Fompassie

  • Openbaar blog
  • vrijdag 24 december 2021
  • 299 x gelezen

12e van de 12e 12 jaar geleden
ben ik een andere wereld in gegleden
zoveel pijn dat mij slechts nog krijsen bleef
een verjaardag die geschiedenis schreef
compassie
heel rijk ervaren
woorden
die zo bijzonder waren
medeleven
om zorgen te ontwaren
daadkracht
zonder blind te staren
de 12e van de 12e 
het is klaar
12 jaar geleden
volledige overgave daar

Dit stukje vertelt mijn laatste verjaardag 'in onschuld'. De laatste keer onwetend. Alhoewel ik écht wel wist dat het goed mis was. Deze 12e van de 12e nog thuis terwijl dat niet meer kon. Op was het. Op was ik. 

Vandaag 12 jaar geleden kreeg ik de diagnose ongeneselijk ziek met een levensverwachting van 3 tot 4 jaar. Daar doe ik het niet voor was meteen mijn reactie. Doe mij maar 25, ik ben nog veel te jong. Vind ik. 
Totaal geen compassie voor en met degene tegen wie je deze bizarre woorden spreekt in een toch ook bizarre tijd om zo een bericht te krijgen. De één verdween binnen een paar minuten, welllicht naar belangrijker werk. De ander lichtte haar wenkbrauwen fijntjes op toen ik mijn prognose opschaalde naar een voor mij acceptabele. Mijn zus had nog wel wat vragen, maar echt duidelijk antwoord was er niet. Ook dat werd een kort gesprek, mijn bed zal wel in de weg gestaan hebben in de dokterskamer. Nee, ze kwam niet naar mij... nee dus.
Fompassie 
Duidelijk.
En de arts dan die gisteren nog kwam vertellen aan mijn bed dat mijn skelet er goed uitzag? Geen idee? Zij leek die compassie wel te hebben, want ze stelde me met die woorden toch wel gerust. Alhoewel ik direct ook bedacht dat ze wel eens ongelijk zou kunnen hebben. Tja, uiteindelijk voelde ik die vreselijke pijnen en die konden onmogelijk ergens anders vandaan komen dan van mijn botten. Zo snugger was ik dan nog wel. Helaas had ik ook gelijk. Hoe ze erbij kwam, heb ik gevraagd. Skelet in orde? Als ik inmiddels bijna opgevreten ben door Kahler? Ik 7 gebroken ribben heb, één rib die bijna helemaal weggevreten is, een rechterarm met een Kahlerhaard van mijn bovenarm tot en met mijn schouder en een linkerheup die letterlijk op doorbreken staat? Nooit antwoord op gekregen. Schouders opgehaald. Zij. O. ?? Antwoord? Nee dus. Haar daarna ook niet meer gezien trouwens. 

24e van de 12e 12 jaar geleden
kerst staat voor de deur
vele zo geschokt
gezichten zonder kleur
compassie
dagenlang en alle uren
ik lag daar
bezoek mocht eindeloos duren
fompassie
woord van het jaar aldus vriendin
typefout
vul ik zelf maar in
toch blijft het hangen
in mijn brein
fompassie
zal het woord wel zijn
voor hen
die compassie niet kennen
de f staat voor fout
om zonder compassie door te rennen
fompassie
als woord van het jaar
want ja helaas
zo actueel is het nog daar
aanwezig telkens weer
automatisch toegepast
keer op keer

Ik dank velen hier 
die mijn nieuwe woord niet kennen
niet weten wat dat is
en die nooit
met fompassie 
in plaats van compassie
betekenis  geven
maar
met vele lieve woorden
want dat is
wat ons zo goed doet
te weten
dat je er met 
compassie
voor de ander
toe doet

Dank dat je er voor me bent
ook al heb ik je nooit gekend
je bent er voor mij niet alleen
ook voor vele anderen om mij heen
voor elkaar
zo vanzelfsprekend bijna
voor elkaar
er zijn en zeggen
ik sta je na

Ik wens je het licht van de foto, de kaarsjes die branden, de warmte van de liefdevolle woorden, de vriendschap die we hier mogen ervaren. 
Ik wens je
wat jij je wenst

Liefs xxxxxxx Hebe



 

 

Reageren
Volgend blogbericht

17 reacties

Fompassie. Bij mij meteen de associatie met: fop. Nep. Er is weinig compassie in de medische stand, en die er wel is, is vaak niet echt. Gemaakt. Afgestompt. Van heel veel mensen vraag ik me af: waarom heb jij voor dit beroep gekozen? Maar misschien verwachten wij te veel. Is het onmogelijk om compassie te tonen als je elke dag wordt geconfronteerd met dodelijk zieke mensen. 

Terwijl fompassie pas echt dodelijk is.

Liefs, Mirjam

Laatst bewerkt: 24/12/2021 - 23:13
Reageren

Fop. Ja, beter nog dan fout. 
Elke zin die je zegt heb ik ervaren en gezegd. Ook 'thuis' in het ZH, behalve de verpleegkundigen. In Maastricht heb ik me echt vaak afgevraagd wat die mensen daar doen en of ze idd niet volledig afgestompt zijn door aldoor zulke intens zieke mensen om zich heen. De 5e verdieping was er in ieder geval wel 'berucht'. 

Maar je hebt gelijk, die fompassie was dodelijk en het heeft me veel energie gekost me daar overheen te zetten. Ik móest en zou er boven staan en sterker zijn en laten zien dat ik het zelf wel kon. Maar o, wat zou een keer een lief woord of een arm om mijn schouder geholpen hebben. Daarvoor dank ik de dame van de huishoudelijke dienst die gehoord had dat arts tegen me zei dat ik veel broccoli, paprika, tomaat en banaan moest eten. Tegen zijn rug heb ik nog gestameld dat ik toch niet thuis ben maar hier....! Ik stikte zowat in de snot van mijn tranen... Die lieve dame hoorde dat en heeft me elke dag een banaan gebracht met veel sapjes om er een prutje van te maken zodat ik dat kon doorslikken. Deed ik een hele dag over... O ja, en ze bracht ook waterijsjes. Heb ik 12 dagen op geleefd.

Ik wil je alsnog plaatsvervangend liefdevol een hele berg knuffels geven lieverd!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx van mij xxxxxxxxx

Laatst bewerkt: 02/01/2022 - 21:03
Reageren

Lieve Hebe,

Een indringend, origineel en een beetje raadselachtig blog. Een nieuw woord, ontstaan uit een typefout. Wat dekt het de lading goed. 

12 jaar, Hebe. Twee kanten zitten eraan. Geweldig en wonderbaarlijk dat je er nog bent. Dat je wandelt, fietst, van het leven, liefde en vriendschap geniet. Maar ook: 12 jaar met kanker. 12 jaar elke ochtend met kanker opstaan, met kanker weer in slaap moeten vallen. Nooit een dag zonder, al 12 jaar nooit niet ziek. En dat is zwaar, vooral als jouw omgeving denkt dat je 'gewoon' doorleeft. Dat is ook fompassie.

Overigens van mij wel een tegengeluid over de medische stand. Ik kom in het onvolprezen Reinier de Graafgasthuis in Delft alléén maar compassie tegen. Er wordt ongelofelijk goed en liefdevol voor me gezorgd. En ik heb in vijf jaar met heel veel mensen te maken gehad. Niets dan lof voor de geweldige mensen die hier werken. Mijn mensbeeld is in positieve zin veranderd sinds ik zo vaak in dat ziekenhuis kom, terwijl ik er natuurlijk ook een bloedhekel aan heb om daar te zijn.

En hetzelfde geldt voor deze site. Wat een oprecht medeleven. Wat een dierbare mensen hier.

Wat mij betreft is compassie het woord van het jaar. En fompassie de prullenbak in, al vind ik het een mooi nieuw woord.

Veel liefs, lieve Hebe!

Hanneke

Laatst bewerkt: 24/12/2021 - 23:51
Reageren

Doen we Hanneke! We houden die compassie in ere en geven hem alle eer die hem toekomt. 

Het is niet anders dan dat ik (veel te) veel fompassie ben tegengekomen. Gelukkig waren er ook mensen die met compassie en warmte geprobeerd hebben de fompassie te verzachten. In M was dat lastiger. Daar heb ik pas de laatste 3 dagen een verpleegkundige Jeroen aan mijn bed gekregen (zo noem ik hem, maar heb geen idee meer hoe hij heet) die een overdosis compassie over me heen gestrooid heeft. En de arts die een schrijnend voorbeeld van fompassie ten toon spreidde 'iets' gezegd. Waarna de arts nog even bij me is geweest. 

Ik vind het geweldig dat jouw ervaringen zoveel anders zijn! Hoe mooi dat het ook anders kan en hoe zeer ik hoop dat velen 'afkijken' en het navolgen. Zo heel erg moeilijk kan het toch niet zijn, alhoewel ik vaak gezegd heb dat 'ze' díe les toevallig nét niet op school aanwezig waren...

Ja... 12 jaar...
Al 12 jaar nooit meer een dag niet ziek. Ik wens me nog steeds regelmatig een weekje of een dag zonder ziek te zijn.. Al is het maar heel eventjes weer voelen hoe dat is. Maar ja, beter van niet. Dan is weer 'teruggaan' extra zwaar..

Veel liefs lieve Hanneke!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Laatst bewerkt: 02/01/2022 - 21:12
Reageren

Lieve Hebe,   weer een prachtige  blog,   dat me raakt,  vooral omdat ik (toevallig)  gisteren van uit het ziekenhuis,    die Fompassie   zo kei hard heb ervaren.

Maar gelukkig mag ik ook Compassie ervaren hoor,   in ieder geval hier op deze site,   en dat maakt mij ondanks alles toch blij.

Aan een ieder hier,  wens ik jullie Fijne Feestdagen toe, 

Een lieve groet en een dikke knuffel

Bets.

Laatst bewerkt: 25/12/2021 - 11:58
Reageren

Ach Hebe. 😭😭😭 Tuurlijk ken ik jouw verhaal. En toch raakt mij dit blog enorm. Zo puur geschreven. Verschrikkelijk hoe het 12 jaar geleden bij jou begon Hebe. Een super zwaar en pijnlijk jaar. Zo zwaar ook voor jouw lief. Te horen te krijgen dat je waarschijnlijk nog maar een aantal jaren samen hebt.

Met alle oerkracht onderga je alle behandelingen en hoop je op het onvoorstelbare. Zo bijzonder hoe het verder bij jou gegaan is Hebe. Elke dag wordt jij door je beperkingen herinnert aan deze ziekte en moet je leven met de angst dat eens de ziekte weer op zal vlammen. Een wonder dat jij jouw 12e kankerverjaardag hebt kunnen vieren. Ik hoop en wens dat jij dit nog heel vaak mag vieren.

Lieve groet en warme knuffel. Dasje ❤️💪🎄🎅🎄

Laatst bewerkt: 26/12/2021 - 13:16
Reageren

Dankjewel lieve Dasje voor jouw mooie, lieve woorden. En ja, soms voel ik mij ook wel dat wonder. Het kan niet, maar kan toch. Ook al heb ik daarin vanaf het begin mijn eigen vertrouwen gehad, het is en blijft bijzonder dat dat dan ook gebeurt. 

En ja, of nee, soms valt dat helemaal niet mee! Wat Hanneke ook zegt, je bent nooit zonder de ziekte die in je woont. Elke dag voel en ervaar je dat ie er is door de pijn en beperkingen die je hebt. En elke dag moet je het daar mee doen, of je wilt of niet. 

Ik ga nog maar voor die 25 jaar!
Als het weer mag pakken we er samen een 'borrel' (thee in mijn geval) op :-)

Liefs xxx Hebe

Laatst bewerkt: 13/01/2022 - 14:48
Reageren

Dankjewel voor je mooie woorden Pieter!

Na ja... ik heb best wel een vol rugzakje ja. Maar ja, aan de andere kant prijs ik mij bijzonder gelukkig dat ik er nog steeds mag zijn. Tegen alle verwachtingen en prognoses in. 
Daarom wilde ik op mijn 1e lustrum ook graag de aanzet maken deel te nemen aan de AD6. Ik kan dat nu nog en wil graag iets betekenen voor hen die dat niet meer kunnen of zelfs niet meer beleven kunnen. Manlief zei niet "Jij bent gek", maar "oké, dan gaan we kijken hoe we dat kunnen regelen." Sindsdien kan ik de alpe niet meer loslaten. Deelnemen zal dit jaar de laatste keer zijn - ga ervan uit dat het doorgaat - maar op wat voor manier dan ook een bijdrage leveren zal blijven.

Lieve groetjes terug xxx Hebe

Laatst bewerkt: 13/01/2022 - 15:09
Reageren