Ernaast staan. Minstens net zo moeilijk als het zelf hebben.

Hierbij een paar bladzijdes uit mijn boek. 

Nou ja. Na die eerste dag is het met mijn tranen hiér voor wel gedaan. Nu gaan we weer verder. Vertel maar wat de plannen zijn. Wat de bedoeling is. Ik ben gewoon de eerste die geneest. “Waarom niet”, zegt de oncoloog. Iemand moet de eerste zijn. Nou, dat ben ík dan maar.

Het leven gaat, zoals dat gaat

en niemand weet waarom.

Je krijgt geluk

je krijgt verdriet

en niemand weet waarom.

Geluk van mij lijkt minder dan

dat van iedereen;

verdriet van mij lijkt meer

dan dat van iedereen;

en niemand weet waarom.

Het leven loopt zoals dat loopt

en niemand weet waarom,

maar een ieder die vertrouwen heeft

ontdekt toch eens de zin

waarom iets gaat zoals dat gaat

en loopt zoals het lopen moet;

omdat vast staat en heel zeker is

dat leven zinvol is;

niets dat er niet bij zou horen,

al weet niemand echt waarom.

“Ik heb je aan aangemeld in Maastricht”, zegt de oncoloog. “Hoe vreemd dat ook klinkt, je bent weliswaar ongeneselijk ziek, maar verder ben je kerngezond en nog jong. Ik heb Maastricht al laten weten dat je komt; jij redt dat wel. Ze houden er al rekening mee dat je komt.” En weg is ze. Een heel bijzondere vrouw. Tijdelijk mijn oncoloog omdat de oncoloog / hematoloog die bij mijn vorm van kanker hoort op vakantie is. Zij heeft me nog net even een hand kunnen geven. Ik ben ook blij dat ik deze oncoloog deze twee weken als arts heb mogen hebben. Zij trekt niet de grond onder je voeten vandaan. Bijzondere, aparte, maar fijne vrouw. Kijkt niet raar bij mijn rare opmerkingen. Ik kan er niets aan doen, maar het voelt bij mij niet zo dat ik nog maar een beperkt aantal jaren te leven heb. We gaan dit behandelen en dan komt het goed. Een diepe overtuiging voel ik. Het is goed. Het komt goed. Zal niet zo maar gaan, maar het komt wél goed. Let maar op.

Ik mag me verheugen op drie maanden 'gewoon' zware chemo. Eén week en dan drie weken rust. In de vierde maand krijg ik extreem zware chemo. Dit alles moet ervoor zorgen dat ik zo 'schoon' mogelijk ben voor 'opgewekte' of noem het 'gestimuleerde' aanmaak van schone, nieuwe stamcellen. In Maastricht krijg ik dan de stamceltransplantatie. Dat alles moet ervoor zorgen dat het leven dat me nog gegund is, zo goed mogelijk is. Na de vierde chemokuur krijg ik zes weken rust en dan mag ik naar Maastricht. Meerdere vrienden die in Maastricht bij me op bezoek zijn geweest, hebben een paar jaar later verteld dat ze zich toen niet konden voorstellen dat ik levend uit dat ziekenhuis zou komen. Een dierbare vriend die eigenlijk nooit huilt, houdt het met moeite droog als ze bij mij zijn. Geruime tijd samen met zijn vrouw in de auto gehuild voordat het verantwoord is naar huis te rijden. Ik zelf heb daar nooit aan getwijfeld. Niet in Helmond – als ze mijn nieren niet meer aan het werk hadden gekregen, had ik geen chemo's kunnen ondergaan, geen transplantatie en had ik dus niet meer geleefd – en niet in Maastricht. Voor mijn behandeling in Maastricht stond minimaal tussen de vier en zes weken. Ik heb vooraf al bedacht dat ik drie weken wel genoeg vind. Ik heb mijn zwager een 'dagenblad' laten maken; hij heeft er toch 30 dagen opgezet. Ik ben zelf te ziek en zwak om de dagen af te strepen. Elke dag zet Ruud een groot kruis door weer een dag. Na precies drie weken ga ik naar huis. Nog super zwak, maar we gaan wél samen naar huis. Ik huil van puur geluk!

Ik heb heel veel geschreven in het ziekenhuis en daarna thuis. Ik wilde graag alles vastleggen zodat ik het later nog eens na kon lezen. Om het niet te vergeten......hahahahahaha! NIKS, maar dan ook niks ben ik vergeten. Kan ik niet vergeten. O mijn God, zoveel pijn, verdriet en narigheid, dat vergeet je nooit meer. Sterker nog, ik vóel het nog zoals toen. Alles. Fysieke pijn, mentale pijn, de onmetelijke onmacht, de verbazing, angst en boosheid. Maar ook het enorme gevoel van rust, blijheid én geluk en dankbaarheid. Ja zeker, ook een sterk gevoel van geluk en dankbaarheid. Zo veel heel bijzondere dingen zijn er op mijn en ons pad gekomen. Zoveel heel bijzondere dingen mogen meemaken, mogen zien en beleven. Heel bijzonder. Zo heel bijzonder om te mogen ervaren wat je voor anderen betekent. Dat is rijkdom! Zo vaak hoop je dat het zo is, maar kom je daar eigenlijk nooit achter. Wij wel. Wij wel, in een heel bijzondere ruime, overvloedige mate. Zelfs na zoveel jaren voel ik nog steeds een diep gevoel van dankbaarheid. Heel speciaal. In het ziekenhuis in Helmond hebben wel alle verpleegsters een keer op mijn bed gezeten. “Mevrouw, hoe doet u dat toch? U lacht altijd, u bent altijd vrolijk en lijkt volkomen tevreden.” Ja, dat klopt. Zo voel ik me ook. En nee, dat wil niet zeggen dat het 'wel meevalt'. Kanker hebben valt zeker niet mee. Maar ik ben een geboren optimist en positief mens. Gelukkig ben ik dat gebleven. Heel dankbaar dat ik mijzelf in deze enorm zware tijd niet ben kwijt geraakt. Want uiteindelijk – geloof me, ik had het niet gekund zonder mijn lieve man – maar uiteindelijk moet je het tóch zelf doen! JIJ alleen bent degene die de touwtjes in handen heeft; jij alleen bepaalt hoe je met je situatie omgaat. De liefde om je heen kan je helpen en begeleiden, maar jij moet het doen. Zit jij zwak en zielig in een diep dal en laat je je er niet uittrekken, dan staan alle hulptroepen machteloos. Alle lieverds op de wereld kunnen je alleen helpen als jij dat toelaat. Ervoor open staat. Luister, ik begrijp dat wel hoor! Ik ben er geweest, dus ik weet waarover ik het heb. Ik weet dat het écht niet altijd meevalt om de moed erin te houden. Ik denk dat ik daarover alleen al een boek kan volschrijven.... Natuurlijk heb ik het geluk dat ik van nature geen doom-denker ben. Maar als je écht wilt, kun je heel veel. Heel erg veel. Meer dan je voor mogelijk houdt. Vergis je nooit in de kracht van jezelf. In de kracht van je eigen lichaam. Nee, je kunt niet toveren. Wat overigens best handig zou zijn..... Helaas, díe kracht vind je niet in jezelf. Wel iets wat er op lijkt. Wel kracht om boven jezelf uit te stijgen. Kracht om de last die je krijgt te dragen. Niemand krijgt een last die groter of zwaarder is dan hij dragen kan. Een zware last, betekent dat je sterk bent. Elk 'rugzakje' is op maat gemaakt. Met de kracht uit jezelf kun je vervolgens doen wat goed voor je is. Schroom niet om hulp te vragen als je het gevoel hebt dat het je zelf niet lukt! Twijfel echter nooit aan je eigen kracht. Ook wanneer blijkt dat je de strijd niet gewonnen krijgt. Dan nog kan je eigen kracht je helpen vrede en rust te vinden in jezelf. Waarmee je het laatste pad kun bewandelen. Zwaar? Ja. Heel zwaar. Maar weet, je loopt niet alleen. Nooit. Altijd is er iemand bij je. Er loopt iemand met je mee en houdt je hand vast. Vertrouw op je gevoel. Niets is voor altijd voorbij. Al moet je gaan. Het is niet voorbij. Jij bént. Altijd.

Ons leven duurt slechts één tel,

beseffen wij dat wel?

Ons bestaan in de oneindigheid

is slechts een seconde in de eeuwigheid.

Wij beleven ons leven in jaren;

kunnen vele ervaringen vergaren,

kunnen kennis verwerven,

leren omgaan met sterven,

erkennen verschil in vreugde en verdriet,

bevatten soms de grootheid niet

van het zíjn in het geheel,

want wij zijn maar een miniem deel.

Waarom angst overwinnen

als het eindigt als we beginnen.

Waarom vreugde verliezen

als we toch niet kunnen kiezen.

Waardoor ik in leven bedenk

ook dood is een geschenk.

Uit mijn schrijverij:

31 december

De hele dag heb ik het gevoel dat wij een bijzondere avond tegemoet gaan. Waarschijnlijk onze meest bijzondere oudejaarsavond ooit. Ik kijk er naar uit; het geeft een goed gevoel. Veel meer dan alleen maar samen zijn. Veel meer. Ik ben ervan overtuigd dat wij samen iets heel moois tegemoet gaan. Bijzonder en nog mooier dat wij tot nog toe gekend hebben. Niet alleen een situatie of gebeurtenis waar we sterker uitkomen. Nee, dit is een bijzondere weg naar een nieuw, ander en verrassend leven. Ik ben er nieuwsgierig naar...... ik ben een vrouw..... Wij kijken er samen naar uit om het te beleven, want we voelen allebei dat er iets aparts op onze levensweg komt. Iets groots, waarvan maar weinigen de kans krijgen het te beleven. Iets moois, een belofte. Als het moment daar is, zullen we weten wat het is. Dat het komt, weten we zeker.

De realiteit is dat mijn situatie uitzichtloos is. En toch voelt dat niet zo. Mijn gevoel heeft mij nog nooit bedrogen. Ik heb er ook nu een blind vertrouwen in. Wellicht hoe vreemd ook.