Het gewone leven. Ik heb er geen zin in!

Ik wil! Natuurlijk wil ik! Maar ook 'even' niet! Niet nu!
Voel me dwars. Ben dwars. Iemand zegt dat ik me dan  3 x moet omdraaien. ???? Zucht. Wil slaan. Maar moet ook - beetje weifelend - een grijns toestaan. Wanneer ik dan later een keer durf te zeggen dat ik nog zovele 'na-tranen' heb en me wiebelig voel, mag ik als reactie inslikken dat ik me dan moet vasthouden. Ik sla echt! Grrrr!
Zo nuchter en ik kan het niet uitstaan. Al weet ik dat mens in de kern gelijk heeft. Blèhhh! Ik weet dat ik vecht tegen 'problemen' die ik zelf creëer. Mengsel van verdriet, pijn, onwerkelijkheid, onmacht, boosheid, frustratie, dankbaarheid, blijheid, liefde en geluk. Ik ben geen nuchter mens, ik ben een emotiemens. Toch ook zijn het mijn eigen woorden én is het mijn leefstijl die zegt: "Denk niet in problemen, maar in oplossingen. Dan worden je problemen nooit een probleem." Heb er zelfs een blog over geschreven. 

Vandaag is het 4 weken geleden dat je in slaap geraakt bent. Vandaag is het 3 weken geleden dat ik hoorde dat je overleden bent. Vandaag is het 2 weken geleden dat we jouw uitvaart via livestream hebben 'bijgewoond'. Vandaag ineens realiseer ik me waarom ik niet van ons vakantieadres naar huis wil..... Vandaag is het bijna zover dat het gewone leven weer op ons wacht. Niet meer vele tranen laten rollen gemengd met een lach bij de vele herinneringen die ik hier met je heb. Niet meer lachen laten mengen met een traan, naarmate die herinneringen me een diep gevoel van dankbaarheid geven. Niet meer opstaan wanneer we zin hebben en ik er energie voor heb. Niet meer doen waarin we zin hebben en ik er energie voor heb. Na ja, voor een deel als 'pensionada' natuurlijk nog wel. Maar in het gewone leven zijn ook dingen die 'moeten'. Therapie. Controle. Sociale contacten onderhouden. Krachttraining. Fitnesstraining. Mailverkeer goed bijhouden. Leven. Zwemmen.......

Toch... heb een knoop in mijn maag. Het is niet zo dat ik al bovenstaande niet fijn vind. Eerder integendeel. Maar ja...... Zondag naar huis. Maandag. Daarna is het maandag. De dag van samen zwemmen. "Het zal wel minstens een half jaar duren eer ik weer kan zwemmen", zei je toen je hoorde van jouw ziekte en behandeling. En nu? Weet ik niks te zeggen. Eerste reactie was dat ik niet meer zou gaan zwemmen. Maar ja... je bent zó dicht bij me dat ik je hoor mopperen dat gaan zwemmen veel te goed voor me is. En zoals ik tegen een ander zou zeggen "als je niet meer gaat zwemmen, komt ze toch niet terug", zeg ik dat nu tegen mijzelf. Zwemmen doet veel goed voor mijn zo beschadigde lichaam. Een hele lieverd die we met zwemmen hebben leren kennen, heeft me al gezegd dat ze er voor me zullen zijn. Dat ik niet alleen hoef te 'ploeteren' in dat bad. Dat troost me, laat me lachen, met een ongelofelijke huilbui. Die vervolgens niet meer stopt. JIJ hebt me leren drijven; tot grote (bescheiden uitgedrukt) hilariteit van het hele bad. Ik heb nog net het bad niet vol geplast, toen je zo nodig met gewichten aan armen en benen niet meer met je bol boven water kon blijven. Ik lach. Weer. Nog. Hoe is het mogelijk zo'n lol met je te hebben terwijl je er niet meer bent.....

Een dag
zonder lach
is een verloren dag;
want een dag
met een lach
is een dag
die je graag nog eens zag.
Dus een dag
met een lach
is een dag
die er wezen mag;
waarop je op een dag
met een lach
als bij toverslag
de zon in je leven weer zag.

Vandaag heb ik haar man geappt. Ook dat was 2 weken geleden. Ik gunde hem zijn rust; en ja, ik had ook geen woorden meer. Dat heb ik hem verteld en we spreken af elkaar snel weer te zien. Even in de pauze van onze tuinklussen op de camping. Ik stuur ook vriendinnen foto's van onze noeste arbeid. De één leeft mee (ahum), anderen bewonderen het resultaat, en mijn o zo lieve lieverd belt met beeld. Ruim 3 kwartier! En dan.... ja, dan ben ik ineens blij dat we zondag naar huis gaan! Ik wil naar huis! Ik hou zoveel van haar! Ik wil haar en de rest van het gezin weer zien! Wil maandag haar 21 jarige dochter feliciteren! Wil andere vrienden zien met wie we vieren dat we elkaar deze maand 40 jaar geleden hebben ontmoet. Met uitnodiging voor hun bruiloft op zak weer naar huis en onze vriendschap is ontstaan. Wil familie weer zien en knuffelen. Wil.... Wil.... Ja, ik wil weer. Ik wil weer leven zoals leven bedoeld is. Leven met al wat erbij hoort. Leven met alle ups en downs. Leven met pijn en verdriet. Leven met liefde, geluk, blijdschap en vriendschap. Leven. Leven en genieten van elke dag die je gegund is. Iets moois maken van elke dag. Hoe eenvoudig ook. Ik wil. Ik wil weer. En ik heb er zin in. 

Ik wens iedereen alle geluk van de wereld in de kleine momenten die dat (be)vatten. Ik wens mij dat niemand de woorden in mijn gedicht verkeerd verstaat. Want ik weet dat het in ons leven best (??) moeilijk is elke dag van een lach te voorzien. Er zijn er zoveel waarin geen enkele lach past..... Ik weet het.... Maar toch voelt mij mijn gedicht oké.... waarvoor sorry als het je krenkt. 

Lieve groetjes xxxx Hebe

ps
Ron, vlgs mij zijn onderstaande vlinders aan het paren. Ik zie dubbele sprieten en ik heb een blauwtje nog nooit zo met dubbele vleugels gezien. En anders denk je (en ik ook) maar dat het zo is...