Loslaten. Ben er een stér in. Een vallende ster dan......

Loslaten. Wat een goeie..... Ja, natuurlijk weet ik dat we mensen en dingen moeten loslaten. Ik ben ook in de veronderstelling dat ik dat altijd voortreffelijk gedaan heb. Totdat ik herhaaldelijk van iemand te horen krijg dat ik dit en dat moet loslaten. En ik dan 'braaf' zeg: "Nou, dat doe ik toch? Dat heb ik toch gedaan? Jeetje, ik heb de draad toch weer opgepakt, dus ik doe precies wat je zegt." Als er dan fijntjes wat voorbeelden om m'n oren vliegen, ben ik genoodzaakt mijn mening bij te stellen. Hoogst irritant. Goh, is het met mijn voortreffelijkheid dus niet zo gezegend gesteld dan ik dacht. Als mensen je ontvallen doordat ze overlijden, is dat vanzelf een andersoortig verhaal dan wanneer bijvoorbeeld een vriendschap niet meer werkt. Het verdriet en de pijn zijn dan onbeschrijfelijk! Terwijl het ook kan zijn dat het je vrede geeft wanneer het overlijden zich aankondigt. Maar dat is dan meestal bij mensen op (erg) hoge leeftijd. Ik denk dat je mensen die je dierbaar zijn en die je moet missen altijd bij je draagt. Je bent nooit écht zonder hen. Je leert leven zonder hen. Je leert ermee omgaan dat ze niet meer lijfelijk in je leven aanwezig zijn. Je leert weer van het leven genieten zónder hen. En dat laatste kost in sommige gevallen heel erg veel moeite! En  doet daarbij ook nog eens heel erg veel pijn! Want het voelt helemaal niet eerlijk dat diegene waarvan je zóveel houdt er niet meer is! Té jong! Té oneerlijk! Té geliefd! Té.... van alles té té té! Vals. Gemeen. Onnodig. Vroeg. Dat jij het leuk moet gaan zitten hebben terwijl je dat helemaal zo niet voelt. Terwijl het bij jou eerder als schuld voelt wanneer jij het fijn hebt. Wanneer jij je fijn voelt..... Nu ik dit zo schrijf, weet ik precies waarom loslaten niet 'mijn woord' is. Wat een rotwoord. Echt niet voor mij gemaakt. Blèhhh! Maar dan toch......

Dat ik ook heel oud zeer zo vele jaren heb kunnen vasthouden, nee, dat was me absoluut nog niet duidelijk. Pas nu ik er op bijzondere en indringende manier (en met een eindeloos geduld) op gewezen ben, begint het te dagen. Niet blij mee. Nee, echt helemaal niet blij mee. Dat heb ik hier al vaker gezegd. Wat heb ik met mezelf overhoop gelegen. Dan nu het goede nieuws, dat is dat ik nu toch eindelijk kan geloven dat er ook aan deze donkere tunnel een eind komt. Helemaal erdoorheen gelopen, ben ik nog niet, maar ik zie het licht dichterbij komen. Nu eindelijk écht een keer. Blij mee! Dat loslaten zó moeilijk is! Hebben jullie dat nou ook? Ik weet dat bovenstaande wel de heftigste gebeurtenis is die ik loslaten moet. Samen met het overlijden van ons neefje. En mijn dierbare vriendin. Helaas heb ik er nog een paar meer bewaard. Hoe doe je dat? Terwijl je er geen erg in hebt? Terwijl je je eigenlijk ook niet bewust bent van een niet verwerkt 'obstakel', dat er de oorzaak van is dat 'dingen' je niet goed afgaan. Loslaten. Laat los wat niet bij je past. Laat los wat je geen energie geeft, maar alleen energie kost. Laat dat los, óók als dat om mensen gaat! Laat los wat je niet veranderen kunt. Laat dat los, óók als dat om je ziekte gaat! Laat los waarop je geen invloed hebt. Laat los waar je geen goed gevoel van krijgt. Laat los wat je verdrietig maakt. Laat los wat je deprimeert. Loslaten betekent niet dat je vergeet - zeker als het loslaten om mensen gaat. Loslaten is niet vergeten. Loslaten is een speciaal plekje vrijmaken voor hen die je dierbaar zijn en die je moet missen. Loslaten is verder gaan zonder een zware last op je schouders. Loslaten is zorgen dat je alle energie die je hebt - en onder ons is dat vaak al niet zo heel veel - ook helemaal aan jezelf kunt besteden. Loslaten is zorgen dat jij zelf verder kunt met dat wat jóu energie geeft. Loslaten is ruimte maken voor mooie en leuke dingen; die er ondanks alles altijd toch nog zijn. Loslaten is dus feitelijk niets anders dan goed voor jezelf zorgen. Loslaten is genieten van wat wél is. Loslaten is genieten van wat wél kan. Loslaten is niet langer vechten om een wedstrijd te winnen die uitzichtloos is. Loslaten is genieten van het mooie spel dat je spelen mag. Loslaten is terugzien op het mooie, leuke, fijne, bijzondere, speciale, gelukkige dat wél is en is geweest. Loslaten is accepteren dat ons leven niet hoeft te gaan zoals wij bedacht hebben. Loslaten is accepteren dat het desondanks toch de moeite waard is dat leven te hebben. Loslaten in ons geval als ongeneselijk zieken - is zorgen dat dierbaren met een goed gevoel afscheid van je kunnen nemen. Dát loslaten, is loslaten dat wij ons zorgen maken over hoe zij dan verder moeten. Loslaten is ons realiseren dat zij dan niet anders doen dan wij nu....... Dát loslaten, is loslaten dat wij verantwoordelijk zijn voor hun verdere leven. Laat los dat dat zo is, want dat is niet zo. Laat dat los. Dan kunnen zij ons (tzt, ofwel over een jaar of tig...) met een goed gevoel loslaten. En vervolgens met warmte en liefde in hun hart en leven aan ons terugdenken. 

Loslaten. Met andere woorden, maar met absoluut dezelfde strekking heb ik er vaak en veel over geschreven. In mijn boek. In mijn gedichten. In mijn dagelijkse berichtjes aan lieverds die deze nodig hebben. Loslaten. Bij al mijn geschrijf, ben ik mij zelf vergeten te vertellen dát en hóe ík moet loslaten. Wat een (nog meer) dankbaar mens ben ik dat er iemand op mijn pad gekomen is die me bij de hand heeft genomen. Die me geleerd heeft dat mijn eigen woorden óók voor míj bedoeld zijn. Werd ik wel een 'beetje' 'kippig' van, maar de spiegel was erg treffend. En nu ben ik heftig ontroerd door mijn eigen bovenstaande woorden.....