Kankermama

Ik heb een baan. 
Ik heb een eretitel.
Hier op kanker.nl heb ik een baan. Nu zo'n anderhalf jaar. Voor mij die zo node afscheid moest nemen van haar baan, voelt dit écht als een echte baan. Ik was oprecht ontroerd toen bevestigd werd dat ik dit mocht. Misschien is het wel de baan die het beste bij me past van alle banen die ik heb gehad. Alhoewel ik bij het laatste bedrijf gedurende 30 jaar (op 5 verschillende afdelingen en zo'n 12 verschillende functies) ook veel van mijn 'eigen ei' heb kunnen leggen. Blijkbaar heb ik er een neus voor als iemand zich niet oké voelt; in de breedste zin van het woord. Daarin zit mijn kracht; mensen zich beter te laten voelen. Die bijnaam had ik dan ook; als Hebe bij je is geweest, voel je je beter en lach je weer. Denk dat minstens het halve bedrijf (paar honderd mensen) een gedicht van me heeft...

Hier mag ik moderator zijn van de 'groep' Multiple Myeloom. Enige later komen daar nog 4 andere gespreksgroepen bij. Voel me vereerd dat ik dit mag doen. Blij en gelukkig dat ik dit kan. Het zij me vergeven als het soms niet lukt. De reacties die ik terugkrijg op mijn woorden - ook in blogs waarop ik reageer - doen me geloven dat ik het goed doe. Hier ben ik optimaal ik. Pas nu realiseer ik me dat mams gelijk had met de beroepskeuze die zij voor mij geknipt vond... Je hebt gelijk gehad mam! Al kon ik toen niet geloven dat ik zoiets echt zou kunnen. Heb er bijzonder mens voor nodig gehad die me als eerste wakker schudde. Na ja, z'n best deed, want geloven kon ik het maar moeilijk (soms nog niet). Ik?? Hoezo...?

Dan komt er een heel lief gupke (vooraan 20) tijdens de Alpe d'HuZes 2019 dat me bewondert en een bikkel vindt. We hebben tussendoor nog altijd contact.
Dan is er een iets oudere jongedame hier die vraagt of ik haar kankermama wil zijn. Haar vraag treft doel recht in mijn hart. Ik? Ik wil niets liever dan dat van ganser harte voor je zijn! Ik? Je wilt mij? Goh... heeft bijzonder mens dan gelijk? Ik ben jouw kankermama met liefde! Ik vind het een eretitel en draag hem met trots!

Dan komt Wim hier voorbij. Helaas maar een paar maanden voordat hij sterft. Maar in die korte tijd betekenen we veel voor elkaar. Het voelt alsof we elkaar al járen kennen. Ik kan er zijn voor hem voor hetgeen waarmee hij worstelt. Om het zo maar te noemen. Hij is er voor mij doordat hij in no time doorheeft wat mijn onzekerheid is en legt liefdevol zijn vinger op de zere plek. Ik mag nooit meer zeggen of vinden dat 'ik maar ik ben'. Hij gebruikt woorden die nagenoeg identiek zijn aan de woorden van bijzonder mens. Wim benadrukt op zijn manier dat ik die woorden heel goed in mijn oren knopen moet. Zucht... maar misschien weet ik dat hij gelijk heeft...

Als dan enige tijd later nóg een lieve jongedame het wel fijn zou vinden als ik ook háár kankermama zou willen zijn... ben ik stil. En dat gebeurt niet zo gauw kan ik zeggen. Zucht.....
Diepe zucht. Mijn baan hier wordt steeds mooier. Ook al is er aan de kankerwereld helemaal niets mooi. Toch gebeuren er zo'n mooie dingen. Bijzonder dingen. Iedereen is hier in zijn meest kwetsbare 'zijn' en daardoor 'het meest echt'. Je begrijpt me wel. Openheid naar en respect voor elkaar als o zo belangrijke pijlers. Vriendschappen ontstaan. Soms hele diepe oprechte vriendschappen en soms in een tijdsbestek van heel kort. Kort... Zowel het tijdsbestek van ontstaan van de vriendschap als soms ook de duur ervan... Dat is en blijft 'het gevaar' van vriendschap binnen de kankerwereld. Die ons dan ook vaak afgeraden wordt. Waarbij het dan ook stom is om verdrietig te zijn om een overlijden. Want je hebt het toch zelf opgezocht. Moet je je maar niet op het gladde kankerijs begeven. Kan nooit goed voor je zijn. Hen vertel ik maar niet over de o zo bijzondere Harten7 vriendschap. Ongetwijfeld té bijzonder voor hen om zich voor te kunnen stellen. En dat is misschien ook maar goed ook. Dan heb je geen kanker of andere heftige (ongeneselijke) ziekte.

Mijn baan bij kanker.nl. Daaraan dank ik mijn eretitel. Kankermama.

Mijn hele leven al wilde ik mama zijn. Het liefst van heel veel. En ja, zonder te weten wat je daarvoor dan allemaal moet doen vooraf... Het ging mij alleen om de kinderen. Zus en zwager hebben uitgelegd wat dat nou is, menstruatie. Hoezo en waarom. Ik was totaal blanco. En met behulpzame plaatjes erbij wist ik zéker dát hoef ik niet! Yak! Maar die heel veel kinderen wel. Dat bleef vele jaren zo. Tweede naam niet voor niets Maria... 
Uiteindelijk is dat overigens wel goed gekomen.
Ik had een karrevracht aan poppen. Niks vadertje en moedertje. Ik was meer van de was en de poets. Dankzij mijn tante  die een ontzettend goede naaister was, had ik bérgen kleertjes voor mijn kinderen. Als dochter van een hovenier ruimte genoeg voor de vele was die ik had. Een geschikte hoek voor de vers gemaakte modder waarin ik de kleertjes dompelde. Heel grondig. Regenton voor de spoeling. Restzeepjes van mijn mam voor de laatste vlekken. Weer spoelen en ophangen aan een door mijn pap op maat gemaakte waslijn. En als het hele zaakje droog was, begon ik weer opnieuw met vies maken. Heerlijk kliederen in de drek!
Mijn toenmalige kinderen leefden voor het merendeel van de tijd in hun blootje. Ze mochten er wél altijd bij zijn. En ik kletste ze de oren van het hoofd. Aldus mijn mam. 

Vandaag precies 50 jaar geleden werd ik mama. Net 13 en mijn zus beviel van haar dochter. Die was dus van mij. Zus en ik waren altijd heel close. Haar kind was gewoon ook van mij. Punt. Bijzonder verbolgen was ik dat ik niet haar peettante mocht zijn en haar dan dus vast mocht houden bij de doop! Oké, anderhalf jaar later dan eindelijk wel met mijn petekind. Waarvoor zus overigens hemel en aarde (toepasselijk) heeft moeten bewegen om dat voor elkaar te krijgen. In die tijd moest je blijkbaar 16 zijn wilde je het kind bij de doopceremonie vast mogen houden. Maar ik wist van niks en liet dat kind niet meer los. En meneer pastoor vond het prima. 

Vandaag sta ik net als vorige week bij mijn jarige zus met kaart en cadeautje aan de deur. Buiten blijf ik. Hoi. Ik hou van je. Veel! Mijn kind is 50. Ze lacht. Ze weet dat ze mijn kind is. Haar bonusmama. Ze weet niet beter. Ik was er altijd. Zíj weet van mijn baan. En ze vindt het prachtig. Zeker sinds haar 14 jarig zoontje is overleden, weet ze hoe belangrijk én fijn lotgenoten zijn. Zíj weet van mijn Harten7 vriendinnen. En ze vindt het prachtig. Zíj weet dat ik ook kankermama ben. En ze vindt het prachtig. Die knuffels halen we in. Heeft ze een hekel aan. Maar ik ben knuffeltante en ik mag dat. 

Er bestaat een gezegde. Als een deur sluit, gaat elders een deur open. Ik die geen eigen kinderen heb - heb er toch. Maar dan anders. Dankzij dat het was en is zoals het is, heb ik er voor kinderen van anderen kunnen zijn die dat nodig hadden. En (soms) nog. Heel bijzondere banden daarmee. Wederzijdse speciale gevoelens voor elkaar. Nog steeds. Die neemt niemand mij af. 

Ik wens iedereen hier op zijn of haar eigen manier de warmte en oprechtheid, de betrokkenheid en het medeleven, de inspiratie en vriendschap die ik hier ervaar. Ik doe mijn best er velen in te laten delen. Hoe mooi is het er voor elkaar te kunnen zijn. Ooit me hier aangemeld voor informatie over mijn kanker. Is het nu voor mij op een heel andere manier een erg waardevolle plek geworden. 

En geloof me. Dit is helemaal niet wat ik dacht te willen schrijven. Dat is ook ik.

Veel liefs met een xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx hele rij virtuele knuffels!
xxxxxxxxxxxxxx Hebe