En het werd een cadeautjedag.....

Lang naar uitgekeken deze keer. Met een knoop in mijn buik. Met gerommel in mijn hart. Met een wazig en warrig hoofd. Met wat..... als.....? Zo heel raar. Zo heel níet ik. Als het dan eindelijk zover is, is er van dat gerommel, wazige, warrige en van die knoop niets meer over. Hé, ik ben er weer! Gek mens, je bent weer terug. Eén beslissing is daar in ieder geval aan vooraf gegaan; namelijk dat ik niet meer probeer bij míjn verdriet om míj te komen. Dat komt of komt niet. Beiden oké. Vind ik. Nu..........

Zoals gebruikelijk lopen de afspraken bij de oncoloog uit. Geweldig vind ik dat! Ze neemt haar tijd voor iedere patiënt. Dat is zó belangrijk! Nooit heb je bij haar het gevoel dat je moet zorgen dat je binnen die 10 ingeplande minuten weer de deur uit moet zijn. We gaan weer naar beneden. We hebben onze wandeling al gemaakt vandaag. Dus gaan we aan de koffie / thee mét iets lekkers. Ik hoor de woorden van mijn vriendin 'Ge gaat toch ginne thee drinken zonder iets lekkers erbij'. En nee, dat doen we niet. Nemen een surrogaat bossebol, want de echte zijn op. "Op de goede uitslag", zeg ik tegen mijn man en hij is het er mee eens. Na een paar happen komt er ineens een gerbera - lievelingsbloem van mijn vriendin - met een knuffel van achteren...... We horen hem zeggen "Ricky zei me dat ik nu naar jou toe moest. En je deze bloem moest brengen om je sterkte te wensen en je te laten weten dat ze aan je denkt." Goh beste mensen weet je wat er dan met je mascara gebeurt? En ik geef er helemaal niets om! Zó lief! Zó nodig! Zó gewenst! Ik voel haar. Ze is bij mij. Ik ben bij haar. Het komt goed. Wedden?

Als ik aan de beurt ben, zijn de eerste tig minuten voor mijn vriendin. We hadden dezelfde oncoloog. Mijn verdriet om haar zit zó diep en het mag er zijn en het mag eruit rollen. De oncoloog weet ook hoe close wij waren. Ze vond het ook mooi om te zien dat haar man gekomen was. Ik vertel haar alles. Hoe ik me voel, hoe ik me niet voel, wat ik voel en wat me niet lukt te voelen. Dat laatste begrijpt ze wel. Is echter van mening dat ook dat stukje vanzelf op mijn pad zal komen. Dat er iets gaat gebeuren, of waarschijnlijker dat iemand een keer iets zegt waardoor ik geraakt wordt. "Dan komt het er ineens, onverwacht en vanzelf uit. Dat kun je niet oproepen. Dat komt als jij er klaar voor bent." Wijze woorden. Zo ongeveer had ik dat zelf ook al ingevuld. Door het 'tweede stukje ik' te laten rusten. Ik vergeet helemaal waarvoor ik eigenlijk daar ben. We hebben het over mijn boek. O ja, dat ben ik aldoor nog vergeten jullie te vertellen. Naast dat mijn boek te koop is, in de bibliotheek ligt en er een luisterboek van is gemaakt, heeft nog iemand zijn oog op mijn boek laten vallen. Een (medewerker van een) farmaceut die zo bijzonder geraakt is door mijn geschreven woorden, dat hij alle zorginstellingen in Nederland een mailing heeft gestuurd met het aanbod om (veel) van mijn boeken te bestellen. Gratis. Om ze te lezen en laten lezen, om ze te gebruiken in de opleiding, om ze op de afdeling en in de wachtkamer te leggen, om er zelf ook lering uit te trekken. Want dat laatste schrijf ik ook in mijn boek; dat ook iedere arts het gelezen zou moeten hebben. Om eens te weten hoe het 'aan de andere kant' van het verhaal is. Om te ervaren wat het effect is van zijn woorden en daden. En zo.... Dát is de trigger geweest. Zó bijzonder! We hebben het hier wel over míjn boek! Gewoon van ikke.... pfffft..... Daar ben ik écht voor van mijn stoel gevallen. Dat juist zó iemand precies datgene uit mijn boek haalt zo ik het heb bedoeld. 

Als we zo eens een half uurtje (ik heb altijd de laatste afspraak van de dag, dus er hoeft niemand meer te wachten) gepraat hebben, komen we tot de uitslag. Ineens heb ik 'o ja.....' en krijg het een beetje warm. Om vervolgens toch enigszins verbaasd te zijn als ze zegt dat de bloeduitslagen er weer goed uitzien. Niets op aan te merken. ??????? Ik ben al maanden licht verkouden? Nu is mijn verkoudheid erger, maar dat lichte dat sluimert al maanden. Niets van te zien. Geen afwijkingen in de bloedwaarden. Nieren doen ook normaal; voor zover dat bij mij nog kan. "Het is prima zo, kom over 4 maanden maar terug." ??????? Tja..... En dan verschijnt mijn grootste grijns en straal ik de deur uit. 

Ik heb eten voorbereid voor ons drieën. De man van mijn vriendin biedt ons een uitje aan als dank voor het vele dat we voor Ricky hebben gedaan en betekend. We gaan naar Gerard van Maasakkers. En dat is gaaf! Natuurlijk heb ik er overdag rekening mee gehouden en de hele middag verder niets gedaan. Lekker op de bank en rusten. Oncoloog, eten, theater. Als ik in de flow zit, gaat het me ook beter af dan wanneer er na het eten nog veel tijd tussen zit. We lopen nog even bij en winkel binnen waar ik vaak met mijn vriendin kwam. Die twee waren ook dikke maatjes. Ik krijg er precies de juiste woorden en een knuffel. Heerlijk mens! De voorstelling is echt super. Prachtige liedjes - hij is een troubadour uit Brabant - die je een verhaal vertellen. Als we weer naar huis gaan, ben ik gebroken. Nog even een borrel is er niet meer bij. Alles doet me pijn; ook al zat ik fijn aan de linkerkant in de zaal zodat ik mijn been kon strekken. Té moe gewoon en dan doet alles zeer. Maar pijn is niet wat overheerst. Dat is deze bijzondere dag. Niet zo ver, maar we hebben heerlijk gewandeld met een mager zonnetje. Fris maar lekker. Daarna niets meer uitgespookt en rust gehouden. Dan een bijzonder fijn gesprek met mijn oncoloog en als bonus een zo goede uitslag. Lekkere soep (al zeg ik het zelf) en een heerlijke avond samen met muziek die er wezen mag. Als ik ze zo tel, zijn dat wel 6 cadeautjes deze dag. Met recht een cadeautjedag dus!