Kunnen we de tijd (even?) terugzetten?

Ik typ deze titel voor mijn blog. Vervolgens staat ie daar een week. Of zoiets. Ik kijk er naar en ik kijk er niet naar. Na ja, de start is gemaakt na bijna twee maanden. Is me nog nooit gebeurd zolang ik blogs schrijf hier.... het lijkt een eeuwigheid geleden.
In mijn hoofd speelt zich het vervolg af van deze wens. Deze o zo heel erg diepe wens! Ja! Ik wil! En dat is inherent aan al hetgeen er de laatste maanden is gebeurd. En eerder. En toen. En.. en...
Uhh... maar dan....? Waar eindigt het dan? Waar ligt de grens van de tijd waarnaar ik terug wil? Nou, ik begin heel ijverig met mijn gedachten naar o zo lieve vriendin Parel. Dus terug naar januari want toen was ze er nog. O nee, domoor, dat is niet genoeg, want toen was de kanker al zo ver gevorderd. Paar maanden meer is ook niet genoeg. Ik zoek de tijd waar ze nog geen kanker had. Hé, dat gaat goed! Dan heb ik ook vriendin J, vriendin R, vriend R, vriendin L, vriend F, en oo, ons overleden neefje is er ook weer! Joepie! Ik ga nog even door en sla door ben ik bang... In deze mooie tijdsmallemolen die ik maar door blijf draaien zijn al mijn vriendinnen gezond en fris en fruitig. Niks aan het handje. Mooi! Oom en tante, broer, schoonzussen, en vele dierbaren die overleden zijn aan kanker of iets anders, huppelen weer vrolijk rond. Tussendoor besef ik dat ik mijn o zo bijzondere Harten7 vriendschap niet ken in de tijd waarin ik nu ben. Met het besef dat ik hen dus ook niet ga kennen troost ik me met het feit dat ze dan dus allen lekker niet ziek zijn. Geen kanker hebben. O ja.. oeps, bijna vergeten dat ik bijna bij het ontstaan van mijn kanker ben. Ik ren door in de tijd en écht heel veel collega's zijn er weer. Dan wil ik ook graag mijn peettante terug! Ik spring en ben weer 13, mijn leeftijd toen zij overleed. Nou, dan moet ik nog een stukje verder terug om ervoor te zorgen dat ze geen kanker krijgt. Ik zie haar! Ze lacht naar me! O, wat houd ik veel van haar! Ik word helemaal blij en ben diep ontroerd! Tot het besef tot me doordringt dat opa en oma er dan dus ook nog zijn. Oeps.. dat is misschien niet de bedoeling. Of ik moet nóg verder terug, want oma heeft tegen de pastoor NEE gezegd toen hij haar tegen haar einde aan vroeg of ze haar leven over wilde doen als hij dat voor haar kon regelen? Heel direct en vastberaden zei oma NEE! Niet als er niets aan verandert en het dit zelfde leven wordt. Twee oorlogen, honger en armoede, drie kinderen dood - mijn peettante dus met 51, een oom van 6 en een tante van 2 - plus nog een aantal miskramen, nee dank u, ik heb wel genoeg van leven. Dat meende ze bloedserieus en heel tevreden verwelkomde ze haar dood. 

Ik heb opa en oma maar weer laten sterven. Bijna tegelijkertijd gebeurde dat destijds. Nu ook weer. Ik ga weer verder met de tijdmachine in mijn hoofd en hart. Iehh, jakkie! Ik kan niet meer stoppen, maar tegelijk kom ik 'tijden' tegen waar ik helemaal  niet meer naar toe wil! Ik stond er niet bij stil, maar er zijn zeker tijden die ik heb meegemaakt die ik écht niet nog eens hoef. Yep, daar begrijp ik oma helemaal. Nou, terug in de tijd dan en vervolgens van alles veranderen? Ik weet wel wát, maar hóe dan? Als ik dit en dat verander in zus en zo dan gebeurt er...? O help, als pap en mams nog ongeboren zoontje niet doodgaat, dan kom ik niet meer aan de beurt! Ruud en zijn vorige week overleden broer worden misschien of eerder waarschijnlijk ook niet geboren als hun twee oudere broertjes niet sterven. 

In mijn hoofd wordt het chaos van de bovenste plank. Ik denk terug, ik denk vooruit, maar kom er niet uit. Weet niet wat mijn gewenste eindpunt moet zijn van mijn tijdcarrousel. Wat ik ook kies, er ontstaan altijd problemen bij. O God, je hebt die tijd, die voortschrijdende tijd helemaal niet voor niets gemaakt... Het doet me zeer me dat te realiseren. Het leek zo mooi me tijdelijk te verstoppen in deze mooie droom. Al hen die ik zo node mis weer terug en hen die ik graag had leren kennen ook. Doet toch pijn zo indringend te beseffen dat het zo dus écht niet werkt. En ik beken er meteen bij, dat dat maar goed is ook.

Zucht. Een heel diepe zucht. Ik dacht met het terugzetten van de tijd zoveel leed te voorkomen. Alleen bestaat er dan gewoon ander leed. Of ontstaat er gewoon ander leed. Zal ik het hier dan maar bij houden? Hen die ik mis hebben een heel speciale plek in mijn hart en zullen daar zo lang ik leef blijven zitten. Ze zullen in leven blijven doordat wij over hen blijven praten. Doordat wij herinneringen ophalen, herbeleven en er alsnog en wederom van genieten. Hoe kort of lang iemand bij ons is geweest, 'maakt niet uit'. Niet verkeerd begrijpen aub! Ik bedoel daarmee dat het tijdsbestek niet uitmaakt om een heel bijzondere betekenis voor ons te verwerven. Parel - om even bij de laatst overleden vriendin stil te staan - heb ik maar twee jaar mogen kennen. De plaats die ze in mijn hart heeft, is er echter één die vol liefde, warmte en genegenheid is. Gelukkig heb ik haar heel intensief mogen kennen. Ik mis haar! Maar wat altijd bij me blijft is de liefde die ze gaf, haar wijze raad gegeven op haar eigen nuchtere en liefdevolle manier. Een kijkje in haar zíjn en hoe ze er voor haar vriendinnen was. Waar wij ons een hele dag druk konden maken over maakt niet uit wat, zette zij ons met twee zinnetjes weer met beide benen op de grond. Ze heeft ons verlaten, maar ze verlaat ons nooit. Al lang geleden heb ik eens gezegd dat wat niet goed komt, toch goed komt. Dat is dus de harde werkelijkheid en ja, dat is leven. Onze Parel zei dat ook: "Alles kump good." En zo is het. Wat niet good kump, kump toch good.

Lieverd, bij alle anderen die bij het schrijven van dit blog in mijn hart de hoofdrol spelen, sluit jij feilloos aan. Voor altijd. H7. Dikke kus!

Voor wie dit leest, hoop ik dat je er troost uit kunt halen zoals ook ik. Maanden heb ik geworsteld met de gevoelens die ik hier beschrijf. Natuurlijk weet ik het en weten we het allemaal. Leven is niet maakbaar en alle pijn en verdriet horen er echt bij. Zonder het één niets van het ander. Troost je met de gedachte dat dit is wat het is. Niemand die ons dierbaar is, is ooit weg bij ons. Wij nemen hen voor altijd met ons mee. Wij dragen hen voor altijd bij ons. Ons hart is groot genoeg hen allen te herbergen. En uiteindelijk hebben zij allen mij in deze twee maanden zoveel tranen gegeven dat ik er enorm dankbaar door werd. Dankbaar voor al hetgeen zij mij gegeven hebben in al die jaren. Zoveel verschillende mensen heb ik mogen liefhebben. Zoveel verschillende mensen die mij hebben liefgehad. Dank dat jullie er waren!

Sterkte wens ik je als je een zelfde 'dip' (erg bescheiden uitgedrukt) te boven moet komen. 
Sterkte als kanker zo bizar je leven overheerst. 
Ik leef met je mee!
Lieve groetjes xxxxxxxxxxxx Hebe