Ik ben een bikkel. En dat moet ik verplicht met grote letters thuis op de muur verven.
Maar dan eerst toch maar in dit blog schrijven. Ik ben een bikkel. Ik ben een kanjer. Dat zijn de woorden van een nog jong gupke - schat haar ergens rond de 20 - waarmee ze me in dikke tranen wilde overtuigen van haar gelijk. Ze kan onder of boven de 20 zijn. Een zo heel erg mooi meisje! Zowel van buiten, maar zéker ook van binnen! Ik kon het niet zo goed inschatten, omdat ik haar van onderen bekeek. En toen ik ging verzitten, zag ik door mijn tranen een vertroebeld beeld van een hele lieve intens meelevende jongedame. Ik heb haar diep geraakt en dat spijt mij zó! Maar dat mocht niet van haar; ze was er juist erg blij mee. Ook al had ze zo nodig nog meer tranen dan ik...... Maar.... ook nu zal ik maar even bij het begin beginnen. Dit is het staartje van mijn verhaal.....
Het is donderdag 6 juni. Wie mij een beetje heeft gevolgd, weet dat wij deze dag onze Alpe d'HuZes lopen. Zó lang naar uitkeken! Zó lang voorbereid voor sponsorgeld en training. Vanaf dat we voet in Frankrijk zetten, bekruipt me het onbestemde gevoel dat mijn zus zou kunnen bellen. Zoals ze dat 2 jaar geleden deed toen ons neefje door een waterscooter was overvaren en overleden. Toen waren we net in Frankrijk en zijn uiteraard meteen weer naar huis gegaan. Ik wil geen telefoon. Ik wil dit zo graag doen. Voor mijn pas overleden vriendin. Voor een daarna nog andere overleden vriendin. Voor zovelen die we kennen en die ons dierbaar zijn; en allen overleden zijn. Ons lijstje is lang. Erg lang. Veel te lang! Zoveel lieve vrienden, collega's, familie en bekenden! Ohh, en dan hebben we het nog niet eens over diegenen die kanker overwonnen hebben of nu in behandeling zijn. En dan is het mijn o zo lieve vriendin die me zegt, "Goh, ik dacht dat jij zelf ook kanker hebt en ongeneselijk ziek bent...... Je mag ook wel voor jezelf die berg oplopen...." Tja, ze heeft een punt natuurlijk.
In de aanloop naar de 'grote dag' voel ik me onzeker, raar, onrustig, angstig, rommelig en verdrietig. Met verschillende oorzaken. Krijg het gevoel dat mijn pijn er niet mag zijn. Dat die van anderen groter en belangrijker is. Mijn pijn en mijn verdriet. Die zijn niet kleiner dan die van een ander! Ik doe dit met zoveel liefde voor hen die ik mis! Ik doe dit met zoveel liefde voor hen die met deze kloteziekte te maken hebben! Die vechten, strijden, moed houden, onmachtig zijn, troost zoeken, de weg kwijt zijn, zich verloren en alleen voelen, kracht nodig hebben, liefde en aandacht nodig hebben, gehoord willen worden, maar ook zo dapper zijn, aandacht geven, troost en kracht geven, liefde geven en er zijn voor hun dierbaren meer dan voor zichzelf en er zijn voor lotgenoten. Ik doe dit met zoveel liefde, omdat ik weet dat ik dit kan. Ik kán dit nog doen! Velen zijn er die dit ook zo heel graag zouden willen doen, maar het niet meer kunnen. Het kost me kracht. Het kost me moed. Het kost me pijn. Het kost me enorm veel energie. En daarmee bedoel ik het hele traject van voorbereiding zowel als de loop zelf. Gesloopt voel ik me en tegelijkertijd sterker dan ooit. Ik ga het doen. Ik ga hét doen! Er zijn er velen die met ons meeleven en ons een hart onder de riem steken. Zo ontzettend veel lieve wensen en bewondering vooraf. Ik krijg er vertrouwen door. Alhoewel als het dichterbij komt...... voel ik vertwijfeling of ik wel uit bocht 9 ga komen........ Dé bocht waar 3 jaar geleden de wensambulance die ik voor mijn zieke vriendin heb geregeld, stond. Dé bocht waar we 3 jaar geleden thee gedronken hebben met veel koekjes. Dé bocht waar ik 2 jaar geleden met Ruud had willen staan. Dé bocht waarin we nu 17 kaarsjes branden; een deel namens anderen, een deel van ons zelf. Eén voor familie, een voor vrienden, een voor lotgenoten, één voor ons neefje, een voor Ricky en één voor Ruud en mij. Zoals we dat boven op de berg ook hebben gedaan.
Ik ben uit bocht 9 gekomen. Zelfs met een heel goed gevoel! Heb er wel lang over gedaan, maar ach, hoe erg is dat? Het heeft me moeite gekost het kaarsje van mijn vriendin los te laten. Zowel letterlijk als figuurlijk..... Maar, ik luister wel eens naar iemand en ja, alweer gelijk aan gene kant. Het loslaten doet me goed. Ik ga verder. Nu en straks. Dát zijn woorden die nu bij me zijn. Ja, het is zo. Ik ben er nog en daarvoor ben ik oneindig dankbaar. Ik ben er nog en kan dit doen. Ik kan me nog inzetten voor dit goede doel en daarmee zoveel betekenen voor zovelen. Geld inzamelen is per slot van rekening het doel van deze actie, van deze wandeling. Niet dat ik nou zo knap ben dat ik die berg op kom. Het geld dat we meebrengen, dáár gaat het om. Dat wij het er voor over hebben deze inspanning te leveren om anderen een kans van leven te bieden. Want dat is wat er gebeurt met het geld dat al deze mensen op deze berg verzameld hebben voor het KWF. Bijna 12 miljoen! Wéér stappen dichterbij een beter en langer leven met kanker! ZO TROTS dat wij daaraan een bijdrage leveren!
Ik ga verder. Verder na bocht 9. Au! Au au au au.... pfffft.... Mijn rechter enkel doet zeer. Mijn heup doet zeer. Héél zeer! Shit! Niet laten merken, lekker doorlopen. Had ik maar niet op mijn hurken moeten gaan zitten. Wéét ik toch, maar ja.... anders kon ik niet bij de kaarsjes.... Het gaat best prima, alhoewel ik merk dat ik steeds langzamer loop. Ik kom over de finish! ZO TROTS! ZO BLIJ! ZO DANKBAAR! ZO.....! Vanalles zó! Een jongmens komt op me af. Loopt u even mee mevrouw? Huhhh? Hoezo? Kom, ik neem u even mee. ??? Ik zie dat hij van het medisch team is en zeg hem dat dit wel weer goed komt. Tja, dat helpt niet en na 3 x nog steeds niet. Hij heeft mijn arm gepakt en neemt me mee. Ik krijg voorrang en beland op een bed bij de fysio. Hoeft niet! Ja maar, hoe u loopt dat ziet er niet goed uit. Klopt, maar dat komt wel weer. En dan rollen er vele hele dikke tranen. Moet ik vertellen waarom dat wel weer goed komt. Wat ik mankeer. En dat ik hem vertrouw, maar hem toch niet aan deze beschadigde heup wil laten froemelen. Angst! Mijn enkel voelt zich per direct gelukkiger als mijn schoenen vervangen zijn door slippers. Komt wel weer. En ik mag / moet nog even uitsnikken bij lieve fysio jongedame in opleiding. Hij begrijpt me en is het met me eens. Als ik in de 'wachtkamer' op Ruud wacht, ga ik over 3 stoelen liggen. Vindt heup wel leuk. Zo kijk ik in de ogen van de lieftallige jongedame van het begin van mijn verhaal. We komen in gesprek en dat loopt zoals het loopt. Ik kan er niet om liegen en wil dat ook niet. Heb even geaarzeld. Zo'n jong meisje, zo'n zwaar verhaal. Maar ja, waarom is zij op deze berg? Ze wacht op haar vriendin. We praten en we huilen. Mijn verhaal. Tja, dat is gewoon mijn verhaal. Daarmee is zij het niet eens. Mijn verhaal is een bijzonder verhaal. Dat vindt ze heel oprecht! Ik ben bijzonder dat ik dit doe. Ik ben een kanjer dat ik deze pijn ervoor over heb dit te doen. Ik ben een bikkel dat ik zover over mijn grens ben gegaan voor dit goede doel. Voor anderen. Ik. Ja, ik. Ik ben een bikkel. Ik moet het van haar zeggen. Ik ben een bikkel. Ik moet het van haar op de muur laten schilderen. Ik ben een kanjer. Ik moet trots op mij zijn. En ik moet haar plechtig beloven dat hier allemaal neer te schrijven. Ze gaat dit blog van mij lezen. Ze gaat hierop reageren. Dat heeft ze gezegd en beloofd. Ze gaat controleren of ik voldoende duidelijk en vaak genoeg heb geschreven dat ik een kanjer ben en een bikkel. Bij deze gedaan. Ik ga het zelf nog geloven. Lees graag haar reactie......
34 reacties
Lieve Hebe, wat een bijzondere ervaring heb jij daar weer gehad. Zo speciaal. Die finish overkomen...en het besef dat je het hebt geflikt. Ja Hebe jij bent een bikkel, dat had die jongedame snel door 😁😁😘😘 xx Kim
Dank je Kim, lief! Ik moet er zelf nog erg aan wennen zoiets van mezelf te vinden en zeker het dan ook nog te zeggen...... Moeilijk!!!!
Bikkeltje bikkeltje aan de wand wie is de grootste Bikkel in het land. Je doet het goed Hebe, ze heeft gelijk, De vlekken voor je ogen gelopen voor het goede doel met de kwalen die je hebt na de chemo en bestraling, trots op je zelf zijn dat gevoel van eigenwaarde ervaren is terecht. Als geen ander weet ik dat een veer in je eigen kont stoppen vreemd voorkomt, als een ander het doet doet het dat ook maar dan kan je jezelf weer bescheiden opstellen. Positieve energie en een geluksmoment van wat je hebt gedaan en hoe je het hebt gedaan je hebt het verdient.
Mijn respect heb je
Bedankt
Sterkte
Lieve Ron, dank je wel voor je lieve, mooie woorden. En ja, je raakt me precies op de plek die pijn doet..... het over jezelf zoiets zeggen, kost me erg veel moeite!
Ik ga gewoon jullie reacties heel vaak lezen! Dan ga ik er misschien zelf ook in geloven.....
Knuffel xxx Hebe
Hoi lieve bikkel! Ik ben ook trots op jou, dat je door alle pijn heen, letterlijk en figuurlijk, het volbracht hebt. Wat een waanzinnig goed resultaat voor het KWF.
X Nik
Dank Nik! Ik heb zelf niet zo in de gaten gehad dat mijn prestatie bijzonder is..... En ja, we zijn enorm trots op die 12 miljoen! Kunnen ze weer veel goed werk verrichten.
Bikkel, kanjer je bent het zeker. Wat een prestatie, respect Hebbe👍💪💪
Liefs Alice❤
Hihihi, dank lieverd!
Je hebt het gedaan Bikkel! Je hebt het gehaald Kanjer! Ik maak een diepe, heel diepe buiging voor jouw moed en doorzettingsvermogen!
Pffff... moet ervan slikken Rita! Dank je wel voor je lieve woorden!
Lieve Hebe, geen woord gelogen. Je bent een bikkel en een kanjer! X
Dank lieverd!
Wow!!!
Respect ! 👏🏼🎉💪🏼😘
Je bent een BIKKEL in hoofdletters🥇
Lieve lieve Hebe
Ik was het meisje op wie mijn lieve vriendin aan het wachten was. Meteen buiten gingen de tranen verder en verder. Ik weet hoe heftig de week alpe d huzes kan zijn maar voor mij lieve vriendin was het de eerste keer. En wat was ze van jou onder de indruk. Achteraf vroeg ik mezelf af ; waarom zijn jullie niet nog even langer beleven, helaas heb ik daar geen antwoord op.... Jij als sterke vrouw, die alleen over andere sprak hoe goed ze wel niet zijn dat ze die berg op zijn gegaan, maar lieve hebe hou vol, schreeuw het iedere dag... JIJ BENT EEN BIKKEL !! Jij hebt die berg verslaan, jij mag uuuhh wat zeg ik nou mag ? Jij MOET ongelofelijk trots op jezelf zijn
liefs,
laura
Lieve Laura, je brengt me dik in de tranen! Om jouw mooie en bemoedigende woorden; ze raken me recht en diep in mijn hart. En ook om de herinnering aan het halve/hele uurtje (?) dat ik met jouw vriendin heb gehad. Haar lieve gezicht ontroert me nog steeds.
Grappig dat je dat zegt; ik vond het zó jammer dat ze met je wegging! Had nog met haar willen zijn.... samen praten en samen huilen om vervolgens ook samen te lachen. Dat hebben we wel gedaan hoor, maar het speet me zo dat het voorbij was. Ik denk dat ik haar nog een 'feel good gevoel' had kunnen geven. Dan waren haar tranen bij jou niet zo hevig geweest.
Ben dankbaar dat ik haar heb mogen ontmoeten! Ze zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Ze heeft ongewild een fase in mijn leven in gang gezet..... namelijk dat ik ook zelf moet gaan geloven dat ik bijzondere dingen doe, een kanjer ben en een bikkel.... Het valt zeker niet mee dat van jezelf te vinden; laat staan van / over jezelf te zeggen. Haar woorden en daarop volgend mijn blog, waren les 1 en 2. Er volgen er meer.... zo is me ingefluisterd.....
Doe haar aub de liefste groetjes en geef haar een hele dikke knuffel van me! xxxxxxx Hebe
Lieve bikkel.
Ondanks dat wij elkaar niet echt gesproken hebben. Denk ik zeker iedere dag minimaal 1 keer aan jou !
Ik neem je mee in mijn gedachte
dikke kus Laura
Té bijzonder voor woorden! We moeten elkaar wel weerzien; dat kan niet anders.....
Kei goed, Hebe! Ik kom woorden tekort. Dank je wel!!
Lieve Frie, jij hebt woorden te kort? Gewéldig! Knuffel xxxx
Lieve lieve Hebe, ik zeg liever bikkel (als dat mag). ;-)
Ik heb niet meteen gereageerd omdat ik even wilde nadenken over wat ik tegen u zou gaan zeggen. Ik heb uw blog wel 100 keer gelezen en natuurlijk ook laten lezen aan mijn vrienden en mijn ouders.
Ten eerste, u heeft zeker genoeg gezegd wat voor bikkel u bent en het is fijn om te horen dat u het zelfs een beetje begint te geloven. Ik verwacht volgend jaar natuurlijk nog wel een foto van de tekst op de muur. ;-)
Toen Laura en ik weg liepen moest ik, zoals Laura al zegt, nog meer huilen en zei ik half lachen half huilend; “waarom ben ik meegegaan naar dit evenement terwijl ik weet dat ik er niet tegen kan.” Maar wat ben ik blij dat ik ben mee gegaan. U heeft deze week voor mij een bijzonder wending gegeven. Voor ons moment samen heb ik namelijk helemaal geen besef gehad van de intentie van het evenement en de pijn en het verdriet wat mensen mee die berg op nemen. Van hun zelf en/of van geliefde, familie, vrienden, kennissen. Ik ben blij en dankbaar dat u mij over uw verhaal verteld heeft. Ik zie het als een levensles. Laat niks je tegen houden en geniet van het leven. Doe de dingen die je niet laten kan ook al wordt het soms wat lastig maar dan moet je gewoon een andere manier vinden om het wel te kunnen doen. En vooral... doorzettingsvermogen. Want dat heeft u ook, anders had u niet boven gekomen.
Mijn hart sloeg even over toen ik u gevonden had en de titel van uw blog las. Ik zat in de trein naar huis en ik had moeite om mijn tranen in te houden in de trein, ik wilde het niet laten merken aan de mensen in de trein. Toen ik alles gelezen had (en de link van uw blog naar Laura had gestuurd) was ik trots. Op mezelf omdat u zo positief over mij praat maar vooral heel veel op op u. Mijn doel is gelukt, u heeft door wat voor bijzonder mens u bent. U heeft door dat u een bikkel bent, een doorzetter, een vechter. U vecht voor uw eigen leven maar ook voor die van andere door deze berg op te lopen en geld op te halen voor iedereen die ziek is. Ook al had u zoveel pijn.
Ik lees uw reactie op Laura haar lieve reactie. Ik lees over de fase die nu in gang is, dat u beseft wat voor topvrouw/bikkel/kanjer u bent. Ik ben zo ongelofelijk blij dat zo’n jonge snotneus als ik, zonder het door te hebben gehad, hierbij heb kunnen helpen. En mijn hart wordt 10 keer groter als ik lees dat ik een speciaal plekje in uw hart heb gekregen.
En wat betreft dat “feel good gevoel” wat u me wilde geven. Dat kunnen we altijd nog doen natuurlijk. Het zou me heel leuk lijken om een keertje langs te komen met Laura als u dat natuurlijk ook leuk zou vinden. Dan kunnen we samen lachen, samen huilen en hebben we geen spijt dat we elkaar hebben laten gaan. Ik zou het echt super leuk vinden als dat zou kunnen. Dan kan ik u bedanken voor het delen van uw verhaal en Ruud nog een keertje bedanken voor die arm om me heen toen ik het even nodig had.
Ik zal een fles Hugo meenemen of een leuk plekje uitzoeken waar ze dat hebben. Dan kunnen we proosten op het leven en op jou.
Ik denk aan u lieve Hebe en ik zou u zeker nooit vergeten. U bent een sterke vrouw en natuurlijk een bikkel. Daar kunnen we niet meer omheen.
Heeeeeel veel liefs,
Djinte Haakman
Wat een bijzonder lief meisje ben jij Djinte. Met tranen in mijn ogen jouw reactie gelezen. Wens jou heel veel geluk en alle goeds toe. Liefs Dasje.
Lieve lieve Djinte! Hier spreekt jouw bikkel....! Vanaf nu beschouw ik dat als mijn ere-naam en hoor dus graag dat je hem gebruikt :-)
Elk woord dat je schrijft, komt als een komeet bij me binnen. Op zo'n manier van betekenis voor je zijn; dat is zó geweldig en geeft het leven zin; geeft míjn leven zin. En dat 'eenvoudigweg' door te zijn wie ik ben. Ik kan niet anders dan ík zijn, maar heb werkelijk nooit écht beseft wat dat voor anderen betekent. Ik had natuurlijk wel door dat ik 'iets' met je deed, maar dat ik je leven beïnvloed heb.... gossie!
We hebben elkaar diep geraakt. Komt zo'n lieftallig gupke op mijn pad die mij weet te overtuigen van míj! Werd (met hulp) al aan gewerkt hoor, maar dat schoot niet echt op. Dan ineens kom jij op mijn pad en schudt me wakker! Jij hebt het over mij! Over míj! Goh..... ineens durf ik het op te schrijven! Ik ben bijzonder; ik ben ik kanjer; ik ben een bikkel..... Híer heb ik het geschreven. Wow, wat een overwinning! Een ander heb ik het geschreven. En de grap is dat ik jou niet wil teleurstellen.... Ofwel ik móet er wel in blijven geloven dat ik daadwerkelijk die bikkel ben! Anders doe ik jou en jouw overtuiging te kort en dat wil ik niet.
Twee bijzondere namen, twee bijzondere mensen, twee bijzondere verhalen.... Wordt vervolgd, heel graag! Je kunt me een persoonlijk bericht sturen (geloof ik) via deze site. Dan plannen we een date! Lijkt me geweldig!
Vele lieve dikke knuffels, xxx Hebe
Je bent zeker een bikkel.
Jammer dat we elkaar niet zoveel gezien(en geknuffeld) hebben. Maar gaat zeker goed komen. KANJER!!!!!!! Dikke knuffel😘
Lieve lieve Hebe,
Respect, diepe buiging. Jij bent een bikkel, maar niet omdat je die berg oploopt maar gewoon wie je bent. Jij schrijft zo mooi, prachtmens!
Ik hoop dat we nog lang contact houden. Heel veel liefs van mij. 😘
Schat..... je laat me huilen....!
Wij houden altijd contact! Never ending we!!!
Lieve, lieve Hebe. Ik ga nog een poging doen om een reactie te schrijven. Gister had ik mijn stukje klaar. Maar was daarna alles kwijt omdat ik niet ingelogd was.
Wat super dat jij nu ook weet hoe bijzonder het is daar op die berg. Je hebt het heel mooi en goed omschreven. Het lijkt wel een bedevaartsoord daar. Het verschil is alleen dat op de berg iedereen is met hetzelfde doel. VREEMDEN WORDEN VRIENDEN. Dat is echt zo. Het is zo simpel.Even die hand op de schouder, een luisterend oor, een knuffel. Niemand die raar reageert als je vraagt aan degene die naast je zit waarom hij of zij op de berg is. Alle verhalen raken je. En komen zo binnen. In elke bocht hangen vele spandoeken. Voor degene die er helaas niet meer zijn of voor degene die nu aan het vechten zijn. Helemaal erg als het om kindjes of echt jonge mensen gaat. Vele tranen worden daar gelaten, maar er kan ook veel gelachen worden gelukkig. Een enorme warmte en verbondenheid voor elkaar. Ontzettend moe maar met een zo voldaan gevoel kom je daarna weer thuis
Stuk voor stuk zijn het allemaal KANJERS op de berg. Of je daar nu bent om je geliefde/dierbare op te vangen te steunen. Of omdat je daar bent om vrijwilligerswerk te doen. Of omdat je in Nederland al zoveel geld hebt ingezameld voor het goede doel en nu lopend of fietsend de berg wil gaan verslaan. En jij Hebe bent er daar 1 van. Met al jouw klachten en al je emoties heb je het toch maar mooi gepresteerd om naar boven te BIKKELEN. Wat ben ik TROTS op jou. EN WAT MAG JIJ TROTS OP JEZELF ZIJN.
Liefs Dasje.
Hey lieverd, ja echt, we hebben een hele mooie beleving mogen beleven. En hebben daarbij ervaren dat wat we 3 jaar geleden van de Alpe hebben meegekregen geen eendagsvlieg was. Het is écht zo! Mensen staan en gaan er voor elkaar zonder uitzondering. Zó bijzonder!
Ook twee jaar geleden..... toen we zo onverwachts en heftig weer meteen naar huis moesten. Bij al dat verdriet en de enorme pijn, dacht ik ook nog aan de vele kaarsenlabels die ik bij me had. Ik heb gebeld met iemand en het kaarsenteam heeft geregeld dat alle kaarsen brandden en alle vlaggetjes werden opgehangen. 'Gewoon' gedupliceerd... ontroerend geweldig. Nu na twee jaar zijn we toch op de berg. Wéten mensen nog dát en waarom we er toen en vorig jaar niet waren. Vragen ze hoe het is gegaan en hoe het nu gaat. Wat zou het toch mooi zijn als iedereen een stukje van deze wereld mee naar huis zou nemen! Met heel weinig moeite kunnen we thuis die andere 51 weken van het jaar toch ook op deze manier met elkaar omgaan.......
Ja, ik ben trots op mij. Wil graag van betekenis zijn voor mensen en me inzetten voor een zo goed doel. Goh...... that's me!
Lieve Hebe,
Wat schrijf je toch weer lekker. Je schrijft wat je denkt, voelt en gewoon lekker op jou manier!
Inderdaad mensen zien aan de buitenkant niet dat ook jij "ziek" bent, jou positiviteit en opbeurende woorden en vooral je humor verbloemen veel va je pijn die je voelt. Sommige mensen prikken daar gelukkig doorheen, een gave die ook jij beheerst en toepast bij anderen die dat op dat moment nodig hebben. Je bent een kanjer met een hoofdletter K een heldin, een groot voorbeeld voor velen. En ja dat je " ik ben een bikkel" op je muur moet zetten, daar ben ik het volledig mee eens! Ik zal je een emmer verf en kwast geven en dan zetten we het er samen op! Hihi!
Dat mijn respect voor jou en Ruud ongelooflijk groot is hoef ik niet meer te zeggen. Ik ken geen twee mensen die door zo'n diepe dalen gegaan zijn en nog steeds ondanks alles zo positief in het leven staan!
Lieverds, ik hou van jullie, jullie wonen in een kamertje in mijn hart. En ik hoop dat jullie nog heel lang hier rond mogen lopen/fietsen/genieten van het leven. En vooral nog heel veel mogen lachen, want daar word de wereld toch een stukje leuker van!
Dikke kus en knuffel
Mandy, Stephan en Hugo
Lieve Hebe wat heb je dit weer mooi geschreven precies zoals je bent..zoveel respect voor jou en uiteraard ook voor Ruud..bikkels zijn jullie, da’s helemaal goed verwoord💪🏻😚
Angelique
Ja schrijf maar met koeie letters overal op IK BEN EEN BIKKEL ,gewoon overal dus grafiti wat een lol zul je dan hebben ik zie het voor me hebe en rudi op pad midden in de nacht want ja je wil niet in de cel terecht komen gewapend met een spuitbus en dan op elke muur oh kleine tip niet je naam erbij zetten ,En ik ben trots op jou !!!!
nou kanjer liefs van mij xxx
Schat, je kent me nu 'een beetje' en ja, ik zie ons dus nu ook door de donkere nacht struinen met een spuitbus verf... hihihi!
Het heeft op de muur gestaan, geloof dat ik daar hier ook ergens een foto van heb staan...? Weet niet meer, nu is de muur sinds dik een jaar in een andere kleur geverfd.
Jij ook kanjer hè goeike xxxxx van mij
Hihi ja dat wist ik 😁
Liefs hes🥰