Het is maar háár.....

Vrij snel na de start van de chemo vallen de eerste haren uit. Ik heb de kapper al eerder in het ziekenhuis op bezoek gehad voor een pruik. Ik hoef nog niet te kiezen; ze laat er gewoon een stuk of 10 komen dan maag ik uitproberen. Ik heb vrij lang haar en wil dat graag bewaren. De kapper komt en het gaat er in één keer af. Ik kijk mee in de spiegel en voel me eigenlijk best oké. Ben vooral blij met mijn haar dat ik kan bewaren. Nog altijd ligt het in de kamer in een speciaal doosje. En daar blijft het ook. Samen met mijn tut. Maar dat is een ander verhaal.
De kapper heeft nog geen pruiken, maar wel een aantal hoedjes, shawls en slaapmutsjes. Nooit geweten dat die er zo gezellig uitzien. Niet bedacht dat ze me ook nog lollig zouden staan. Het is raar, maar ik voel me goed. Liever niet, maar als het dan toch moet, dan zo mijn haar eraf dat ik het kan bewaren. Er zijn belangrijkere dingen om je druk over te maken. De 'pasmiddag' met de pruiken hebben we zelfs een hoop lol. Sommige staan me zo 'geweldig' dat we niet meer bijkomen van het lachen. Leuke middag, leuke foto's. Het heeft ook niet zoveel zin er dramatisch over te doen. Met deze chemo blijft er geen sprietje overeind staan op mijn bol.

Mijn behandeling zit er niet 1, 2, 3 op. Dat duurt maanden. Tussendoor even een paar plukjes haar teruggekregen, maar die verdwijnen in Maastricht weer snel. En dan. Dan willen ze maar niet weer terug komen. Een gladde bol waarop niks groeit. Ruim 8 maanden ben ik kaal geweest. Op enig moment heb ik mijn pruiken in een hoek gesmeten en alle hoedjes en shawls er achteraan. Boos, verdrietig en opstandig. Dagelijks met m'n kale bol voor de spiegel op zoek naar haar. Als ik na maanden eindelijk iets voel, zie je er niks van. Frustratie is nog bijzonder zacht uitgedrukt. Totdat iemand mij op een kinderfeestje vraagt of ze mijn kale hoofd mogen zien. Hup, mijn shawl is al af. Reacties meteen 'wow, dat staat je goed!' Geen haar dus. Staat me goed. ??? Toch is dat de laatste dag geweest waarop ik iets op mijn hoofd gedaan heb. Thuis heb ik overigens die hele mooie zomer niets op mijn hoofd gedaan. Veel te warm. Ik heb het ook nooit naar gevonden om naar te kijken.

Dan zijn we ruim een jaar verder. Ik ga zonder permanent als krullenbol door het leven. Vind het helemaal prima. Wat sluimert is dat ik niet naar de kapper wil. Al zie ik ook wel dat zelfs krullen een keer model nodig hebben. Wat voel ik me raar. Kapper is altijd een feestje voor me geweest. Maar ik kan het niet. Zeg haar en schaar en ik ben in tranen. Het móet weer zo lang worden als het was. Als dat bijna zo is, denk ik dapper te zijn en laat het kort knippen. Spijt! Dit was duidelijk nog niet het juiste moment om dapper te zijn. Gelukkig groeien mijn haren snel, maar het gaat niet snel genoeg. Toch worden ze weer lang en langer. Heerlijk! En ja, natuurlijk zie ik ook wel dat korter of kort veel beter staat.
Ik heb mezelf zéér verbaasd. Zeg haar en schaar en ik ben sprakeloos. Zo stom! En hierbij heb ik het drama van mijn haar nog redelijk bescheiden beschreven........

En dan..... dan is het april 2018 en staat er een heel speciale gebeurtenis op stapel voor mijn man en mij. Ik wil hem verrassen. Ik verras mijzelf door hem te willen verrassen. Met dit. Sowieso is de verrassing voor hem mislukt. Hij wist het gewoon al. De kapper is wel erg verrast. Ook niet voorbereid. "Ja, dit (en ik pak het haar in mijn nek) moet eraf en dan moet de rest daarbij passen." Ze is even van haar stuk. Er AF. Nog maar een paar weken eerder mocht ze er slechts een enkele millimeter vanaf halen. En nu? ER AF.

En nu? Nog steeds er af.
En straks? Nog steeds er af. Of niet. Of wel. Lang of kort. Maakt niet meer uit. Het is goed. Het heeft me bijna 8 jaar gekost. De impact van 8 maanden kaal zo groot. Dapper? Ja. Behalve als het over mijn haren ging. Terwijl ik in de tussentijd weet dat er velen zijn die maar weinig of zelfs geen haren terug krijgen. Heeft me zeer verbaasd. Dat ik me zo druk kon maken over iets zo onbenulligs als haar. Maar waar.