Hou vast houvast
Gedachten, ónze gedachten hebben een enorme kracht! Daarmee een enorme impact op ons leven. Ik weet het van mijzelf, maar lees en hoor het veel om me heen. Gedachten van 'wat als' en 'stel je voor dat' hebben meer invloed dan we beseffen. Zulke gedachten kunnen je heel negatief beïnvloeden en beren op je weg zetten die er helemaal niet zijn. Of nog maar zo klein dat we ze gemakkelijk aan kunnen. Aan de andere kant natuurlijk ook het tegenovergestelde! Je krijgt vertrouwen en daarmee kracht om het 'onmogelijke' waar te laten worden.
Ik ben van nature van gevoel, geloof en vertrouwen in mijn gevoel. Toch af en toe kom ik ook een beertje tegen. Nou, een beer. Jee...? Waar komt die vandaan? Nou ja zeg, de enige die het op mijn pad gezet kan hebben, ben ik zelf. Pfff...
Ik prijs mij gelukkig dat ik een bijzonder exemplaar mens mag kennen! Eentje die me mijn beer laat pakken, zodat ik hem een ander plekje kan geven. Ineens is hij niet meer zo groot, niet meer griezelig, maar gewoon een beertje. Hij mag er zijn. Ik kan met hem omgaan. Ik voel me groter. Ik voel me sterk. Ik bén sterk. Ik kan dit. Ik ben mij.
We lezen, horen, zien, leren, vergeten...
We ruiken, merken, voelen, ervaren, vergeten...
We willen zo graag vasthouden
vasthouden aan wat was
aan wat we kennen
en herkennen zoals het was
leren en ervaren vooral
als het lijkt op dat wat was
want weet je
al wat was
is onze houvast...
Het is heel natuurlijk
kijk maar om je heen
de zwam houdt de boom vast
en verandert gelijk steen
loslaten
is een spannend avontuur
voordat we zover zijn
botsen we tegen menig muur
veranderen
willen we allemaal
zolang het maar gelijkt
op onze eigen taal...
Dan zomaar
totaal onverwacht
heeft leven ons
een monster gebracht
vasthouden
aan wat was
onmogelijk
we lopen uit de pas
elke stap
een nieuw avontuur
soms dichtbij
ons laatste uur...
Waar we in leven
lezen, horen, zien, leren, ruiken,
merken, voelen, ervaren en vergeten
hebben we nu in leven
al onze kracht te gebruiken
om te vergeten
dat wat was
nooit meer is
nooit meer zijn zal
nooit meer zonder
zelfs wég
is niet weg
we zijn altijd mét
dat monster verweven
zo lang we nog hier
mogen leven
Ik hou vast
aan mijn gevoel
mijn houvast..
ik wéét
o, jawel
maar toch
bevalt die struisvogel wel
zelfs die ene
zo bijzonder
mens
jij zegt
waarom niet
jij denkt
van wel
mijn houvast
jawel...
waarom niet
ik wel...
We hebben ons leven te leven. Met de kanker die we hebben of hadden (en dan nog 'een beetje' hebben). Ik wens iedereen die dit monster als beer op zijn weg heeft moeten ontmoeten, een houvast. Oók als deze beer niet op te pakken en te verplaatsen is. Houvast kan ook berusting zijn. Acceptatie. Ik wens je de houvast van jezelf zijn. Bij jezelf zijn.
Liefs Hebe xxxxxxx
31 reacties
Mooi Hebe! 😊
Dankjewel Ekko!
Lieve hebe
Heel mooi .
Bedankt 🥰
Dankjewel lieve Bianca! Met liefde gedaan xxxxx
Lieve Hebe, prachtig geschreven!!
🙏💕
Bloossss....
Dankjewel lieverd!
Oh lieverd wat raak je mij hiermee 💕💕
Ik hoop in positieve zin lieve Hes!
Met liefde gedaan xxxxxxx
Ja dat zeker lieverd xxxxxxxx
Met liefde gedaan, dat weet je wel hè...
Love you! xxxxxxx
Ja dat weet ik love you too ❤️
Bam, die is spot on! Mijn oncoloog zegt altijd "accepteren" maar jij toont mooi dat dat een werkje is met veel uitdagingen. XX
Dat is het zeker Clemence!
En dat gaat met vallen en opstaan. Dat loopt 'hand in hand' met hoe je je voelt. De ene dag is de andere niet. Soms knikker je zomaar van die molshoop af die je net met zoveel moeite beklommen hebt. Zucht....
Dank voor je reactie! Ennuh... misschien moet je jouw oncoloog dit even laten lezen :-)
Knufs xx Hebe
Wat mooi geschreven Hebe!
Dankjewel Diana!
Lieve Hebe
En weer sla jij de spijker op zijn kop, zo goed verwoord, en idd, we kunnen veel meer aan ( als het moet) als dat we denken, acceptatie is een eerste vereisten, daarna komt er rust in je ziel, en ben je klaar voor wat er gaat komen.
Sterkte aan een ieder hier op kanker.nl, Ga ervoor!!
Groet Bets
Dankjewel voor je mooie reactie lieve Bets!
Voor mij is het echt zo, dat als ik bij mezelf ben ik 'heel de wereld' aankan. Ik moet me nooit mee laten sleuren door wat voor goede adviezen dan ook. Ik doe wat goed voelt voor mij. Daarbij hoort in mijn geval dat ik me niet neerlegde bij de prognose van 3 jaar die ik kreeg. Huh? Mooi niet!
Waarbij ik niet en nooit ontkennen zal dat je ook een flinke portie geluk nodig hebt als kanker in je leven is gekomen.
En toch val ook ik natuurlijk in de valkuilen van het leven. Ben ook maar een mens! En dan zijn er gelukkig mensen om me heen die de skils hebben mij weer bij mij te brengen. Ik hoef er maar aan te denken en voel die energie al naar me toekomen. Hoe mooi is dat!
Knuffels lieverd xxxx Hebe
Mooie blog, lieve Hebe, waar ik nog wel een poosje over blijf nadenken.
Voor mij voelt berusting als iets anders dan acceptatie. Ik heb me er bij neer gelegd, die ongeneeslijke kanker, ik kan dat niet veranderen. Niets is meer hetzelfde als vòòr die kanker, inderdaad. Maar accepteren..zo voelt het niet. Is het daarom dat ik vaak het gevoel heb dat ik ergens op wacht, zonder te weten waar op dan?
Houvast, dat zit wèl in mezelf, maar wat is dat dan eigenlijk, wat maakt dat ik dat voel? Stof tot nadenken dus ;-)
Veel liefs! XXX
Dank lieve vriendin! Jij weet dat ik twijfelde hè... pfff... wat een zelfvertrouwen heb ik toch...
Jouw reactie zet mij ook aan het nadenken. Ook ik vind berusting iets heel anders dan acceptatie. Naar mijn idee heb ik meteen geaccepteerd dat ik een ongeneselijke kanker 'cadeau' gekregen heb. Het is wat het is, en hoe dan ook, dat verandert niet. Nooit. Ongeacht hoe en wat ik ook doe. Of niet. Het is dit en niet anders. Ik word niet meer beter. Punt.
(alhoewel ik bedacht heb dat ik dan maar de eerste ben die mijn kanker overleeft, maar dat terzijde)
Maar berusten?
Berusten in die 3 jaar die ze me gaven? Nou, mooi niet!
Dát kon ik niet!
Ik heb het hen zelfs gezegd. Die artsen. Hematologen, internisten, oncologen. Júllie hebben er verstand van en ik niet. Maar voor mij vóelt het niet zo als jullie zeggen. IK ga... en de rest weet je... ik ga voor 25 jaar en niet minder. Vanaf elke dag dat ik leef. Ik hoor het vanzelf een keer als ik dat moet bijstellen. Als jij en ik samen er geen zin meer in hebben in ons bejaardentehuis bijvoorbeeld. Over tíg jaar :-)
Wij zijn beide standvastig. Vastberaden. Niet toegeven aan, hoe moeilijk en zwaar soms ook. En zie ons als wonderen staan... we kloppen niet, allebei niet. Mooi zo!
Veel liefs en heel dikke knuffels xxxxxxx Hebe
Ik ben weer eens ontroerd door jouw blog.
Liefs, Monique
Dankjewel lieve Monique!
Blijkbaar heb ik een 'speciaal lijntje' voor jou. Een stukje verbinding, of zoiets.. Als ik schrijf, heb ik daarbij velen in gedachten. Wil ik velen 'iets' zeggen. Bemoedigen, troosten, steunen, laten lachen, herkenning geven, medeleven tonen, laten zien dat je niet alleen bent. En zo... :-)
Ik ben blij dat jij (en anderen) er dat uithalen. Geraakt worden door mijn woorden. Dat raakt mij dan weer...
Liefs xxxxx Hebe
Lieve Hebe,
Heel mooi geschreven, weer iets om goed over na te denken. Ik vind het een lastig proces, er mee omgaan. En dan hoor ik in principe bij de groep die kanker had. Maar het lezen van dit soort mooie blogs helpt erg goed.
❤️
Sandra
Dank lieve Sandra!
Dank voor je reactie, en dank voor het feit dat ik je met mijn woorden helpen mag. Kan. Daarvoor ben ik dankbaar!
Het is ook een lastig proces!
Je kunt dan wel genezen zijn van kanker, maar je hebt het wél gehad! Dat monster heeft zich wel in je leven, in je lichaam gemanifesteerd. Je hebt moeten ervaren wat dat me je doet. De vertwijfeling, de angst en onzekerheid, het onwerkelijke dat werkelijkheid werd. Dat zet je niet zomaar aan de kant, ook al ben je genezen. Het heeft wel (heel) veel impact op je leven gehad.
Net zoiets als wanneer je gaat scheiden van je partner. Dan is je samenzijn voorbij. Maar de reden waarom je uit elkaar bent, dat zijn normaal gebeurtenissen die geen rozengeur en maneschijn waren... De naweeën (om het zo maar even te duiden) daarvan zijn niet weg als de partner weg is... Verwerken, jezelf hervinden, herstarten, en dat soort zaken doe je niet even tussen neus en lippen door.
Liefs Hebe xxx
Hoi Hebe.
Hij is weer geweldig weer eentje om vaak te lezen. Als het allemaal weer wat tegen zit. Of juist op de goede dagen om een grote glimlach op je gezicht te toveren.
lieve groetjes Petra
Dankjewel lieve Petra!
Eentje om vaak te lezen. Hoe mooi is dat! Je ontroert me met jouw woorden...
Als het tegenzit én als het meezit... sja, ik lach met een traantje...
Veel liefs xxx Hebe
Lieve Hebe, deze is zo prachtig geschreven en raakt me.
Je hebt de kunst om het juiste in mooie woorden te beschrijven. Een troost voor iedereen die met kanker te maken krijgt.
Dankjewel voor deze mooie woorden
O jee! Nou schiet ik helemaal vol...
Ik vóel en ik schrijf. Daarmee hoop ik iemand te raken, te troosten, helpen, of wat dan ook. Elk woord komt recht uit mijn hart. Zonder nadenken. Want dan kan ik niet meer schrijven...
Dankjewel voor jouw mooie en lieve reactie!
Knufs xx Hebe
Dan zomaar
totaal onverwacht
heeft leven ons
een monster gebracht
Eindelijk weer eens in de tekenstand. Bedankt, Hebe.
Ach Douwe...
Er rollen een paar tranen, is dat oké?
Hij is zó mooi! Hij kijkt, hij ziet, hij ziet niet, hij voelt, hij ervaart, ziet de hand, neemt hem aan... hij gaat zijn weg vinden..
Waarheen de weg ook leidt, hij vindt hem en gaat opnieuw op pad. Anders, maar hij gaat. Laat boosheid los, die brengt je nergens.
Hij kijkt, hij ziet, hij weet dat hij niet anders kan...
Met liefde gedaan Douwe!
Je hebt mij ontroerd xxx Hebe
Mooi geschreven, Hebe! Ik ben dankbaar voor jouw lieve steun. Jij weet, vanuit compassie en medeleven, het monster een positieve wending te geven. Jouw woorden steunen en raken mij! Liefs. Ron
Dankjewel lieve Ron!
Ik was zelf deze maand in de lappenmand (om het zo maar te zeggen), vandaar mijn late reactie.
Mijn woorden komen recht uit mijn hart en ik geef ze met liefde!
Liefs xx Hebe