Stop wat geluk in een potje.....

Er is iemand die een handje hulp nodig heeft en ik daarom al twee jaar elke dag een berichtje stuur. Soms een spreuk, soms een gedicht, soms gewoon een paar regels. Allemaal 'uit eigen werk', namelijk ter plekke door mij gemaakt of overgenomen uit één van de vele gedichten/spreukenboekjes die ik heb liggen. Om te helpen, te troosten, (goede) raad en moed te geven, of gewoon zaken eens van een andere kant te bekijken. Eén van deze spreuken was:

Stop wat geluk in een potje, als reservevoorraad voor moeilijke dagen of momenten. 

Probeer het.... Een leeg potje, concentratie, geluksgevoel overbrengen, dekseltje erop, klaar voor gebruik als nodig!

Ik moest eraan denken dat ik deze tekst gestuurd had, en eigenlijk is hij toch ook heel mooi. Juist wij hier op dit platform hebben allemaal een nogal (zacht uitgedrukt) moeilijk en heftig leven. En ja, natuurlijk weet ik (als geen ander!) dat het zo eenvoudig écht niet ligt. Maar toch....? Nu ik zelf bezig ben te ervaren waarmee bedoeld mens al ruim twee jaar worstelt, heb ik mijn eigen spreuk in praktijk gebracht. De laatste weken waarin ik me zo warrig, onzeker, raar en verloren voel, hebben veel impact. Mijn brein maakt overuren en dat heeft met mijn beperkte portie energie veel invloed op mijn dagelijks leven. Sowieso vergeet ik meer, maar daarnaast ben ik ontzettend veel meer moe. Zó weinig energie en gedachten die een loopje met me nemen en vreselijk door elkaar rommelen. Dringend behoefte aan rust en gelijkmatigheid. Dus.... waarom niet proberen wat ik zelf aan een ander opper? Ik nestel me op een lekker plekje en graaf in mijn herinneringen naar mooie en bijzondere momenten van geluk. Dat zijn er veel! Ik begin bij niet zo lang geleden, maar ook hier lopen mijn gedachten door elkaar en kom ik ook bij oudere stukjes geluk. Nu alleen voor déze keer ban ik de niet gelukkige uit mijn brein. Nu even niet. Wat zeker niet wil zeggen dat ik daarvoor wegloop; nee, want dat kan helemaal niet. Dan hoef ik maar aan ons overleden neefje te denken, aan mijn pas overleden vriendin, en alle geluk bestaat niet meer. Voor nu permitteer ik me aan iets moois te denken. Zo maar iets wat dat bijzondere gevoel bij me opwekt. Een fijn gevoel van gelukkig zijn. Met mijn ogen dicht ben ik er zo maar dichtbij. Ik haal diep adem en laat dit gevoel in me komen. En zowaar... het helpt! Voor even ben ik terug bij een stukje geluk en voor even voel ik me prettig en rustig. Ik blijf een tijdje zitten en laat een paar tranen rollen. Weet je, ons leven valt zeker niet mee. Het is niet eenvoudig altijd maar de moed erin te houden. Extra lastig blijft, het aan iemand uit te leggen die je met liefde zou willen helpen. Soms kun je je gevoel simpelweg niet onder woorden brengen. Zelfs als deze persoon je heel na staat. Misschien daardoor wel..... Mensen die hetzelfde meemaken, begrijpen je ook zonder woorden. Daarom ben ik dankbaar voor dit platform; dankbaar voor jullie woorden en verhalen. En daarbij hoop ik dat jullie ook zo over de mijne denken......