Ik wist dat ik aan jóuw bed zou zitten....... en niet omgekeerd......

En ik denk dat jij dat ook altijd geweten hebt......
Al deden we beiden alsof het ook best eens andersom zou kunnen zijn. Mijn prognoses waren net zo slecht, maar ja, toch anders. Op één of andere manier heb ik 'fabelachtig' gereageerd op al die troep die ze uit de hoge hoed getoverd hebben. En jij deed dat telkens maar een tijdje.... En elke keer werd dat tijdje korter. Werd dat tijdje anders. Dat tijdje werd niet alleen korter, maar dat tijdje werd ook steeds minder leuk. O mijn lieve lieve lieverd! Mijn lieve vriendin, je hebt zóveel extra te dragen gekregen! Steeds kwam er wat bij; óók dingen die niets met jouw kanker te maken hadden. Maar wel steeds zo'n onaangename dingen. Pijn. Belachelijk veel pijn. Moe. Belachelijk veel moe. Opeens..... alleen nog maar moe en pijn, pijn en moe, pijn en moedeloos, en dan..... 'ineens' is het moment daar waarover we het al zo vaak gehad hebben...... Hét moment waarover we ook hetzelfde denken. Er komt een moment dan hoeft het niet meer. Er komt een moment dan is het genoeg geweest. En dat moment is NU. VANDAAG. En dat wil ik helemaal niet! Voor mij niet.....Voor jou wel schat! Jou gun ik het van harte dat je eindelijk rust hebt. Ga maar slapen. Neem je rust. Het is goed. Jouw lieve man vindt dat ook. Je broer ook. Ga maar lekker slapen. Laat het los. Laat los het leven dat voor jou zo helemaal niet fijn meer is. Droom een mooie droom. Van alle leuke dingen die we samen gedaan hebben. Droom..... een lieve mooie droom.......
We willen je niet kwijt. We gunnen je pijnvrij te zijn en rust te hebben. En laten die twee in dit geval nou net zo tegenstrijdig zijn als zwart en wit! Lieve schat, ondanks dat ik best slim ben, heb ik mezelf voor de gek gehouden door te denken dat we dit moment nog een tijd uit kunnen stellen. Terwijl ik wist dat het eraan kwam. Ik wist het. We hebben het er samen over gehad. Dat je me zei dat als het zo zou blijven zoals het nu met je ging, dat het van jou dan niet meer hoeft. Ondanks het verdriet van je dierbare man. En dat van jouw broer. Want dáár deed je het op enig moment nog voor. "Mijn broer kan helemaal niet zonder mij" en "ik wil alles voor mijn man doen, maar dit is écht niet leuk meer!" En ik begreep je. Ik snap het. Op enig moment is het op. Ben je leeg. Voor jezelf zou je eerder al opgegeven hebben. En nu heb je voor jezelf gekozen. Gelijk heb je. Echt, dat meen ik. MAAR HET DOET ZO ZEER! Nu ik het weet...... DOET HET ZÓ ZEER! Voelde me al een paar maanden ongemakkelijk omdat het met mij best goed gaat. Goed juist in een periode - door Levi's dood - dat ik dat helemaal niet verwacht had. Had ik er moeite mee jullie te vertellen dat mijn uitslagen bij de oncoloog goed waren. Ook al zei die nadrukkelijk dat ik er rekening mee moet houden 'dat hét wél komt'. We vonden het moeilijk om over onze fietsrondjes te vertellen. Omdat jij dat allemaal niet meer kon. Terwijl je zó uitgekeken had naar beter weer. O, HET DOET ZÓ ZEER!

Je weet dat we volgend jaar 'onze' Alpe d'HuZes willen lopen. Jij weet ook waarom. En ik heb de hele tijd al gevoeld dat diegene waarvoor we de wensambulance in 2016 geregeld hadden, er niet meer zou zijn. Dat ....... oooooo schat!
Ik beloof je plechtig dat wij onze strijd tegen kanker nooit los zullen laten. Jij hebt effectief gebruik mogen maken van nieuwe medicatie. Die (mede) dankzij geld van Alpe d'HuZes ontwikkeld zijn. Dankzij dat hebben we nog zeven jaar mooie herinneringen kunnen maken. Gouden herinneringen. Onbetaalbaar. We gaan het grootst mogelijke bedrag bij elkaar proberen te krijgen. Ik beloof het je! Want ik hou van je! Onbeschrijfelijk veel! En ik weet dat jij dat weet, want dat heb ik je elke keer dat we elkaar zagen gezegd. Ik heb het je gisteren nog gezegd. En je zei "ik ook van jou". Ik hou van je. Ik mis je. Ik mis je. Nu al.
Dag lieve vriendin! Tot ziens!