. Zoals bijvoorbeeld bovenstaande. Niets overdreven. De totale verbazing en wanhoop voel ik nog. En helaas weet ik dat nu nog steeds zulke en/of vergelijkbare dingen gebeuren. Dat kan toch niet waar zijn! Dat mág niet waar zijn!
7 reacties
Sterk dat je het zo kan verwoorden.
Dat is toch niet te geloven zeg, dat ze zo met mensen omgaan. Ik ben zelf ook Khalerpatient en heb gelukkig een andere ervaring. Maar dat neemt niet weg dat er dus nog steeds dingen verschrikkelijk mis gaan. Is dat gewoon domheid, gebrek aan empathie of desinteresse?
Dit kan niet en mag niet.
Maar wat goed van je dat je op deze manier de strijd hiertegen aan gaat.
En voor wat de diagnose Kahler betreft, wens ik je veel kracht en sterkte.
Dank je Cathy, fijn te horen dat je een heel andere ervaring hebt. Kahler hebben op zich is toch al zwaar genoeg.
Wij/ik kunnen de strijd tegen kanker niet loslaten. Zolang ik er de energie voor heb (kan vrijmaken...), willen we ons best doen geld in te zamelen voor kankeronderzoek. Daar zijn we allemaal mee gebaat.
Lieve Hebe
Jij verwoord alles zo goed (ik denk in beelden en plaatjes ) dat ik bijna de jonge vrouw voor me zie die kreeg te horen dat ze huidkanker had ,de wanhoop het ongelovelijke eraan vind het dan ook totaal niet vreemd dat je niks hoorde ,sjonge ik zal es opletten in wachtkamers en ze er anders eens op attent gaan maken ik heb zelfs geen folders gezien kan door de corona komen maar toch lijkt voor mij soms of artsen niet zo goed beseffen dat er een mens van vlees en bloed voor je zit en wat hun te zeggen hebben vernietigend is ,goed van je om het elders te zoeken ,zo verdrietig om te lezen dat je alleen daar zat dat zou toch niet zo mogen en je man niet gebeld niet te geloven dat vind ik echt fout sorry als ik bot klink .
dikke knuffel en liefs hes xxx
Je klinkt niet bot Hes, zoiets IS super FOUT!
Ik heb die arts nooit meer aan mijn bed willen hebben. Heb het ook met mijn oncoloog besproken. Schandalig is zoiets en mijn mening daarover zal nooit veranderen.
xxxxx Hebe
Hoi Hebe,
Ik heb eindelijk een beetje ruimte in mijn hoofd om eens te lezen wie zo lief met mij meeleeft.
Dus begin ik vooraan jou verhaal en lees ik dat je beenmergkanker hebt. Ik kijk op door de toeval, mijn vader heeft in februari 2009 ook de diagnose Kalher gehad. 2009 was een hele andere tijd dan nu .....daarom kijk ik op dat hoe lullig als het ook klinkt , jij er nog bent. Mijn vader is in 2013 overleden. Wat een rotziekte....wij hadden nog nooit van Kalher gehoord en hebben zijn toen enorm op zoek gegaan naar informatie hierover. In 2009 konden we niet anders vermoeden dat de overlevingskansen zo gering waren. Ik ga nog even verder lezen in je blogs....mijn vader was nooit zo'n prater, misschien kan ik dan begrijpen wat hij allemaal moest doormaken, al is geen enkele kanker hetzelfde...
Bedankt voor al je lieve reacties!
Liefs, Karin
O jee, wat een toeval! Maar... toeval bestaat niet, is mijn mening...
En dat doe ik met liefde! Anders zou ik het niet kunnen. Ik meen elk woord dat ik schrijf. En ja, mijn inlevingsvermogen is (te?) groot. Waarvoor ik dankbaar ben.
Liefs xxx Hebe