Het sneeuwt blaadjes. Het sneeuwt hagelsteentjes. Ik geniet en voel me gelukkig!

Een jongeman die anderen wilde inspireren en geïnspireerd wilde worden. Die op de Alpe d’HuZes-bezinningsavond – 6 juni 2018 – op het podium iedereen ontroerde met zijn verhaal. Ooit gelezen in een boek. Het verhaal van iemand die doodgaat en in het hiernamaals een rondleiding mag geven door het 'museum van zijn leven': "Als je boven bent, moet je zorgen dat je een goed verhaal hebt: doe elke dag wat je het liefst doet, doe wat écht bij je past. Anders wordt het een saaie rondleiding." Deze jongeman is in september op 23 jarige leeftijd overleden aan kanker. Hij heeft een rijk gevuld en interessant museum en was daar trots op. Gisteren op de Alpe d'HuZes bijeenkomst hebben we hem en de lieve vrouw waarover ik het had, herdacht. Kippenvel en vele dikke tranen. Maar ook gesterkt in de saamhorigheid van alle mensen bij elkaar. We voelen hetzelfde, delen hetzelfde en zijn er voor elkaar. 

Al lang voordat we wisten dat ik zo ziek blijk, hebben we het er vaak over gehad. Dat we wanneer één van ons overlijdt, niet hoeven te zeggen 'hadden we maar zus, hadden we maar zo'. We hebben naar vermogen (letterlijk en figuurlijk) altijd gedaan wat we leuk vonden. Wandelen, fietsen, vakantie, dagje naar zee in maart als het ineens mooi weer is en we het kunnen regelen op het werk, bios, theater, musea, dagje treinen en zo verder. Veelal heel eenvoudige dingen maken ons het meest gelukkig. Er zijn voor anderen hoort daar ook bij. Zijn we goed in; vormen een mooi team samen. We kunnen genieten van 'niets'. Iets wat voor anderen niets voorstelt, maakt ons enorm gelukkig. Die mooie vlinder gespot, een roodborstje in onze tuin, engelen in de lucht, lekker gekookt, mooie zonsop- of ondergang, de geur van het bos in de herfst, de zee en de bergen fascineren altijd en met sneeuw in de winter ben ik net zes. Wat maakt het uit, 06 of 60...hihi. We ondernemen van alles en worden daar gelukkig van. Het meeste heb ik op foto's vastgelegd en ik maak er ook elk jaar een album van. Als mijn man straks alleen is, kan hij eindeloos terugkijken wat voor moois we allemaal beleefd hebben. Overigens ook het niet zo mooie; van mijn ziek zijn A tot Z heb ik ook een album. Lieve nicht is fotograaf en heeft alles zo'n beetje vastgelegd. Hartverscheurend en toch mooi om terug te zien. We hebben het er ook vaak over gehad, dat als we oud, rimpelig, stijf, krenterig, kneuterig, grijs en kaal zijn, we dan heerlijk samen op de bank de mooist mogelijke herinneringen kunnen ophalen. En terug kunnen kijken. Pure rijkdom! Nu we weten dat we niet samen oud, grijs (mijn man wel), stijf (mwoh..... dat is wel gelukt.....), kneuterig en rimpelig zullen worden, wordt dat wat we samen gedeeld hebben extra belangrijk. Natuurlijk ook de zo heel zware dingen die we hebben moeten doorstaan zoals met mijn ziek zijn. Maar zeker ook hoe je elkaar ondersteunt wanneer dierbaren lijden en overlijden. We hebben helaas erg veel lieve mensen verloren. Echt heel veel. Het heeft ons getekend. Maar ons ook alle houvast gegeven elkaar te 'dragen'. En zo dan toch ook heel veel mooie en leuke dingen samen te doen. 

Nu terug naar de blaadjes en de hagel. En dat ik gék ben op sneeuw. Vanmiddag zijn we gaan wandelen op de hei. We zagen de bui al aankomen en onderweg regende en hagelde het. Dan maar niet. Of toch? Wéér omgedraaid. Daar ginds (ver weg...) klaart het op en schijnt bijna de zon. We gaan ervoor. Zijn even op weg en het hagelt. Veel wind. Koud! Hagel op je neus is gevoelig. Het duurt voordat de plu - zo'n kleine opvouwbare in een hoesje - opengaat. Ik ben al nat. We wandelen door. Spetters drek tot aan de knieën. Heerlijk! We klossen door - het pad is deels ongelijk en modderig - en er steken drie reeën recht voor ons het pad over. Zo te zien pa, kind en ma. Prachtig! Zij zijn de enige levende wezens die we deze middag tegenkomen. Er is blijkbaar niemand anders zo gek als wij. Alhoewel.....wij genieten! Eerst verdriet op de begraafplaats, nu samen klossen door de plassen en het rulle, modderige zand. Vaak is mijn man niet de optimist die de zon in de verte ziet; nu zien we die allebei en is hij weer omgedraaid. De schat. En ja, uiteindelijk komt de zon inderdaad tussen de wolken door en groeit onze grijns. We hebben het gevoel dat dit zeker is wat de jongeman bedoelde. Wij denken ook altijd doe het als je kunt en je bent nooit te laat. Wij weten dat ons museum best vol zal komen staan. Misschien moeten we zelfs uitbreiden...... Het is natuurlijk prima als je het liefste niets onderneemt en thuisblijft met een boek op de bank. Als dat is waarbij jij je het fijnste voelt is dat oké. Wie zijn wij daarover te oordelen. Ons lijkt het echter leuker straks door een vol museum te struinen en van alles te kunnen bekijken. 

Moe maar voldaan weer thuis. Heup is niet blij met mij. Misschien ook nog naweeën van het oefenen tijdens de therapie vorige week op de loopband met 12.5% stijging. Nou.... toevallig ben ik ook niet blij met hem. Staan we quitte. Hij protesteert. Maar als ik altijd naar hem moet luisteren, kom ik nergens. En ben ik voor een belangrijk deel mijn zelfstandigheid kwijt. Arm heeft ook moeite gehad zo lang 'te hangen' terwijl ik zo moest klossen. Maar pijn is maar pijn. Natuurlijk is het fijner zonder pijn. Dat voelt heel bijzonder. Maar ja....... dat geeft mij dan ook de mogelijkheid dingen te doen die ik anders niet kan.... Verleiding meestal te groot..... Zo hebben we met vijven gehinkeld op onze laatste terugreis-dag met de bus. Zo maar spontaan. Zoals we het vroeger deden. Zeventigers en ik; alhoewel ik het eigenlijk niet kon. Kan niet meer op één been, niet echt springen, zeker niet dan ook nog omdraaien, nou ja..... Maar ik heb het wel geprobeerd en we hebben lol gehad! We hadden publiek....hahaha! We deden het recht voor het restaurant en de winkel. Ze keken wel schaapachtig, maar och, ze kennen ons daar toch niet. Wij haalden herinneringen op. Te simpel voor woorden. Het was gewoon leuk. En weer een plek in ons museum gevuld. Onbetaalbaar kostbaar!