Dikke tranen. Heftig. En waarom?

Om niks? Nee. Zeker niet om niks. Om best veel, maar dat had niet per se gisteren zó en dáár hoeven gebeuren. Echt niet. Dus. Niks van mij als flink mens over. Integendeel. Machteloos voelde ik mij. Onmachtig ook om mij anders te voelen. Beng! Piepklein en zielig. Belachelijk! En ik kon er helemaal niets aan doen; niets aan veranderen. Totaal onverwacht totaal van de kaart. 

Verbaasd ben ik over mij. Dat blijkbaar dat laagje zekerheid en (zelf)vertrouwen toch maar heel dun is. En waarom? Ik kan niet overal zomaar goed zitten. Recht en hard zijn een probleem. Eventjes kan, maar langer niet. Ik kan ook niet zitten als mijn linkerbeen geen ruimte heeft. Net alsof mijn heup dan ingeklemd wordt, afgeklemd, weet niet hoe ik het noemen moet. Hij 'blokkeert' en doet pijn in dezelfde seconde dat ik verkeerd ga zitten. Dat overkomt me gisteren. We gaan naar de musical in Utrecht. Al vaker in dat theater geweest. Maar blijkbaar toevallig altijd op een goede plek. Nu niet. Ik zit 'klemvast' en weet meteen dat ik dat geen hele voorstelling ga redden. Zoek en vind iemand die me helpen kan; die me helpen komt. En per direct zittend op de trap ben ik in dikke tranen. Ik kan dit niet! Ik kan niet hier zitten! Hoe kan ik dit nou niet voorzien hebben? Ze lost het op. Op een rolstoel plek, met een verhoging en een extra verhoging en een kussen. Ik hang een beetje en zit super met mijn been omhoog. Ik tril en snik nog een tijdje na en geniet van een geweldige musical Mama Mia. De beste musical die we hebben kunnen bedenken om me een ongelofelijk feel good gevoel te geven. Super dag samen en zonder extra pijn. Stralend genoten en stralend naar huis. Denken moet ik dan toch ook aan iemand die me bij herhaling zegt dat ik een bikkel ben. Dat het eens tijd wordt dat ik dat zelf geloof en accepteer. Dat iedereen die dat van me vindt, dat niet zómaar van me vindt. Pffff.... ben bang dat ik daarvoor nog 'even' oefenen moet...... Sowieso minpunten gescoord gisteren...... Maar ben ook met de hulp én de reacties van mensen om me heen een mooie ervaring rijker. 

19 reacties

Wat een bikkel dat jij toegeeft aan je gevoel en een ander om hulp vraagt. Was dat nu zo moeilijk? Nee lieverd een ander kan het niet zien en ook niet ruiken wat je hebt. En vragen om hulp is wel eens jou dingetje. Wat goed dat je dat gedaan hebt! Bikkel.    Beter dan bij een voorstelling van 2 of meer uren er kreupel uit komen wat nog dagen door suddert.

Liefs Alice ❤

Laatst bewerkt: 18/11/2019 - 18:29

Ha schattige jij! Die laatste zin klopt als een zwerende vinger. Daarom heb ik ook geen moeite meer om hulp te vragen. Wel voel ik me altijd nog ontroerd als ik die krijg. Waarom ik zondag 'de mist in ging', was het besef - en ja, terwijl ik dat natuurlijk drommels goed weet - van ziek zijn. Van dingen niet kunnen. Van zelfs bij naar de musical gaan, moeten nadenken of ik er wel of niet kan zitten..... Dát deed pijn en maakte me op dat moment klein, zielig en ongelukkig. 

Dikke knuffels xxxxxxx Hebe

Laatst bewerkt: 19/11/2019 - 20:48

Mamma Mia bella donna! Niet ervoor schamen hoor dat jij ineens een emotionele uitbarsting kreeg. Het is juist gewoon vervelend dat je pijn hebt. Ik vind het juist goed van je, dat jij je grens aangeeft en van de musical kon genieten ! 
Bikkel ben je zeker 💪🏼 😘

Laatst bewerkt: 18/11/2019 - 19:40

Minpunten gescoord gisteren? Dit waren pluspunten, Hebe!
Je hebt goed voor jezelf gezorgd. Je hebt hulp gevraagd en gekregen. Daardoor heb je een fijne avond gehad, terwijl het ook een nare, pijnlijke avond had kunnen worden.
En niet alleen jezelf heb je een plezier gedaan. Degene die jou geholpen heeft, is daar ook blij van geworden. 
Ik heb wel eens gelezen dat uit onderzoek is gebleken, dat mensen het meest blij worden als ze een ander kunnen helpen. Denk daar maar aan, als je nog eens hulp nodig hebt, en schroomt om het te vragen.

Liefs, Hanneke

 

Laatst bewerkt: 18/11/2019 - 22:25

Yep lieve Hanneke, je hebt helemaal gelijk en het weer o zo mooi gezegd! Maar, zoals gezegd bij Alice, heb ik er meer moeite mee gehad me te realiseren dat ik dus ook dít niet zomaar kan doen. Dat ik me ook hiervoor moet verdiepen in of en hoe ik het kan realiseren voor mijn mogelijkheden. Dát is wat zo heel heftig binnenkwam. En waarom ik me dus het tegendeel van een bikkel voelde..... Mss niet zo duidelijk verwoord.. 

Liefs en knuffels xxxxxxxxx Hebe

Laatst bewerkt: 19/11/2019 - 20:54

Ja, lieve flapdrol, dat was toch prachtig? Hulp gevraagd en gekregen, geen enkele moeite, denk ik zo, en iedereen blij. Dat moeten we allemaal leren! Je bent (echt, serieus) een bikkel!

Dikke knuffel en veel liefs XXX 

Laatst bewerkt: 18/11/2019 - 23:40

Had je alleen maar last van je been? Bij mammmmmmaaaa Mia krijg ik kramp in mijn kaken mijn schouders op slot mijn hoofd draait rond, wat er onder de gordel gebeurt mag ik niet schrijven(niet geschikt voor jonge lezers) al kotsend op mijn wenkbrauwen lopend had ik om hulp moeten schreeuwen, in een dwangbuis afgevoerd. Wat je beschrijft herken ik een beetje alsof de kop van je dijbeen vast zit in de kom en er ontzettende kracht op word uitgeoefend. 105 kg druk wel te verstaan, ook en hele scherpe napijn als ik uit die positie kom. Het pijnlijk besef soms om hulp te moeten vragen en de ontreddering omdat je opeens voelt hoe kwetsbaar je bent , dat gedaan hebbend is geen minpunt maar een pluspunt voor jezelf opkomen vragen om ondersteuning en dan naar jij zegt te kunnen genieten. Vaker zie je bij mensen bij wie zoiets gebeurd dat ze weggaan de angst, schaamte en onzekerheid winnen bij hun niet bij jou je wilt genieten  waar je voor gekomen bent,  weglopen is geen optie.( Tot onze lieve heer op zolder had ik gebeden om me weg te halen bij mama Mia, misschien daarvoor al en een bezoekje psycholoog geboekt)

 

Sterkte

 

 

Laatst bewerkt: 19/11/2019 - 01:08

Ha die Ron! Jij bent weer zó jij en ik heb krom gelegen van het lachen. Jouw lief zal dus een ander mee moeten nemen naar de musical.... Speel ik voor jou wel voor psycholoog.....

Maar ja, je legt de vinger weer op de zere plek... het besef van beperkt en kwetsbaar te zijn, kwam als een bom binnen. En zoals jij beschrijft hoe ik mijn heup dan voel, kan ik maar aan weinig mensen uitleggen. Alsof er met een mes ingestoken wordt. En ja, ook jij dank voor het pluspunt. Ik ga jullie geloven en ben trots op mij. 

Dikke knuffels xxxxx Hebe

Laatst bewerkt: 19/11/2019 - 21:02

Dank je wel lieve Ad! En ja, ik weet dat het goed gaan komen met mij. Ben daar ook zelf van overtuigd; alleen.... héél soms even niet.... Maar dan zijn er lieve mensen voor mij; waaronder jij!

Knuffel Hebe

Laatst bewerkt: 26/11/2019 - 18:09

Oh lieve Hebe die ontreddering in jezelf als zoiets gebeurt is heel herkenbaar. Door de pijn botsen alle emoties, maar gelukkig werd het heel goed en snel opgelost door iemand van het theater en had jij toch een prachtige avond 👍🏼🤗😘 xx Kim

Laatst bewerkt: 22/11/2019 - 18:06

ach lieve lieve schat die ontreddering die je dan voelt ja dan kan het wel eens teveel worden ,dat geeft toch niet mooie oplossing van die medewerker en mooi ook dat je een mooie voortelling hebt gezien en een bikkel ach dat blijf je gewoon 

liefs hes xxx

Laatst bewerkt: 08/11/2021 - 14:55