Zonder (voldoende) drank me voelen alsof ik dronken ben. Voor mij een nieuwe ervaring....

DRINK! DRINK! DRINK! Dit wil ik steeds al schrijven, maar vergeet het steeds. Voor een ieder die nierproblemen heeft vergelijkbaar met de mijne. Voor een ieder die daarvoor extra moet drinken. Altijd. Elke dag. Zonder uitzondering. Toen eindelijk mijn diagnose Kahler gesteld is, werkten mijn nieren nauwelijks nog. Terugkijkend, door minimaal zo'n twee jaar met Kahler rondgelopen en doorgewerkt te hebben, was me dat bijna fataal geworden door nierfalen. Randje dialyse. En ja, dan had ik dus geen chemo en al het andere kunnen en mogen hebben. Ik heb geloof ik al eens verteld dat ik altijd al een drankorgel ben geweest; zo'n 3 tot 4 liter per dag. Water en thee. Thee en water. Dankzij dat, heb ik deze Kahler-aanval overleefd. Anders had ik mezelf doodsimpelweg vergiftigd. Tot verbazing van de oncoloog heb ik mijn nieren tot bijna de helft weer aan de praat gekregen. Voor 'straf' moet ik de rest van mijn leven minimaal 3 liter per dag drinken; meer is oké. Altijd houd ik me hieraan! Lees: ALTIJD! Behalve...... yep, tijdens onze busreis. Zo vervelend als dan uitgerekend IK degene ben die steeds van het toilet in de bus gebruik moet maken. Want ja, die 3 tot 4 liter kun je wel drinken, maar die komen er ook uit. Als ik niet 'afwijkend', lees veel te zout, gegeten heb tenminste. Na één week stap ik op enig moment de bus uit en zie sterretjes en voel een grote wolk in mijn hoofd. Helemaal dizzy. Toevallig sta ik tussen twee mensen in die ik kan vasthouden, anders was ik onderuit gegaan. "Je drinkt te weinig", roept een wijs mens. "Nou........ dat is het niet", zeg ik fijntjes, maar drink toch het flesje water leeg. Ik heb verder de hele dag aan de arm van mijn man moeten lopen. Los kon ik niet vast blijven staan. Draaide de wolk in mijn hoofd snelle rondjes. Ik had het gevoel dat ik dronken was. Mijn armen zwabberden. Zó raar! "Al 1,7 liter op vandaag", moest ik nog even melden. Het was pas middag. Daar kón het niet aan liggen. Absoluut van overtuigd. Echt. Volgende dag nog gammel gevoeld. Wolk ging niet weg. Niet leuk. Dag daarna begon onze terugreis. Wolk bleef plakken en vermaakte zich beter dan ik. Ongelofelijk moe voelde ik me en gewoon niet fit, maar ja, in dit geval na zo'n reis is dat voor mij niet vreemd. Ik genoot wel van het lekker zitten in de bus en naar buiten kijken. "Ja hoor, ik drink genoeg." Pfffft..... ik weet toch wel onderhand wat ik aan drank moet hebben en ik ben akelig eng braaf....... Tot ik op de laatste dag van de terugreis schoon genoeg heb van dat idiote hoofd en het op een 'zuipen' zet. Gewoon bijna de hele dag door. Zoals ik normaal gewend ben te doen. Vanzelf dus ook tig keer 'de beentjes gestrekt' en het kleine kamertje bezocht. En geloof me..... wat ik niet wilde geloven...... inderdaad, zo goed als nergens meer last van! Verbaasde me zeer. Toch. Want ik weet toch onderhand wel hoe ik in elkaar zit en hoe het werkt. Niet dus. Schaam me diep. Niet trots op mijn 'kneuterige' reactie. Pffft, ik weet het toch beter. Daarvan was ik ook overtuigd. Blijkbaar heb ik in die 8 jaar dus nog geen dag gesmokkeld. Nu wel en het haperde aan alle kanten. Niet alleen de sterretjes voor mijn ogen en de wolk in mijn hoofd. Ook moe zijn en me minder lekker voelen. Dat zeg ik nu wat verkeerd. Eén dag gesmokkeld heb ik ongetwijfeld. Maar dit waren zo'n 8 dagen smokkelen achter elkaar toen het protest van mijn lichaam kwam. Hevig. Terwijl ik telkens bij en na het eten 's avonds echt en serieus aan de drank ben gegaan. Maar dat is niet oké; teveel ineens is slecht. En is wat ik eigenlijk ook niet mag.....(maar ja, ik mag wel meer niet....). Nu is duidelijk dat op die manier de 4 liter naar binnen werken, ook niet goed is en niet het juiste resultaat oplevert. Een heftige les geleerd dus. 

Blij dat ik jullie dit vertellen kan. Wie weet heeft iemand er iets aan. Heb de afgelopen weken ijverig mijn bevindingen, ervaringen en persoonlijke perikelen verteld. Dit belangrijk item daarbij totaal vergeten. Weet ik ook al een paar dagen hoor, en staat zelfs op een briefje. Als we boodschappen doen, denk ik er aan. Als we stukje fietsen, denk ik er aan. Als ik in bed lig, denk ik er aan. Niet als ik achter mijn pc zit.... En dat bevordert nu nét niet het wegpoetsen van mijn rare en onzekere gevoel over mijzelf. Ik schrijf op gevoel. Dat betekent dat ik geen idee heb wat er komt te staan als ik begin te typen. Dat groeit vanzelf. Al schrijvend, klets ik de gaten in jullie sokken. Vooraf heb ik serieus bedacht 'dát' móet ik vertellen. Dat is dan wég als ik begin. Verdwenen. Leeg brein. Altijd nog. Na zoveel jaar. Te irritant voor woorden. Maar ach..... ook computerpapier is geduldig, dus nu dan toch dat wat mij belangrijk lijkt om jullie te vertellen.