Ontploffingsgevaar en geheugensteuntjes die ik niet meer vinden kan

Ik hoef niet altijd voorop te staan met mijn kanker. Integendeel. Absoluut liever niet. Normaal is het me niet aan te zien en ik laat mensen graag in die waan. Maar..... Er is een maar..... Als je doet alsof het niets voorstelt, schiet ik vlammetjes! Nog altijd is dát een trigger om me per direct te laten ontploffen. Heb ik moeite me in te houden en niet allerlei dingen te zeggen waarvan ik later zeker spijt krijg. Misschien is het zo dat gevoeligheid hierin met de jaren erger wordt. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik voorheen het altijd bij mensen die niet 'van de hoed en de rand' wisten, recht praatte. Als ze dat ik kanker heb wel wisten, maar niet 'in detail'. Nu kwam een ongetwijfeld goed bedoeld compliment helemaal verkeerd binnen. En nee, mijn reactie was niet zo aardig als ik normaal ben..... "Nou, maar je ziet er wel heel goed uit! Je ziet er helemaal niks van bij jou!" En de lach en het gebaar erbij straalden helemaal uit 'och, maak je niet druk over zoiets onbenulligs als kanker; zeker niet als je er zó uitziet'. In mijn zonnige geel gekleed, straalde de zon mijn hart uit. Natúúrlijk ga ik ervan uit dat dit niet zo is bedoeld als het is overgekomen. Ik ga ervan uit dat het een oprecht gemeend compliment was. Maar toch...... toch is de trigger geactiveerd en heb ik me met moeite ingehouden en met een lach terug gezegd "ja, dat is schone schijn van de buitenkant". 

"Je kunt fietsen!", is er ook zo een. Net alsof kunnen fietsen het hebben van kanker minder erg maakt. Alhoewel ik ook heb geconstateerd dat die opmerking minder heavy overkomt. Ja, ik kan fietsen. Van de week overigens na een noodstop voor een eekhoorntje bijna niet meer. Tjonge, jonge, dat deed zéér!! Een acute kramp, pijnscheut in mijn bovenbeen tot in mijn lies. Wohow! Had dat beestje niet door kunnen lopen? Wiehiew...pffft... het beestje keek me verschrikt aan, en ja, eekhoorns verstijven als ze schrikken. Het tegendeel dus van eerder genoemd compliment. Gelukkig bleef het nu maar even zitten, toen sprintte het verder. Maar kwaad was geschied. Ik durfde niet meer af te stappen; zeker wetende dat ik dat niet zou kunnen en er weer op al helemaal niet. Elke trapbeweging deed ongelofelijk zeer. Heb thuis al mijn geleerde pijnbestrijding in praktijk moeten brengen om weer vooruit te kunnen. Dan op een stoel klimmen, was geen goed plan. Tjak, raak! Pfffft..... wanneer leer ik het nou écht met mijn beperkingen om te gaan? Niet... ben ik bang... Maar goed. Ik kan fietsen. Reuze fijn en reuze leuk. Doen we veel, omdat het ook helpt als pijnbestrijding. In ieder geval voor mijn heup. Willen we meer fietsen, kan ik daarna echt niet meer koken. Dan is mijn koek wel op. Mijn man is mijn afwasmachine, dus daar komt de maaltijd niet vandaan. Vaak kook ik dubbele maaltijden voor zulke gelegenheden. Of we halen iets. Of eten onderweg. Dát ziet niemand. Dat je zelfs om te kunnen fietsen je leven moet aanpassen. Soms denk ik wel eens ik maak er een cabaretvoorstelling over en reis ermee door het land. Dat iedereen kan zien wat onze praktijk is. Gelukkig maar dat ik ook dat weer vergeet..... Want die geheugensteuntjes van mij verdwijnen als sneeuw voor de zon. Onvoorstelbaar hoe geniaal dat systeem werkt! Daar kan geen gezond mens tegenop! Hahaha, zeker weten. Wij - voor het gemak tel ik jullie hierin mee - halen beslist alle prijzen als die hiervoor verstrekt zouden worden. Ik wéét dat ik dingen heb opgeschreven. Dingen die ik NU wil weten. Al drie dagen wil weten. NU nog steeds wil weten. Maar ja..... briefje is onvindbaar. Onvoorstelbaar! Het heeft onze huiskamer niet verlaten, maar is er toch vandoor. Naast mijn man (en misschien nog iemand) word ik gék van mij. Alhoewel ik mij ook wel lollig vind. Je moet toch wel erg knap zijn dingen zeker te weten die er vervolgens niet (b)lijken te zijn. Toch ís het er. Ergens. Vast wel. Natúúrlijk. Ik ga een geheugensteuntje verzinnen voor mijn geheugensteuntjes. Zou dat helpen?