Je bent een kanjer! Ja, jij die dit leest...

Ben ik aan het doen wat ik vandaag had willen en moeten doen? Nee. Dus. Och.... Het lukt me gewoon niet. En dat zit ín mij. Pfffft..... Maar..... Ik ben in gedachten bij jullie. Jullie? Ja. Jullie. We kennen elkaar niet. En toch. We kennen elkaars diepste verdriet, de grootste zorg, de ergste pijn. We delen met elkaar. We delen onze frustraties, verdriet, geluksmomenten, drama, angst, hoop, vertrouwen, onzekerheid, pijn, onmacht, radeloosheid, en ga zo maar door. Het is nogal wat om dat met vreemden te delen! Het voelt echter goed, omdat je weet dat die vreemden weten wat jij weet. Voelen wat jij voelt. Begrijpen wat je wilt dat ze begrijpen. Begrijpen elk half woord helemaal. Verbondenheid is groot. Ook al kennen we elkaar helemaal niet..... Natuurlijk schrijven we ook voor ons zelf; naast dat we hopen dat anderen steun en kracht kunnen halen uit jouw 'belevenissen', ervaringen, simpelweg uit al jouw woorden. Het is fijn om te schrijven als er altijd wel íemand is die je leest. Voelt alsof er iemand is die naar je luistert. Soms ook reageert. Maar het luisteren naar elkaar is al zo heel erg belangrijk! Zoveel mensen hebben geen tijd meer om naar elkaar te luisteren. En al helemaal niet als het ergens over gaat waarvan je nou niet bepaald gelukkig wordt. De meesten van ons hebben het geluk een warme en lieve omgeving te hebben die altijd wil horen en luisteren. Maar wij willen niet altijd alles bij hen neerleggen. En soms, ja soms (of vaak....) begrijpt alleen iemand die in het zelfde schuitje zit écht wat je bedoelt. Weet die écht wat het is. Wat ook normaal is. Daarom is wat wij hier hebben zo waardevol! Mensen die er 24/7 voor je zijn! Wat een rijkdom! 

Ik ben in gedachten bij een speciale vrouw die vorige week is overleden. Zij was een Alpe d'HuZes icoon! Wie haar heeft mogen kennen, heeft een heel bijzonder mens in zijn leven mogen omarmen. Want dat deed ze veel; je omarmen en naar je luisteren. Je troost geven en de ruimte bij jouw verdriet te komen. Waar zij was, voelde je de warmte. De liefde voor haar medemens straalde door jouw verdriet. Ik ben erg verdrietig niet bij haar uitvaart geweest te zijn. Overmacht. Onmacht. Vooral ook ín mij..... Ik heb mij ook nog nooit zo gevoeld als nu......

Maar waarom staat er deze foto boven dit bericht? Omdat ik vind dat jullie kanjers zijn! Tóp! Toppers! Ook al ken ik je niet, ik ben trots op je! Het kan dan om bovenstaande redenen zijn dat je hier schrijft, maar je doet het wel. Je schrijft en je deelt. Dát is iets wat je naast kunnen, ook moet dúrven. Je geeft jezelf bloot, wordt in al je onschuld naakt aangekeken. Niets blijft er namelijk van je over; je kunt je niet meer verbergen. Weten 'wie' je bent als je hier je ziel en zaligheid neerpent. Ben je optimistisch? Ben je gefrustreerd? Ben je depressief? Ben je bang? Ben je vol vertrouwen? Wij weten het als we je lezen. Want jouw woorden verbloemen niet hoe je je voelt. Hier doe je je niet anders voor dan je bent. Hier laat je weten hoe je je écht voelt. Zo bijzonder! Bijzonder om 'zomaar' aan een schare vreemden heel jouw diepste jij prijs te geven. Dat vergoot de verbondenheid die ik met jullie ervaar. Als ik aan mijn 'ding' denk, denk ik aan jullie.

Nu ben ik bezig met schaaltjes maken zoals op de foto's. Zondag is de eerste Alpe d'HuZes bijeenkomst in Nieuwegein. Toegankelijk voor iedereen. Maar wie gaan daarheen? Allemaal mensen zoals jij en ik die op één of andere manier met kanker te maken hebben. In ben in gedachten daar..... loop er rond, zie, lees, luister, hoor, ervaar, knuffel, hoop..... Het zou mooi zijn als we jou tegenkomen. Het is een heel bijzondere ervaring kan ik je zeggen. Het saamhorigheidsgevoel is enorm. Allemaal daar met maar één doel voor ogen: kanker de wereld uit. 

Schaaltjes willen we verkopen op de deelnemersmarkt zondag. Veel geschreven wat ik de koper toewens. Hopen dat veel mensen ze willen hebben. Dan hebben wij weer een bijdrage voor AD6. Daar is het om te doen. Hoe meer geld hoe beter. Laten we erop vertrouwen dat AD6 wederom een recordbedrag van ruim 11 miljoen voor het KWF bij elkaar krijgt. Daarvan kan ook voor JOU een nieuw medicijn ontwikkeld worden! Zoals ook onze lieve vriendin daarvan gebruik heeft kunnen maken. Stel je voor..... steeds weer nieuwe mogelijkheden jou te behandelen. Elk jaar biedt AD6-geld het KWF mogelijkheden verder onderzoek te doen. Onderzoek dat uiteindelijk ertoe moet leiden dat we van kanker een chronische ziekte maken. Hoe mooi zou dat zijn! Niemand meer dood aan kanker....... En dan denk ik aan jullie en jullie verhalen en dan wens ik me zó zeer dat die ontwikkeling nog véél sneller gaat...... En dat kan door meer geld...... En dan haal ik weer schaaltjes en freubel ik mijn arm in de kreukels en voel me er zó goed bij! 

Jullie gaan volgend jaar in mijn gedachten mee die berg op. Bij elk kaarsje dat ik stook, zitten mijn gedachten en goede wensen bij jullie. Bij elke stap die ik zet, weet ik waarvoor ik het doe. Voor jullie. Allen. Ook zij die lezen zonder zelf kanker te hebben. Ernaast staan is minstens net zo erg. Ik vind het voor mijn man erger dan voor mij. Ook als je het geluk hebt kanker te overleven, blijft er altijd een stukje kanker in je zitten. Niet in je lichaam, maar in je hoofd. Nooit meer onbezonnen en onbezorgd gelukkig. Altijd dat stiekeme stemmetje dat 'wat als....' fluistert.... Wij - dat is jullie en ik - zijn speciale mensen. Wij hebben een veerkracht die menigeen niet kent. Wij dóen het toch maar! Hoe zwaar het ook is, wij zoeken onze weg. Met vallen - héél veel vallen soms - en opstaan. En ook tegen beter weten in. En ook zonder weer op te staan. En daarvoor vraag je heel veel van jezelf. Wij doen het toch maar. WIJ DOEN HET! Ermee omgaan. Het ondergaan. HÉT. KANJERS. Dat zijn jullie. Dat zijn wij!