Ik wil nooit zeggen 'had ik maar'.....

Bovenstaande is voor verschillende uitleg vatbaar. Ik bedoel niet 'had ik maar geen kanker'. Dat vind ik onzinnig en voegt niets positiefs toe. Wat niet wil zeggen dat ik het best graag níet had willen hebben; alhoewel ik in mijn boek schrijf dat ik blij ben dat ik een ongeneselijke vorm van kanker heb. En nee, dat begrijp ik zelf ook niet. En wel. Niet en wel. Daarvoor moet je mijn boek lezen..... Dat heb ik uit de grond van mijn hart geschreven. En gemeend. Absoluut. Maar dat het eigenlijk te bizar is voor woorden, klopt ook. Toch begrijp je het als je het boek gelezen hebt.

In 'had ik maar' klinkt spijt. 'Had ik maar zus, had ik maar zo, had ik maar dit, had ik maar dat'....... Natuurlijk, we zijn mensen en die hebben altijd wel eens ergens spijt van. Toch realiseer ik me telkens weer dat ik nooit spijt heb van dingen die ik gedaan heb. Soms misschien op het moment dat, maar als ik het geheel kan overzien niet meer. Spijt dat we iets níet hebben gedaan, voelt alsof je iets verloren bent. Kwijt. Dat moment, die kans, dat is weg.

Ik voelde me enigszins arrogant en het voelde pretentieus een boek te willen schrijven. Te denken dat ik daarmee mensen kan helpen. Iedereen die hoe dan ook met kanker te maken heeft. Of niet. Pfffft.... ik ben gewoon ík. Ikke. Een boek? Ja, natuurlijk weet ik dat ik schrijven kan. Ik schrijf zo ik praat. Ik weet ook dat ik mensen helpen kan. Dat kan ik en doe ik, omdat ik dat graag en met liefde doe. Er zijn, luisteren, reageren, troosten, op een of andere manier lukt het mij altijd het juiste op het juiste moment te zeggen. En ja, zo ik praat kan ik schrijven, dus ....... waarom dan geen boek? Juist. Omdat het met mijn zelfvertrouwen nou niet bepaald ...... uhhhm..... of toch?
Mensen, ik ben er 'gewoon' aan begonnen. Niet geprobeerd, is altijd mis. Niet het risico willen lopen ooit te zeggen 'had ik maar wel een boek geschreven'.......
Heb eerst een heel aantal proeflezers gezocht. Binnen de lopersgroep (facebook) van Alpe d'HuZes deelnemers zijn er 4 die mij helemaal niet kennen en dat willen doen. Nog altijd heel dankbaar voor! Verder mensen die me kennen van therapie en een stel die me heel goed kennen. De hoofdstukken heb ik niet in volgorde geschreven; dat maakte het voor hen ook wel een uitdaging. Uiteindelijk was de conclusie éénstemmig: JA! Dit moet een boek worden. Ze gaven mij reacties als 'je hebt me nu al geholpen met de paar hoofdstukken die ik heb gelezen'; 'mooi, ontroerend, positief'; 'dit zou iedereen moeten lezen'. Geloof me, ik ben meermaals van mijn kruk gevallen! En enorm gesterkt door deze reacties en de tijd die deze mensen voor me genomen hebben. Voor mij? Voor u! Voor jou! Voor iedereen! Dit boek doet wat met je, of je nu wel of niet met kanker te maken hebt.

Wat is nu het probleem met een boek? Niet het schrijven (tenminste niet vanuit mijn perspectief), maar hoe wórdt het een boek? Uitgevers genoeg als je bereid bent (en het kunt betalen...) 1100 exemplaren zelf af te nemen. Lieve vriendin heeft een uitgever voor me gevonden. Alle contacten gelegd. Ik hoefde alleen maar mijn manuscript op te sturen. Een uitgever waarbij iedereen terecht kan, heel laagdrempelig. Heeft als nadeel dat er geen marketing wordt gedaan. Dat gebeurt alleen via jouw eigen contacten. Maar oké, toch super trots als ik mijn eigen boek in handen houd!
Langzaam vindt het boek zijn weg. Mag bij de boekhandel liggen waar ik altijd kom, bij de kapper die er voor mijn pruik was, bij de huidtherapeute in de praktijk. Het heeft in de krant gestaan, in Mijn Geheim en het staat op de site van Patiëntervaringsverhalen. Het Biblion (overkoepelend orgaan dat de voorselectie van boeken maakt voor bibliotheken) heeft uit het hele aanbod aan boeken die in een jaar worden aangeboden, mijn boek gekozen. Zij plaatsen mijn boek op de lijst voor bibliotheken waaruit die dan een keuze maken. Héél véél kippenvel! En ik word heel stil... pfffft..... Totdat ik een tijd later nog stiller word..... Dedicon maakt uit de keuzes van het Biblion een selectie van boeken waarvan zij het waard / belangrijk vinden om een braille- of luisterboek van te maken. Mijn boek 'Kanker, je zult het maar hebben' is ook een luisterboek geworden!

Een gedicht uit mijn boek:

Sterren stralen een licht
en brengen mij dit gedicht;
een hemel vol flonkering
lijkt een dierbare hereniging
alsof een ieder die ik mis
ineens weer bij me is.

Een lichtpunt moet er zijn
als is het als een ster zo klein;
zo lijkt het in een heldere nacht
alsof de hemel naar me lacht
dan lijkt alles zo dichtbij
en heel intiem voor mij.

In de hemel daar is iedereen
die uit het aardse leven verdween
en in mijn eigen fantasie
stel ik me voor dat ik ze zie
in elke ster die straalt
en mede mijn leven bepaalt.