Kippig als een oude aap

Dood.
Dood is dood.
Dood, ik bedoel de overledene, is níet weg!
Dood betekent niet dat diegene die dood is wég is!
Iemand die een belangrijke plaats in je hart heeft, zal nooit uit dat hart verdwijnen. Nooit. Je ziet, voelt, hoort, ruikt degene die je mist. Sluit je ogen en alle dierbare herinneringen trekken in alle - soms of vaak pijnlijke - eenvoud aan je voorbij. Dat doet je pijn, veel pijn. Dat doet je verdriet, veel verdriet. Het geeft je tranen, bitterzoete tranen die over je wangen rollen. Dat doet o zo veel met je! Maar ik weet zeker dat het ook een lach op je gezicht tovert. Een lach met tranen gemengd. De warmte van de liefde die je voelt, voel je door je lichaam trekken. Je lacht, je huilt, je ervaart de warme gloed in je lichaam, je bent voor even één met degene met wie je zo'n innige band hebt. Je wilt blijven in die beleving. Je wilt dit beeld vasthouden, dat gevoel koesteren, dat één laten worden met jouw zíjn. Je wilt gewoon dat het écht is...

Wie mij een beetje kent, weet dat bovenstaande titel niet de mijne is. Vol overgave de woorden gejat van onze Ron. Hij weet misschien zelf niet meer dat hij deze woorden gesproken heeft, maar ik wist meteen 'die jat ik'. Hij vond dit van zichzelf tijdens het memorabele bezoek dat we (manlief en ik) bij hem en zijn lieve vrouw mochten afleggen. Gosjemijne wat hebben we daar lang naar uitgekeken! We hebben naast KKK (kutklotekanker voor wie vergeten is wat ik daarmee bedoel) ook te maken met KKC, waarbij de C staat voor corona/covid. 
Ik wilde er meteen de volgende dag een blog over schrijven. Tja.. zoals je ziet staat ook bij mij soms de spreker stil. Té veel emoties van allerlei aard rommelden in mijn hoofd en hart en wel op een dusdanige manier dat (zelfs) ik er geen weg in wist te vinden. Kreeg ze niet op een rijtje, om het zomaar te zeggen. Ik wil niet beweren dat het nu helemaal halleluja is, maar ik ben alvast begonnen me weer meer IK te voelen. Bovenstaande heb ik met (grote..) regelmaat toegepast. Ik hoef er niet veel moeite voor te doen, ik doe dit al heel lang. Nu echter vaker achter elkaar..... intenser? Ik weet het niet, maar ik heb het nodig. Zó nodig om te accepteren dat is wat is en niet verandert omdat ik dat nou zo graag zou willen. Ik móet uit mijn hoofd en hart bannen dat het niet waar is, want het is 'gewoon' wél waar! Hij is dood, zij is dood, hij is dood, zij is dood, en zo kan ik nog een tijd doorgaan. Dood. Helemaal heel echt dood. Maar nooit helemaal écht echt! Zij die dood is, hij die dood is, zij leven voort in mij! Alles in mij weet dat ze er waren en ik zal die wetenschap koesteren tot het laatste wat ik in mijn leven doe. Pas als ook ik ophoud met ademhalen zullen ze op een andere manier voortleven. In mijn boeken, in mijn fotoboeken, in alles wat ik achterlaat voor diegenen voor wie ik dierbaar ben.

Oeps....
Waarom nou deze titel?
Omdat we zulke bijzondere uren met Ron en zijn vrouw door hebben mogen brengen. Ik vind hem niet kippig en die oude aap is maar één jaar ouder dan ik, dus nee, niet oud. Maar ik zie die kippige oude aap voor me en dat beeld wil ik voor altijd koesteren en een speciaal plekje geven in mijn hart. Kippige oude aap heeft een erg hoog knuffelgehalte, dus ja, ik heb me uitgeleefd. In die zelfde week mochten wíj een bijzondere bezoeker verwelkomen. Ook geen kippige oude aap, want dit exemplaar is zelfs ietsje jonger dan ik. Verder met hetzelfde hoge knuffelgehalte, dus ja, je snapt hem al. Ik lig op de route vond ik een understatement van jewelste, maar om te koesteren zo mooi. Ik heb mijn hart gevuld met bijzondere momenten. Ergens wandelt nog zo'n bijzonder exemplaar rond waarvan ik niet zou dúrven beweren dat het een kippige oude aap is (blijft leuk dit!), daar heb ik andere benamingen voor die ik jullie besparen zal. Denk te weten dat ie best een beetje trots op me is. Hoe rijk kan ik zijn?

Mijn boek is de wereld ingerold en de reacties die ik al heb mogen ontvangen hebben me zeer ontroerd. Dus ja, ik ben blij dat ik het er heb laten komen ondanks... na ja, zucht... 
Ik heb mijn boek de laatste weken veel in handen gehad en er stukken in gelezen en herlezen. Wat een bijzondere vriendschap! Wat een bijzondere droom! Wat mooi vind ik het dat ik onze droom uit heb laten komen. Wat mooi vind ik het dat onze vriendschap de eeuwigheid haalt. Blijft voortbestaan. Gewoon, omdat ik in dit boek beschreven heb dat deze vriendschap er was. Is. Want het gevoel dat daar bij hoort is intens en diep. Blijft voor altijd. Ik koester dat samen met de herinnering aan deze o zo bijzondere jaren van mijn en óns leven. Ik koester de personages die onbedoeld toch in mijn boek verschenen zijn en dus ook voor altijd daarin voortleven. Vrienden, neven, nichten... hahaha! Maar vooral natuurlijk Harten7. Ons leven. Onze vriendschap.

Wat moet ik nou toch met die kippige oude aap?
Hou ik van!
Zoals van velen onder jullie!
Weet dat en vergeet dat nooit.
Mijn hart is voor vele speciale en bijzondere mensen. Je bent bij mij. Altijd.

Blijf bij jezelf.
Bij en met jou is iedereen die je lief is.
Liefs met knuffels allemaal!
xxxxxxxxxxxxxxxx Hebe