Ja, maar ik lig híer.....!

"Uw kalium gehalte is veel te laag. U moet veel broccoli, paprika, tomaten en banaan eten."
En weg was hij weer. "Ja, maar ik lig hier!" Stamel ik er nog achteraan. "Stuur mij maar naar huis en ik ga koken (dacht ik toen nog....), dan komt dat helemaal in orde."
Maar ik sprak tegen een lege kamer, want de rug van de arts was al ver in de gang. Als ik een spiegel had gehad, had ik waarschijnlijk moeten lachen om mijn debiele compleet verbaasde gezicht. Maar nu kan ik niet lachen. Nu voel ik mij dood en dood ongelukkig. Zo treurig dat als de mevrouw van de huishoudelijke dienst binnenkomt, ik mijn tranen niet meer kan inhouden en het verhaal eruit stotter en snotter. Zo'n schat! Zij neemt wel de tijd voor een zakdoek, glaasje water en een arm om me heen. Vanaf die dag krijg ik van haar elke dag een banaan. Zo lief! En natuurlijk zeg ik niet dat ik álles lust en één ding heb waar ik helemaal niet van houd.... geen verrassing hè, bananen! Ik kan nog niet slikken, laat staan kauwen, maar met behulp van veel pakjes sap maak ik een prakje van mijn banaan en werk hem elke dag naar binnen. Pracht van een tijdsbesteding, want ik deed er echt de hele dag over voordat ik dat ding had weg geknaagd. Ik kon nog niet echt zelf mijn bed uit, maar ik garandeer je dat ik anders mijn koffertje had gepakt en was vertrokken. Los van het feit dat ik toch niet te eten kreeg wat ik blijkbaar zo hard nodig had - behalve dan de bijna niet door te slikken kaliumpillen - kunnen ze daar in Maastricht écht niet koken! Dus wat dat betreft heb ik niets gemist. En nu ik dit schrijf, verbaas ik me weer dat ik in dit ziekenhuis niet krijg wat ik blijkbaar heel hard nodig heb. Ik heb 12 dagen nog geen druppeltje water kunnen slikken, en vanzelf geen eten 'besteld'. Dus ze hebben toch voldoende op mijn eten bespaard om een portie 'kaliumvoedsel' te maken.
Lieve vrienden van ons die elke maandag de hele dag bij mij zijn, zodat Ruud een dagje 'vrij' heeft, brengen eten voor me mee. Broccoli met paprika en tomaat. Groen, geel en rood. Ziet er kei gezellig uit en ik laat het me smaken. Ik doe er twee dagen over, omdat het zoveel energie kost en pijn doet om te eten / slikken. Maar met het sausje van liefde eroverheen, doet het me goed en beter dan welke pil ook.

Beste mensen, wat is het heerlijk om hier te mogen schrijven! Een maand geleden ben ik nieuw hier in gestapt. Met de oprechte bedoeling mijn verhaal en ervaringen te delen om anderen te helpen. Nu merk ik dat best veel te vertellen heb. Veel dat nog leeft IN mij. Veel dat ik nog wil vertellen, wil delen, omdat het nog dwars zit of omdat ik het graag gewoon gezegd wil hebben. Niet alles staat in mijn boek..... Mijn boek is er om júllie te helpen....niet mij....
Hier krijg ik nooit de reactie 'heb je haar weer'... Ik snap ook wel dat mensen het niet steeds over mijn kanker willen hebben. Echt wel. Maar er zit iets tussen 'steeds' en 'nooit'. Toch?
Ik ben niet zielig. Vind mij ook best flink. Ben geen zeurpiet. En ik wil eigenlijk ook niet dat het altijd over mij en mijn ziek zijn gaat. Integendeel. Erg tegenstrijdig klinkt dit. Ja, klopt. Het is meer het gevoel dat ik krijg, dat omdat het (NU) goed met me gaat, het dus allemaal wel mee zal vallen. 'Het gaat goed, dus wat zeur je nou.' 'Je kunt toch fietsen, dan valt het met dat moe zijn wel mee.'

Mijn man en ik - we zijn maar met z'n tweetjes - gaan er goed mee om en hebben er onze weg in gevonden. Ons leven aangepast aan mijn (on)mogelijkheden. We ondernemen van alles, al tellen wij daar de matineevoorstelling in de bios en een boswandeling ook bij. Nu zijn we daaraan gewend en voelt het niet meer als aangepast. Ik praat ook altijd in mogelijkheden en zelden of nooit in wat niet kan. Als wij overdag rondje fietsen en boodschappen doen, dan is mijn koek op. Aan het einde van de middag is sowieso mijn koek gegeten. Nou, als die dan lekker is geweest, heb ik ervan genoten en vind ik het niet erg dat ie op is. Fietsen we meer dan zorg ik dat het eten al klaar is of halen we iets. Omdat ik dan gewoon te moe ben om nog te koken. Gaan we naar een feestje 's avonds, dan doe ik overdag bijna niets en lig 's middags op de bank. s'Avonds nog weg moeten, is voor mij een drama. Meestal duurt dat zo'n dag soms nog twee voordat ik me daarna weer helemaal normaal voel. Dát ziet natuurlijk niemand.... Maar ik heb al minstens één dag gewonnen met voorheen; want toen kostte een feestje me zeker drie dagen herstellen. Daar heb ik dan wel 9 jaar voor nodig gehad, maar toch ben ik er trots op. Trots op mij. Op ons. Want wij doen het toch maar. Ik heb ook elke stap die ik heb gemaakt in een boekje geschreven. Met heel grote letters. En TROTS erbij. Groot. Opvallend. TROTS! Ik ben waar ik ben niet vanzelf gekomen. Werk daar hard voor. Al vallen de mussen van het dak, wij gaan trimmen. Cardio training en krachttraining. Zonder dat zou ik het stuur van mijn fiets niet eens vast kunnen houden. Zonder dat kon ik niet lopen, maar alleen waggelen als een kip. Zonder dat kon ik niet zelf een flesje water open maken. Zonder dat had ik nooit de Alpe d'HuZes kunnen lopen. Zonder dat zou ik heel veel niet kunnen. We slaan geen training over. Te heet, te moe, geen zin? Geen argumenten om niet te gaan. En na elke keer als het te heet, te moe of geen zin was, was ik TROTS dat ik toch ben gegaan! O, wat voel ik me dan goed! Extra goed! Wat chocolaatjes betreft is mijn discipline -/- 100. Wat dit betreft is het +/+1000!