Ik wil me niet nu druk maken om iets wat nu niet is.....

En ja, ik weet dat het wél komt. Mijn oncoloog heeft dat bij de voorlaatste 2 controles duidelijk gezegd: “Houd je er rekening mee dat het wél komt?”

Tuurlijk. Het komt. Wel. Het. Hét. Het moment waarop Kahler weer actief is. Het komt wel. Een keer. Ik weet het, ik weet hoe een verkoudheid of lichte griep al effect heeft op het reactievermogen van Kahler. Ik weet het, maar ik kan er niks mee. Het komt en dat zie ik dan wel weer. Ik wil niet nu mijn / onze dagen waarvan we kunnen genieten, laten verpesten door iets wat nog een keer komt. Het is er nu al, maar het sluimert. Wakker worden en actief zijn, doet het een keer. Wanneer? Geen idee. Eens is het moment daar. Het gaat niet eindeloos door met goed gaan. Tja..... wat moet ik daar nou mee? Ik sla het op en laat het met rust. Het komt. Een keer. Dat zie ik dan wel weer. Met een stralende grijns zeg ik “Ja, over 25 jaar!” Ze kijkt me ietwat meewarig aan, maar toch met een klein lachje. Wat moet je ook met zo'n patiënt...

Nu wél is dat sodemieters moe zijn. Extra moe. Bovenop de 'normale' vermoeidheid die als een rode draad door mijn dagen loopt. En dan weet ik dat ik zeker niet klagen mag. Veel moe. Laatste weken mooi de schuld aan de hitte gegeven, maar ja, die vlieger gaat nou niet meer op. Doen we teveel? Mwoh.... het lijkt heel wat, maar ik kan helemaal niet zoveel. Er is wel veel om ons heen, veel kanker met nare behandelingen, veel pijn en onzekerheid, heel veel verdriet om ons overvaren neefje Levi. Dat laatste hakt erin, nog steeds. Zoveel moeite de draad weer op te pakken, zoveel moeite je weer gelukkig te voelen. Helemaal lukt dat niet meer; dat échte pure geluksgevoel is weg. Dat heb ik hem gisteren ook geschreven. Zijn ouders hebben een schriftje bij zijn graf gelegd en vinden het fijn als iedereen daarin schrijft. We dachten dat we ons leven best weer op de rit hadden. Deden na máánden weer leuke dingen zonder ons daarover schuldig te voelen. Maar in de aanloop naar zijn 1e sterfdag 27 mei, een knoop in mijn maag. Slapeloze nachten. Kort lontje. Overgevoelig. Zoveel tranen. Die hele week tot na zijn begrafenis steeds weer herbeleefd. Nachtmerries. Vreselijk. Zo moe. Maar waar klaag ik over? Ik bén nog moe! Hij slaapt voor altijd.......

Ik wil me nog steeds niet nu druk maken om iets wat nu nog niet is. Dat heb ik bij mijn moeder gezien en me als kind al voorgenomen dat nooit te doen. Zo zonde. Dan heb je het tot de tijd dát ook niet leuk. Waarbij ik natuurlijk ook mens ben en mijn eigen plank soms volledig missla. Toch is zo zonder ons ventje zo veel anders. Zelfs mijn kanker. Soms wil ik ook even mekkeren over mijn 'haperingen' en me zielig voelen. Dat kan hoor, bij mijn man en lieve vrienden. Altijd. Toch is het niet hetzelfde als eerst. Hoezo altijd pijn is vervelend. Ik heb nog pijn, Levi is er niet meer. Hoezo irritant mijn kapotte mond en slapende voeten. Ik voel nog irritatie, Levi is er niet meer. Hoezo lastig zo'n halve nierfunctie? Ik......... Levi is er niet meer.......

Hij heeft samen met me schelpjes – échte mini-schelpjes gezocht op het strand. Ik kon met zijn hulp gaan zitten in het zand. Hij vond zulke leuke (van die piepkleine ronde met een gaatje) en veel meer dan ik. Later heb ik al zijn schelpjes gekregen – want tante Hebe, jij vindt die zo leuk – ze liggen nu in zijn gedenkhoekje. Hij hielp me op, want dat kon ik zelf al helemaal niet. Samen hebben we een zo mooi uurtje gehad..... de rest op terras en in de winkel, wij samen in het warme zand.

Weet je? Ik maak me wel druk om iets wat nu niet is. Onze Levi die er niet meer is.......