Over gemis dat je onvoorstelbaar diep raakt......

Iemand missen. Zó erg! Iemand missen. Er bestaat niemand die niet iemand mist. Dus waarom vind ik het dan nodig hierover aan jullie te schrijven? Nu ik begonnen ben, voel ik me er bijna schuldig over..... Hoezo is mijn gemis zo erg dat ik er een blog aan moet wijden? Mag ik dit dan doen, omdat dit gemis mij me zo ontheemd laat voelen? Alsof ik de moed, de kracht en het vertrouwen in mij kwijt ben en deze met de overledene is meegegaan?

We komen veel bij ons overleden neefje en nu regelmatig gaan we dan ook naar mijn vriendin. Zoals afgelopen maandag. Regen onderweg, maar richting begraafplaats klaart het op. Zon komt door. Zon schijnt prachtig op haar graf (natuurbegraafplaats) en dat ontroert me. Ik vind het fijn dat ze in het zonnetje ligt. Ze hield zo van de warmte van de zon. Zeker in de jaren dat ze het door de chemo van binnenuit zo koud had. Ik denk aan de vele bloemzaadjes die ik al om haar graf ingegraven heb. Geen 'cultivars' hoor, maar 'geoogst' op het veld tegenover haar graf. De zon gaat vast en zeker zorgen dat haar plek mooi begroeid wordt! Eén traan.... nóg een traan..... laat maar gaan, hoor ik iemand zeggen, en dat doe ik ook. Ik zit op mijn hurken bij haar en ik herbeleef het moment waarop we haar hier neergelegd hebben. Hoe we allemaal onze bloemen op haar gooiden en ik mijn Hebe. NU voel en beleef ik het anders. Het voelt alsof ik de ik die ik al een paar maanden kwijt ben, met de Hebe mee in haar graf gegooid heb. Zo raar! Ik krijg er hartkloppingen van en voel me intens verloren. Diep ademhalen nu..... pfft.... en het gaat weer beter. Ik geef haar een knuffel en ze zegt me dat ik haar man de groetjes moet doen. Komt goed schat, doe ik. Met nog tranen over mijn wangen loop ik met mijn man terug naar het informatiecentrum. Daar ben je altijd welkom om een glaasje te drinken en je verhaal te doen. Diepe zucht, thee met twee koekjes en het gaat wel weer.

Vervolg..... Ergens voelt het als een opluchting nu te kunnen duiden waar mijn ontheemde gevoel vandaan komt. Mijn oncoloog heeft eigenlijk ook al aangegeven dat het overlijden van mijn vriendin meer impact op me heeft dan ik besef. We waren ook zó close! Onze gemene deler (letterlijk dus ook) was een ongeneselijke vorm van kanker en dat maakte onze vriendschap toch anders dan andere. En ik realiseer me nu dat de moed, de kracht, het vertrouwen én de berusting die ik mijn vriendin wist te geven, míj ook veel kracht gaf! Als ze wist dat ik kwam, fleurde ze meteen op. Ik heb haar altijd mee naar buiten gekregen; ook als dat haar man niet lukte. Ik heb haar altijd kunnen laten lachen; tot op het allerlaatste toe. Het geeft zo'n bijzonder en goed gevoel te weten dat je dat voor iemand kunt betekenen! Het deed me zóveel haar zich beter te laten voelen. Het deed me zoveel haar te kunnen steunen door er voor haar te zijn; door over alles met haar te praten; door haar altijd te begrijpen, want we ervaren hetzelfde; door eenvoudigweg een goede vriendin te zijn....... Zij was de mijne! Ik mocht altijd alle koekjes opeten! Druk zijn en de boel letterlijk wakker schudden! Gewoon, ik mocht me helemaal uitleven..... Haar knuffelen en warmte geven, figuurlijk en letterlijk met mijn dikke deken. Naar haar luisteren en luisteren, 'raad' geven en mijn gevoel ergens over vertellen. Zo'n 600 liter maaltijdsoep gemaakt de laatste 2,5 jaar...... Natuurlijk kostte het mij ook veel van mijn energie, maar ik kreeg er een ander soort energie voor terug. De energie, de kracht om zelf overeind te blijven, want zíj had me nodig. Zo liepen wij letterlijk ons pad hand in hand. Hetzelfde schuitje; samen te gaan...... Altijd zoveel steun aan elkaar..... Zo speciaal om zó speciaal voor iemand te zijn!

Nu hoef ik geen steun meer te geven. Geen raad, geen troost, geen lach, geen moed, geen kracht, geen vertrouwen en geen berusting. Niets meer. Ik geloof / denk sinds maandag te weten dat ik sindsdien op een dwaalspoor zit. Me 'nutteloos' voel. Zoekende naar mij. Wie ben ik? Wát ben ik? Wáár ben ik? Wat dóe ik?

Ik heb de laatste weken zoveel gedacht in kan niet, lukt niet, durf niet. Zo zeer zo ik helemaal níet ben. Nu denk ik te weten waarom de (eindeloos geduldige) hulp die ik krijg, niet echt het gewenste effect krijgt. Ik zoek mij op een plek waar ik niet ben. De ik die ik kwijt ben, ís er nog, maar heeft een nutteloos gevoelskleed over zich heen geworpen. Een stuk zin aan mijn zíjn is weg. Het is niet het oude zeer dat dwars zit. We hebben in twee jaar tijd 7 mensen aan kanker verloren; waaronder 3 ons bijzonder dierbaar. Dan ons 14 jarig neefje, zó vreselijk! Er zit veel zeer. Maar ja, wie heeft dat niet...... En dan..... het overlijden van mijn vriendin..... Bij al het andere dus blijkbaar de druppel die mijn emmertje heeft doen overlopen. Ik heb het heel dapper gedaan de laatste 9 jaar. De eerste één à anderhalf daarvan was het letterlijk overleven. Toen ontmoette ik mijn vriendin op de oncologietherapie. Plop een klik. En al wat er na kwam, heb ik voorvoeld toen we elkaar leerden kennen. Het voelde goed, het voelde compleet. En dat is nu weg. Samen met een stukje ik. Nu hard werken dat terug te halen; te ontmantelen van dat nutteloze gevoel. En dan weer verder als mijn eigen IK.

We hebben afgelopen weekend een super weekend gehad samen. We hebben eigenlijk de hele maand al veel mooie en bijzondere dagen mogen beleven. Vanaf 20 november al.... Het is een zó groot verschil met vorig jaar toen de hele maand het kerstgevoel niet komen wilde. Ondanks al onze versiering, ondanks dat we ons best deden er iets van te maken, vorig jaar klopte er door ons overleden neefje niets van de maand december. Nu is het verdriet niet weg - dat zal nooit weggaan - maar voelen we ons toch anders. We krijgen weer hoop dat we kunnen genieten en de maand bevestigt dat ook. Kijk ik naar mij en mijn 'verloren gevoel' van de afgelopen weken, voelde ik me zondag zó gelukkig! Kreupel terug van boswandeling door de sneeuw (vindt mijn heup niet leuk), maar het voelde zó goed! We hebben ruim 2 uur genoten van elke korrel sneeuw onder onze schoenen. Heerlijk! Zaterdag zouden we naar de musical Soldaat van Oranje gaan voor onze verjaardagen. Nou ja, we zijn ook gegaan, maar de voorstelling kon door mankementen niet doorgaan. Al in mei geboekt, maar ja, dit kan niemand voorzien. Dus geen voorstelling, maar toch met een goed gevoel naar huis. Uiteindelijk hebben we een reuze gezellige dag gehad samen. Vrijdag dito een super dag; we hebben de waarschijnlijke oplossing voor mijn 'kan niet in de bus zitten probleem' gekregen. Daarna zei iemand me een paar 'magische' woorden en vrijwel per direct kreeg ik het gevoel dat ik mezelf weer gevonden had en dat was heel speciaal. Daarom kwam dat verloren gevoel aan het graf van mijn vriendin ook als een schok binnen.

Het ergste dat een mens kan overkomen, is het verliezen van zijn kind. Daarvan was ik al overtuigd en nu we dit van dichtbij meemaken blijkt de impact daarvan zelfs nog groter dan gedacht. Ik weet hoe wij ons voelen en nog altijd zoveel verdriet om ons neefje hebben. En dat is maar een piepklein stukje verdriet in vergelijking met dat van zijn ouders, zus, grootouders..... Nee, een groter verdriet bestaat niet. Wél een ander soort groot verdriet. Ook verdriet om gemis van een dierbare. Een vriendin in mijn geval. Als je heel veel van iemand houdt, wil je die gewoon niet kwijt. Toch, zoals in ons geval wanneer een ongeneselijke vorm van kanker de gemene (ook letterlijk!) deler is, weet je heel direct dat je elkaar niet eindeloos vast kunt houden. Eerder heb ik al geschreven dat ik altijd gevoeld heb dat ik aan háár sterfbed zou zitten en niet omgekeerd. Terwijl onze prognoses beide erg slecht waren. Maar ja, mijn gevoel zegt wat het zegt. En ook ja, dat gevoel had het bij het rechte eind. Ik weet zeker dat zij dat ook geweten heeft. We hebben háár weg én een deel van de mijne letterlijk samen hand in hand gelopen. Ik gun haar de rust die ze nu heeft. Nu hoef ik 'alleen' nog maar mezelf ervan te overtuigen dat mijn leven nu niet nutteloos geworden is. Een hele lieve jonge vrouw zei me dat mijn vriendin voor zichzelf, maar ook voor mij is gegaan. Om mij mijn ruimte terug te geven. Rust. Heb ik helemaal geen zin in, maar dit is háár beslissing. Zíj is gegaan. Nu moet ik haar loslaten. En mezelf voor mij weer toelaten. Hoe moeilijk is dat.... Overigens vertelde die lieverd ook dat het gaan van mijn vriendin én vervolgens het 'voorbij' komen van de bijzondere passant, perfect getimed zijn. Dat is niet voor niets zo. En ja, daarin geloof ik ook. Hoeveel moeite me alles wat er gebeurt ook kost.