Geen kaasfondue. Wel dood.....

Niet eerder ben ik zo lang bezig geweest eer ik een blog geschreven heb. Ik begin en zit vervolgens apathisch naar mijn scherm te kijken. Geen vingers die de toetsten beroeren, omdat er geen brein is dat ze aanstuurt. Een mantel van rouw hangt om mij heen. Wandelend onderweg weet ik van alles en nog meer. Als 'het' er dan uit moet komen, gebeurt er vervolgens niks. In principe ben ik nu ook niet aan het schrijven. Tenminste niet wat en waarover ik schrijven wil. Moet. Wil. Ben nog steeds bezig met 'leeg' te zijn. Leeg om de dood die zo vol in mijn leven aanwezig is. Rouw. Trouw. Ontrouw? 

Het begin is gemaakt. Ik voel de rouw en weet welke foto bij dit blog hoort. Vele vlinders heb je al voorbij zien komen bij mijn blogs. Ik hou er van en elke foto is door mijzelf gemaakt. Deze vlinder past bij nu. Rouwmantel heet ie. Geen idee waarom. Ik vind hem mooi. Met deze foto heb ik het begin van mijn blog. Een hele tijd is hij het enige dat er staat. Met de titel. Die wist ik al toen je in slaap bent gebracht zodat je rustig in zou kunnen slapen. Voor altijd. Slapen. Voor altijd. Geen kaasfondue meer eten bij ons; die we speciaal uit Zwitserland voor je meegebracht hebben. In het ziekenhuis in Maastricht heb je het nog tegen je man gezegd..."Als ik weer thuis ben en me beter voel, gaan we kaasfondue eten bij Ruud en Hebe." Ik vond het zo geweldig dat je juist nú dáár nog aan dacht. Ik heb de 'zachtste' variant gekozen, om te zorgen dat je hem zo snel mogelijk verdragen kunt. Ik kijk er naar uit dat het zover is. Jíj kijkt er naar uit dat het zover is. Het zover is. Het is zo ver. De z is weg. Het is over......

Ik heb je als cadeau een paar jaar geleden terug gekregen. Na vele jaren diepe vriendschap groeien we uit elkaar. We zien elkaar met een bepaalde regelmaat bij onze gemeenschappelijke neef. En bij het ziekenhuis; jij voor je mam, wij voor mij. En dan onderweg ergens tussen jullie en ons huis in. We praten en lachen weer alsof we elkaar nooit uit het oog verloren zijn. Ontmoetingen steeds vaker; gesprekken dan steeds langer. Bij de laatste keer kan ik nauwelijks meer op mijn fiets stappen van de pijn in mijn heup. Jouw man vindt dat we een date moeten plannen; om er bij de volgende keer dat we elkaar zien gemakkelijk bij te zitten. En zo groeien we pijlsnel terug naar de warme, diepe vriendschap die we zo lang gehad hebben.

Eind januari krijg je de diagnose acute myeloÏde leukemie. ????? Hoezo jij? Nou ja zeg! Maar ook..... als iemand dat aankan, ben jij het. Je bent gezond en sterk. Veel van wat je nu moet doorstaan, is vergelijkbaar met mijn traject. Onze band wordt nog sterker. Jouw stamceltransplantatie met donorcellen is natuurlijk anders, maar toch kan ik je steun, moed en kracht geven met mijn ervaringen. Met mijn woorden. Onze dagelijkse appjes. Want corona bemoeit zich er ook mee en we mogen elkaar niet meer 'echt' zien. Wel met het raam er tussen. Mijn hart breekt. Gesmokkeld bij je thuis; buiten op ruim voldoende afstand de dag voordat je naar Maastricht gaat. Beeldbellen vanuit je bed. Je bent o zo dichtbij in mijn hart. Dichtbij en heel diep. Het gaat verrassend goed. Het gaat verrassend slecht. Je redt het niet. In den beginne geheel onverwacht, maar op enig moment niet meer. Alle maanden ging het zo goed. Totdat het niet meer goed ging. Helemaal fout ging. En het vervolgens helemaal niet meer ging. 

Ik voel rouw. Ik voel trouw. Ik wil je trouw blijven. Maar mij is het wel gelukt en jou niet. Voel ik ontrouw. Ben ik je ontrouw? Ontrouw omdat ik wél verder leef? Mijn gedachten en gevoelens zijn zo warrig. Het ging jou GELUKKIG!!!!! allemaal zo veel beter af dan mij. Mede dankzij chemo's met zoveel minder bijwerkingen dan 10 jaar geleden. Je was veel minder beschadigd. Maar jouw kanker is veel agressiever. Sinds de diagnose nog geen 5 maanden verder en je bent er 'gewoon' niet meer. Op de  dag nauwkeurig 47 jaar nadat we elkaar op de bruiloft van jouw broer en mijn zus hebben leren kennen. Onwerkelijk voelt het. Onwerkelijk is het. Onwerkelijk. Bizar onwerkelijk. Ik had je terug en ben je weer kwijt. Maar voor altijd zul je bij me zijn. Ben je deel van mij. Met jou heb ik mijn pubertijd en jong volwassen zijn gedeeld. Alleen maar lachend. Mam heeft zo vaak gevraagd waarom we zo ontzettend moesten lachen. Even zo vaak keken we elkaar aan en hadden geen idee.... en lachten nog harder verder. En ja, dat deden we tot voor kort precies zo. Alsof we weer 15 en 16 waren. Maar dan met 'ietsje' meer levenservaring. 

En nu? Ga ik je missen zoals ik je lang gemist heb. Ga ik je koesteren omdat je deel van mijn leven bent. Ga ik van je blijven houden zoals ik van je gehouden heb. Ga ik je voor altijd horen lachen zoals je altijd gelachen hebt. Ga ik je zien zoals je altijd was. Ga ik je voor altijd stralend zien zoals je als oma van één dag straalde. Dag lieverd! Ik hou van je!