Ik voel mij twee mensen.....

Míjn maand ligt overhoop. Samen met mij. Mijn energie lijkt op. Ik wil de hele dag huilen. Ik voel mijn tranen de hele dag. Kersttranen had ik de titel van dit blog ook willen noemen. Terwijl aan de andere kant ik zo geniet van ons prachtig versierde kersthuis en dan vooral wanneer het eindelijk donker is en alle lichtjes zo gezellig zijn. 
Míjn maand. December is míjn maand. Winter, Sinterklaas, jarigen (nichtje, neef, man, nicht (we zijn even oud), 3 van mijn allerliefste vriendinnen, een heel lieve vriend, mijn hartsvriendin, ik), Kerst. Voor mij de mooiste tijd van het jaar. Kerst. Kerstgestoord. Mijn hele leven al. En nu? Voelt het alsof daar niets van over is. En ik weet óók dat dat niet waar is. Maar toch. 

Wanneer begon dat? Op het moment dat ik al die reclame voor Black Friday zag? Hoe idioot is dat in deze tijd? Vind ik. Of op het moment dat ik besef dat Black Friday 10!!! dagen duurt? Of op het moment dat ik al die idioten (vind ik) op tv en masse zie shoppen? Mens aan mens in rijen dik? Ik wil een baksteen door de tv gooien in de hoop hen te raken. Wat ik dan toch maar niet doe, omdat ik niet zo goed raak gooien kan. En geen baksteen heb. En manlief graag zijn tv heel houdt. Geeft ie fijntjes aan.... 
Of begint het als Ruud jarig is en wij samen wandelen in Oisterwijk naar 'onze' kapel. En bovenstaande kaarsjes branden. Waarmee ik iedereen die me dierbaar is een lichtje in deze sombere coronatijd wil geven. Oók hier! Het zijn er 14. Het getal van het aantal van ons gezin - het gezin van mijn zus - gewoon met ons overleden neefje erbij. Het getal van mijn vriendinnen hier, inclusief mij en alle partners. Het is ook de dag / datum van mijn in juni overleden vriendin; 14 december zou ze 64 geworden zijn. Op 1e kerstdag is ze een half jaar dood. Ik heb zoveel te vragen en te bidden dat ik er wel een kwartier mee bezig ben. Ook spreek ik mijn dankbaarheid voor veel uit....... De tranen rollen en ik laat het maar zo. Geen houden aan. En ja, we hebben genoten van onze dag samen. We hebben het heel bijzonder ervaren samen. 

Op 11 december hebben we online onze moderatoren-kerstdag. Zo geweldig dat ík het weer voor elkaar krijg geen beeld te krijgen, terwijl iedereen mij ziet. Na ja. Bevestigt mijn hopeloosheid op dit gebied. Als we in kleine groepjes met elkaar mogen praten, is het 1e onderwerp wat ons het meest is bijgebleven van ons 'werk' bij kanker.nl het afgelopen jaar. Al toen ik dit programma kreeg, was ik in dikke tranen. Ik dacht, laat ik slim zijn en mijn 1e recht uit het hart komende reactie maar opschrijven. Voor het geval het de bedoeling is dat we dat vertellen. En ja, dat is zo en ik mag ook nog als eerste..... Ik vergeet me voor te stellen en verslik me in mijn tranen. Kan niet meer praten. Met horten en stoten stotter ik er uit wat dat is. Een bijzondere jongedame die mij vraagt of ik haar kankermama wil zijn. Voor iemand die zielsgraag een hele horde kinderen had willen hebben, is dit te onwaarschijnlijk mooi voor woorden!
Mijn slechts een paar maanden durende bijzonder intense en dierbare contact met Wim. Onwaarschijnlijk wat wij in deze zo veel te korte tijd - Wim is overleden - voor elkaar hebben betekend. Hij verwoordt wat mijn woorden voor hem betekenen. Hoe hij zich gesteund voelt, begrepen, getroost en vooral geholpen. Hij voelt zich verrijkt met de ontmoeting met mij. We praten samen of we elkaar al járen kennen. Maar Wim legt óók zijn vingers op mijn 'zere plek'. Hij klinkt als het bijzondere mens dat ik heb mogen ontmoeten twee jaar geleden. Hij zegt de wijsheden die dit mens me ook voorhoudt en zegt. Hij tilt net als bijzonder mens mijn meest kwetsbare stukje IK op. Hij overtuigt mij ervan dat diens woorden niet voor niets gesproken zijn en dat híj blijkbaar nodig is om mij daarvan te overtuigen. Wim is mij dankbaar dat zijn kanker blijkbaar toch ergens goed voor is.....
Geloof dat ik het nu beter opschrijf dan ik het vorige week heb kunnen zeggen. 
In het 2e onderwerp mag ik het verhaal van een andere speciale jongedame mee beleven. Het is beleven, want je bent erbíj als ze praat. Was ik net opgedroogd, beginnen ze weer te rollen de tranen. Het kost me moeite haar te zeggen hoeveel bewondering ik voor haar heb, omdat ik niet meer goed uit mijn woorden kom. En geloof me, dat gebeurt niet vaak. Heb dat 'goed gemaakt' met een pb. 
Voor wie het niet duidelijk is, kanker.nl heeft mijn hart gestolen. Moderator mogen zijn op kanker.nl is misschien wel de mooiste baan van mijn leven. Al ben ik heel happy geweest met en in mijn werk! Maar dat wat ik hier doe... dat bén ik! Ik heb dat bijzondere mens zo vaak gevraagd waarom en hoezo ik kan wat ik kan. De reacties die komen. Naar Wim uitte ik dat met 'ik ben toch maar ikke'.... Hun reacties roep ik sinds het overlijden van Wim vaak in me op. Mijn zelfvertrouwen in deze groeit langzaam. Als mijn gedichtenbundel een feit is (en een succes...), zal ik het écht geloven. 

De meest idiote verjaardag ooit heb ik de 12e. Een enorme hoeveelheid appjes, kaarten en telefoontjes vallen me ten deel. Hartsvriendin komt cadeautje brengen. Op ruime afstand, zonder hand, zonder knuffels. Zó bizar! Het was toch een fijne dag, maar in bed komen de tranen. Omdat het toch fijn was! En om heel dierbare mensen die me vergeten zijn. Ik denk toch ook aan jou..., dacht ik verdrietig. De volgende dag komt neef een cadeautje brengen waarvan hij weet dat ik dat helemaal té gek vind. Wow! Die heb ik niet verwacht en ontroert me zeer. Tranen? Natuurlijk. 
Daarna wordt het de 14e. Maandag. De dag waarop we samen gingen zwemmen. Vriendin en ik. Zucht...... Mijn energie is op. Denk dat ik al mijn energie in tranen heb omgezet. Ik blijf thuis en schrijf kaarten. Dat lukt. Gedichten rollen al dagen niet meer uit mijn pen. Sinds al die tranen. Dinsdag beetje hier bezig geweest. Het gaat nog niet zoals ik zou willen. Vandaag zijn we gaan fietsen. Veel verder dan gepland, maar het ging goed. Onderweg rollen tranen. Maar die komen van de wind in mijn ogen. Ik heb net als mijn mama een 'huiloog'; zo noemde ik dat als kind altijd en die houden we er in. Er worden woorden in mijn oor gefluisterd. Dubbel zelfs. De één spreekt (ernstig), de ander bevestigt. Blèhhh! Na ja. Ik voel me beter nadien. Die onverwacht en onbedoeld grote ronde is nodig geweest. Bijna thuis komen we voorbij onze favoriete herberg en tevens het missieklooster waar we ons kerkelijk huwelijk mochten inzegenen. Bij de parkeerplaats staat de kerststal die normaal binnen in de herberg staat. Hij staat er prachtig en ik maak foto. De eigenaar komt aangelopen en lacht dat ik foto maak. Ik geef hem nog de tip voor wat dennenbomen daar en daar zodat de auto's uit het zicht zijn. Is ie blij mee. En met uiteindelijk een stralende lach fiets ik het laatste stukje naar huis. Met een handkus naar het klooster voor de zusters. Dat doe ik altijd. 

Sinds zondagmiddag hebben we elke dag (op één na, toen was het er maar één....) twee kerstfilms gekeken. Ik wil weer voelen hoe kerst voelt. Als de film begint, weet je precies hoe hij gaat lopen en vooral hoe hij eindigt. Heerlijk! Altijd een happy end! Dáár ben ik aan toe en manlief 'lijdt' mee. Als het om mij gaat, laat ie er zelfs een voetbalwedstrijd voor schieten. Na de eerste beelden beredeneren we samen hoe het zal lopen. Bij de tweede film van vandaag, vanavond dus, blijf ik voor de 1e keer zonder tranen. Gelukt! Ik voel me beter. Ik kan zelfs schrijven. De twee mensen die ik me voelde, beginnen samen te smelten. Goh, na de tranen een happy end? Denk dat Wim trots is daar boven op zijn wolkje. Hij heeft beloofd met me mee te kijken. Bijzonder mens misschien ook. Ik hoop het. 

Ik wens iedereen dat ie bij zichzelf kan blijven in deze o zo bizarre tijd. Dat kerst zoals ie niet hoort te zijn, er toch eentje wordt waar je blij en gelukkig van wordt. Intiem, warm, gezellig, maar bovenal bijzonder en liefdevol! 

Mijn kaarsjes branden voor jullie. 

Liefs xxxx Hebe