Ik voel me zo wisselvallig als het weer, maar toch schijnt de zon in me

Ik ben gemist en dat ontroert me zeer. In dit geval ben ik zo vrij mijn blogs als 'mij' te bestempelen. "Je schrijft geen blogs meer, hoe komt dat? We missen je....." Lieve mensen, zo'n eenvoudige vraag, die toch zoveel zegt. Gemist worden, hoe mooi is dat? Iemand die bezorgd is om je, je mooi is dat? Deze 'eenvoudige' vraag, die toch zo veelzeggend is.  Waarom ik de laatste weken niet geschreven heb, is omdat ik niet wilde 'zeuren'. Van de week 'ontdekte' ik dat juist ík het altijd ben die anderen stimuleert zijn of haar hart te luchten. Vertel het maar, dat lucht op. Geeft niet, het is altijd goed. Kom maar. Vertel maar. Ik ben er voor je. En bij mezelf noem ik dat dan zeuren....? Moest zelf lachen om deze constatering. Raar mens... ja, dat wist ik al (heel lang). 

Wat gebeurt er zoal in je leven waarop je geen invloed hebt. Het gebeurt en je moet er iets mee. Of niet natuurlijk, maar dat is voor mij geen optie. Zou overigens in dit geval voor niemand een optie zijn. Lieve mensen, wij weten het allemaal..... dat er nog zo veel mensen bestaan die totáál geen notie hebben wat ziek zijn en hoe daarmee om te gaan betekent. Wat het wil zeggen je ding te moeten doen met zoveel minder energie. Je brein op orde te houden, terwijl dat al zoveel moeite heeft om gewoon de dag door te komen. En zo. Wat zouden wij het allemaal anders doen als wij op die plekken mochten werken. Kortom: mijn zorgverzekeraar heeft bedacht dat ik medicijnen niet meer krijg (die na heel veel experimenteren blijken te werken met niet al te veel bijwerkingen). Heeft mijn huisarts geregeld dat ik ze toch krijg, krijg ik ze (natuurlijk?) niet vergoed. Toen dacht ik nog....och, dat is zo'n 60 euro per jaar, dat gaat er nog wel bij. Dan krijg ik minder vergoed voor mijn fysiotherapie. Omdat deze inderdaad fout heeft gemaakt / zich heeft vergist, maar waarbij mijn zorgverzekeraar onverbiddelijk blijkt op het moment dat hij dat wil rechtzetten. 'Goh mevrouw, wat dacht u ervan naar een ander te gaan?' Nou, dat is voor mij geen optie. Bij hem kom ik al ruim 7 jaar, hij is vertrouwd, hij is goed voor mijn haperingen, en hij zit om de hoek. Of het nog niet genoeg is, krijg ik mijn acupunctuur niet meer vergoed. Omdat de 'weetnietmeer'code er niet op staat. Staat er wel op. O ja, maar die is niet goed. Die is wel goed, want die is éénmalig en verandert dus niet. O ja, maar uw acupuncturist is niet bij de juiste 'weetnietmeerhoezedatnoemen' aangesloten. Dat is wel waar; kijkt u maar via uw eigen site. O ja, mevrouw! Sorry, u heeft gelijk; gaan we in orde maken. Binnen 10 dagen wordt twee weken en dan slechts één van de twee rekeningen. Uiteindelijk is namens mij voor mij een officiële klacht ingediend. Dit vind ik écht niet kunnen! Dit is zó erg! Zorgverzekeraar.... ZORG!!! Doe eens gewoon waarvoor je staat! ZORG! Maar.... zo in het kort geschetst moge het jullie duidelijk zijn dat dit circus het belangrijkste deel van mijn energie opvreet. Dit vind ik zó onrechtvaardig! Daar kan ik helemaal niet tegen. Mensen die er gewoon totaal niet bij stilstaan dat ze met zieke mensen van doen hebben. Star en gezond achter je computer is alles zó gemakkelijk! En als ze me bellen, laat ik me lekker gaan en spui alles wat me dwars zit. Heb ik me voorgenomen. Waarbij het evengoed kan gebeuren dat ik vele hele dikke tranen laat...... Dat dit stuk het overwegend bewolkte en regenachtige weer verbeeldt, moge duidelijk zijn. De zon hierin zie ik dan toch in 'het mij niet klein laten krijgen' en nee, ik geef niet op. Nog nooit zoveel niet of kort en gemakkelijk gekookt als de laatste maand. En me ontzettend vele extra chocolaatjes gegund.....

Een slim mens heeft mij de weg gewezen hoe ik zelf mijn altijd aanwezige pijn kan 'bestrijden'. Of noem het beïnvloeden - in positieve zin natuurlijk - het maakt niet uit hoe je het noemt. Feit is dat het helpt. Vervolgens.... wat doet minder pijn? O wow, dat opent mogelijkheden die al heeel erg lang verleden tijd waren! En dan bedoel ik écht heel lang; zo niet altijd....... Geen pijn betekent dingen kunnen die je anders niet kunt. Geen pijn is nieuw verworven vrijheid; en dat in de breedste zin van het woord. Maar met minder pijn ben ik al super happy. Toch moet ik ook wennen aan minder pijn..... Het is raar...., omdat het net is alsof ík het dan niet ben.... Ik verwácht pijn te krijgen en ben verbaasd als dat dan niet gebeurt. Ik daag mezelf ook uit, of nee, beter gezegd ik word ook overmoedig. En ja, dan kom ik mezelf wel tegen. Au. Au! Héél veel au! Dát kan ik dan met een grote grijns accepteren! Ik heb per slot van rekening lol gehad / voldoening gekregen van hetgeen deze pijn veroorzaakt heeft. Vervolgens wil ik er dan wel het liefst meteen weer vanaf..... en durf dan dat slimme mens gerust te vragen hoe ik dat even snel kan regelen..... Nou ja.... Kortom, ik ben 'op avontuur' met mezelf. Loop vervolgens ook tegen een enorme hobbel oud zeer aan. Waarbij ik ontdek, dat ik ten onrechte de schuld van iets niet kunnen bij mijn altijd aanwezige pijn heb gelegd. Wat zoveel jaar niet mogelijk was, blijkt mogelijk te zijn als die hobbel 'even' genomen is. Verwijderd is. Och ja lieve jullie, daarmee heb ik me dan de laatste weken ook 'vermaakt'. En ja, dat was héél heftig. Heb ik heel veel willen zeuren over wil niet, kan niet, lukt niet, gaat niet, enzovoorts. Mensen, wat ben ik mezelf tegengekomen. Diepe frustratie om mijn ziek zijn. Wat een klotezooi! Ik heb veel meer energie nodig om dit te kunnen doen! Niet zo moe zijn, want dan kan ik niet lezen - het is een boek waarin alle tips die ik nodig heb beschreven staan. Ik word zo verdrietig om wat ik allemaal moet missen; en dat ligt in beperkingen zowel als in het missen van mensen. Waarbij ik ook moet toegeven, dat op momenten dat dingen me wél gelukt zijn, ik ineens de hele wereld aankan. Voel ik energie van m'n tenen tot m'n kruin en er tussenin. Wanneer ik als een gefrustreerde kip op m'n stoel zit, hou ik me dat beeld ook voor ogen. Een strálende ik die alles kan. Alles áánkan. Want dat zijn twee verschillende dingen. Tussen frustratie en stralen, zit dan nog een voor mij vrij onbekend 'mat' gevoel. Hoe zeg je dat? Tam? Leeg? Vlak? Het voelt dan zo 'niks'. Beetje van 'geen idee hoe nu verder, maar ik kan ook niet terug'. En dan wíl ik ook niet terug, maar ook niet verder, en zou ik willen dat het allemaal gewoon was zoals het ooit was. Iets niet (meer) weten kan zomaar heel fijn zijn..... Om dat dan vervolgens óók helemaal niet te willen. Snappen jullie het nog? Nou, deze paar zinnen in overtreffende trap waren mijn gevoelens van de laatste weken. Zeer ons geweldige Hollandse weer gelijkend. Van alles wat en overwegend nat. Blèhhhh....... ??????? Nou... ja.... maar ook.... élke zonnestraal die er was, heb ik 'gevangen'. Elke zonnestraal die er niet was, hebben we in huis gehaald. Emmers vol narcissen. Geel is van kind af aan al mijn lievelingskleur. Nu is geel in de mode en kan ik eindelijk een nieuw geel vest kopen (oude heeft inmiddels moeite met mijn uitgedijde boezem). Gele shirts. Gele shawl - die ik van mijn overleden vriendin had gekregen, is me in de vakantie gestolen; onvoorstelbaar blij dat ie 'weer terug' is! Geel. Ik ben gék op geel. Verheug me elk jaar op de weiden vol paardenbloemen. Ontelbaar veel foto's van. Weet niet meer precies wat zus zei, maar had de strekking van kanariepiet (pietje zou te veel, of beter gezegd te weinig gezegd zijn) en dan heel ernstig. Heerlijk. Ik geniet ervan! Ik hou het op een geel konijn. In mijn huispak ben ik een roze konijn. In mijn vorig leven was ik konijn. In een volgend leven word ik spook. Het zal allemaal wel. Ik voel de zon. Ik zíe de zon; ook als die er niet is. Dat bén ik. Ik word weer zon. Hebe is het zonnetje van Obragas, zeiden collega's vroeger altijd. De zon heeft altijd ín mij gezeten. In een onuitputtelijke voorraad. Per direct weer aangevuld vanuit mijn hart, zodat ik onbeperkt weggeven kan. Ik voel steeds meer weer de warmte van de zon in mij. Steeds meer dat ik weer ík word. Ik ben er nog niet, maar ben zo rijk te mogen bouwen én vertrouwen op dat slimme mens dat mij stap voor stap weer terugbrengt naar mij. Al wil het gele konijn in mij veel grotere stappen maken dan mijn benen lang zijn..... hahahaha! En heeft hij dus (meestal) oneindig veel meer geduld met mij dan ikzelf heb. Maar het komt goed. Geel. Kijk er naar en zie de zon. Hou van geel en de zon is altijd bij je.