Ohhh, allemaal enge dingen!

Ik wil niemand te kort doen; misschien is het ook wel zo. Sterker nog, het ís ook zo. Heb je met kanker te maken, dan beleef je allemaal enge dingen. Zeker als je zelf degene bent die kanker heeft. De meeste enge dingen móet je ondergaan, want je hebt geen keus. Waar je die keuze wel hebt, voelt het vaak eng jouw keuze te maken.......wat is wijsheid......
Praat je over kanker, dan praat je over allemaal enge dingen. Klopt. Totdat je het zelf meemaakt. Dan is het niet eng, maar overleven. Doodeng.
Vol trots wilde ik iemand mijn boek laten zien; iemand die ook wist dat ik aan het schrijven was. Ik heb zo mijn best gedaan mensen met mijn woorden te raken en te helpen. Nauwelijks erdoorheen gebladerd en met bovenstaande opmerking kreeg ik het weer terug. "Praat me er niet van!" Overigens ook letterlijk zo bedoeld. Ik uitleggen dat ik het boek positief geschreven heb, to the point, maar positief en vol kracht en moed vooruit. Deze kracht, hoop, moed, troost, herkenning, ook vertrouwen en geloof doorgevend aan de lezer om hem of haar zich beter te laten voelen. Niet alleen Kahler patiënten. Juist niet. Iedereen die hoe dan ook met kanker te maken heeft. Ik heb het voor iedereen geschreven. Maar mijn 'gehoor' luisterde al niet meer.
Ik heb het geluk vele mooie en bijzondere complimenten voor mijn boek te hebben gekregen. Eén daarvan was van iemand die sinds de dood van haar moeder 23 jaar geleden worstelde met haar gevoel en boosheid. Moeder overleden aan kanker en tijdens dat proces is van alles voor, tijdens en na de behandelingen mis gegaan. Geen communicatie, geen uitleg, geen begrip, geen tijd. Al die jaren daarna wilde ze al haar frustraties opschrijven en opsturen naar hen die het in haar ogen anders hadden kunnen doen. Het had zoveel beter en vooral zoveel menselijker gekund. Nooit in deze 23 jaar heeft ze dat los kunnen laten. Ze leest mijn boek en schrijft mij een brief. Tijdens het lezen van mijn boek ziet ze dat ik schrijf wat ze al die jaren zelf had willen schrijven. En opsturen naar de behandelend artsen. Ik schrijf ook dat alle artsen en verplegend personeel mijn boek zouden moeten lezen. Ze heeft het boek uit en vindt rust. "Nu kan ik het loslaten", zei ze me letterlijk, "jij hebt mij rust gegeven. Blijkbaar is er in al die jaren nog niets veranderd. Je hebt gelijk, zij (artsen en zo) zouden jouw boek ook moeten lezen. Lezen wat het voor de 'andere kant' betekent wat zij doen. Of juist niet doen." Ik was en ben zwaar onder de indruk. Dit had ik als effect van mijn boek helemaal niet in gedachten.
Iemand anders die me zei "Hebe, dat van die auto dat zei ik ook altijd. Dat doe ik nu echt nooit meer!" Ik kende haar eigenlijk niet; ze kwam speciaal naar me toe om me dit te vertellen.
Van nog een andere lezer kreeg ik excuses. Want ja, ik schiet vlammetjes als iemand zegt dat mijn Kahler gewoon een chronische ziekte is. Als je me wilt raken, zeg je dat. Chronisch is voor mij iets zoals de hoofdpijnen van mijn zus. Vervelend, naar, akelig, maar je kunt er 100 mee worden. Dát is mij niet gegund. Aan een chronische ziekte ga je niet dood. Ik aan de mijne wel. Uhmmm.... ja, als die auto niet van te voren voorbij komt.....