'In der Trauer lebt die Liebe weiter' lees: 'In de rouw leeft de liefde verder'

Nou beste mensen, daar ben ik weer. Wil jullie toch niet onthouden wat voor groots effect kleine dingen kunnen hebben. Of gesproken woorden uit het hart kunnen hebben. Ja, ik ben een gevoelsmens, dus er zijn veel dingen die me raken, beroeren en ontroeren. Er komt veel bij me binnen - waarmee je niet per definitie blij hoeft te zijn hoor, met zo'n eigenschap....- en het mooiste wil ik graag met jullie delen. Ik hoop jullie met mijn woorden te raken, beroeren, ontroeren, helpen, of wat dan ook. Als een ander op deze manier iets voor mij betekent, wil ik dat graag doorgeven en hoop dat het op jullie hetzelfde of een benaderbaar effect heeft. 

Er zijn twee bijzondere mensen mijn leven binnengestapt. (Natuurlijk in dat van ons beiden, maar ik ben onze 'contactpersoon', dus vandaar 'mijn') Eén daarvan nu één jaar geleden en dat is een mooi, bijzonder, heel speciaal, warm en blijvend contact geworden. De tweede kort geleden en daarvan weet ik het nog niet. Mijn gevoel.....? Maar hoe dan ook, waardevol is het al.

Wie mij heeft gelezen, weet waarmee ik nu worstel. En nee, helaas, de worsteling met mezelf is nog niet klaar. Maar ik heb wel een zetje gekregen. Een aai over de wond die de worsteling me heeft toegediend. Maar ik zal even duidelijker worden. De héél bijzondere en bijzonder lieve persoon sinds één jaar in mijn leven is een missiezuster. Mijn dierbare wederhelft en ik waren in het voorjaar 30 jaar getrouwd en hebben op 22 april in de kapel van het missieklooster in Aarle-Rixtel ons kerkelijk huwelijk mogen laten inzegenen. Een voor mij ontzettend belangrijk en zeer gewenste gebeurtenis! De zusters hebben mijn motivatie om bij hen te mogen komen omarmd en zijn er deelgenoot van geweest. We waren maar met een paar mensen, maar het is (en voelt nog steeds) heel speciaal geweest. Contactpersoon was de 'opperhoofdzuster' en met haar hadden we meteen een klik. Ik heb nog steeds een levendig contact met haar. Ze werkt in Rome (sinds 1 april; ze kon helaas niet bij ons huwelijk zijn) en we mailen met regelmaat met elkaar. Ik heb zojuist haar laatste reactie teruggelezen, waarin ze haar medeleven betuigt voor het overlijden van mijn lieve vriendin. Dit is haar reactie: Ricky heeft de strijd verloren, en dat is een heel gemis voor u. God dank, want een vriendin die niet gemist wordt, zou geen echte vriendin geweest zijn. 'In der Trauer lebt die Liebe weiter' (ze is Duitse); 'In de rouw leeft de liefde verder.'

Ja..... geraakt ben ik. Zo vaak mijn woorden gesproken dat geluk en verdriet hand in hand gaan. Dat we blij moeten zijn dat we een dierbare hebben mogen kennen, hebben mógen 'hebben'. Dat het hebben van vriendschap een geheel eigen en bijzondere rijkdom is. Eentje die vooral niets met geldelijke rijkdom te maken heeft! De meest waardevolle dingen in het leven zijn nooit of te nimmer in geld uit te drukken. De meest waardevolle dingen zijn gratis en tegelijk onbetaalbaar! Ik mis mijn vriendin zo zeer! Wil haar aandacht geven, wil haar troosten, wil haar helpen, wil haar aan het lachen maken - iets wat me tot op het allerlaatste moment dat dat mogelijk was nog is gelukt - , wil haar vasthouden, soep voor haar maken, samen...... ja samen..... van alles wil ik nog...... Nu heb ik de woorden van deze bijzondere missiezuster nogmaals gelezen en voel ik me anders. Niet minder verdrietig, maar anders verdrietig. Inderdaad blij met het voorrecht verdrietig te kunnen zijn. Ik voel me rijk. Want ik hád. Velen kennen niet het hebben van een zo speciale vriendschap. Velen kennen het wel, maar beseffen het niet. Ze heeft mijn leven zó verrijkt. We hebben elkaars leven verrijkt. En dat is rijkdom in de puurste zin. Ik gun iedereen mijn rijkdom. Wens iedereen echte rijkdom te herkennen.

Liefde overwint alles!