Een harde leerschool

"Ik mankeer toch niks aan mijn hersenen!"
Hoe vaak ik dat niet naar mijn oncoloog geroepen heb! Bewondering voor haar geduld.
"Weet u wel hoe zwaar uw behandeling is geweest?" "Ja hoor, ik was er zelf bij." Zei ik wel een beetje bits... "Ik heb beenmergkanker, dat heeft toch niets met mijn brein te maken."
Zoveel ongeloof ik had. Zelfs nog voordat ik naar Maastricht geweest was, maakte ik me al druk dat het allemaal zo lang duurde. Steeds bleef ik maar herhalen dat ze me op het werk wel onderhand weer wilden zien. Dat het nu wel lang genoeg geduurd had en ik weer aan de slag moest. Dat ze een beetje op moest schieten.... Ik was dat geneuzel zo spuugzat. En aangezien ik niet zo googelig ben, had ik totaal geen notie wat me in Maastricht te wachten stond. Brochure gelezen. Nou, dat doen we even en dan ga ik vooral weer met mijn leven verder. Punt.
Ondertussen deed mijn brein niet wat ik gewend was. Helemaal niet. Nog niet trouwens. Alleen ga ik en gaan we er nu anders mee om. Zeker na Maastricht werd het dramatisch. Ik ging naar boven. Geen idee waarom. Ik sta op van de bank. Geen idee waarom. Voel aan mijn buik; misschien moet ik plassen. Mooi niet. Ga weer zitten. Ik ga naar buiten. Naar de keuken. Kijk in de ijskast. Loop naar de garage. Alles zonder ook maar enig idee te hebben waarom. Wil ik gaan koken. Ligt er niks in de ijskast waarmee ik iets koken kan. Ik word helemaal gek van mezelf. Komt omdat je ouder wordt, zeggen ze dan. Blèh, ik ben net 52! En het is niet waar. Mijn geheugen is mijn hele leven al idioot ijzersterk. Heb me er zelf vaak over verbaasd dat ik ook na jaren me dingen nog letterlijk kan herinneren. Wat iemand gezegd heeft bijvoorbeeld en hoe een ander daarop reageerde. Geen eigenschap overigens waarmee je blij moest zijn, want niemand gelooft namelijk dat jij dat nog weten kunt. Ik vergat geen verjaardag, geen boodschappen, geen afspraken. Niets. Nooit. En daar deed ik geen moeite voor.
Moest ik maar briefjes schrijven. Ja hoor, honderden heb ik er geschreven! Maar ja, als je dan vergeet dat je die geschreven hebt, schiet je er mooi niks mee op. Of ik leg ze op een heel goed plekje en vergeet dan waar dat is. Wat ik overigens niet alleen met briefjes doe (nee, helaas, deed kan ik niet zeggen in dit geval)..... Je wilt niet weten wat voor zoektochten wij door ons (gelukkig vrij kleine) huis hebben gemaakt. Het kán niet weg zijn! Nee, maar waar ligt het dan? Te gek. Ongelofelijk hoe creatief ik kan opruimen. De meest maffe 'goede plekjes'. Een bril zoeken die op je hoofd staat, is er niks bij. Als mijn man iets kwijt is, kom je het gewoon 'ergens' tegen. Zo zit het met mijn goed opgeruimde dingen niet. Groot voordeel is wel dat we in de tussentijd kasten, lades, kelderksast en zo van alles opgeruimd hebben. Bergen oud papier dat weg kon. Dat geeft dan weer een goed gevoel...hahaha

Ik wil weer werken! Ik wil weer gewoon zijn! Ik wil weer een boek lezen! Ik krijg de Libelle niet eens voor elkaar! Heb ik een bladzij gehad, heb ik totaal geen idee wat ik gelezen heb. Te idioot voor woorden! Dit is zó niet ik! Ik ben altijd blij geweest dat ik mezelf gebleven ben als optimist en positief mens. Maar eerlijk is eerlijk, dit stuk van het verhaal heeft dat vaak erg moeilijk gemaakt. Zo kwaad ben ik geweest (soms nog....). Gefrustreerd en boos op mijn oncoloog. IK HAD EEN GOED STEL HERSENS EN NU BEN IK ZO'N SUFFERD! Ik onthoud niks, kan niets lezen, kan niets leren, van puzzels snap ik niets, kan me niet concentreren, zie de woorden voor mijn ogen dansen, krijg er een gammel hoofd van, zoek in mijn memory en vind niets. Dit heeft niets met ouder worden te maken. Dit stuk IK is er niet meer. Of half niet meer. Er zijn nog steeds dingen die ik me na tíjden nog precies weet te herinneren. Letterlijk. Het andere geheugen is volkomen waardeloos. Ik zeg 'ja' tegen je om iets te pakken of zo, sta op en in diezelfde seconde is het weg. Vergeet ik ook dát ik iets vergeet. Het is volkomen weg.
Nog niet zo lang geleden staan we in de stad. Vraagt mijn man me waar we heen moeten. Ik dacht dat híj iets in de stad moest hebben. We zijn alle straten doorgelopen, hebben alle winkels aangekeken, zijn gezellig koffie gaan drinken met iets lekkers erbij en weer naar huis gegaan. Totaal geen idee wat we in de stad moesten. Nu lachen we er maar mee. Met een beetje geluk komen we er nog een keer achter wat we nodig hebben. Of niet. Ook goed. Ik laat me ook niet meer van de wijs brengen door 'maar jij zou dit en jij zou dat'. Gelukkig gaat lezen nu wel wat beter. Maar ik kan bij lange niet meer wat ik kon. Nooit meer. Dat is me met de tijd wel duidelijk geworden. Ik ben blij dat wíj daar nu mee om kunnen gaan. Anderen? Dat is aan hen....