Uhmmm.... hoe dapper kan ik zijn? Hoe dapper moet ik zijn? ???

Euforie met tranen, onzekerheid met tranen..... en dan? Geen tranen meer. Ik ben dapper. Blèhhè, het kriebelt wel nog hoor! Ik vertel. Maandag bij de oncoloog geweest. De vorige keer en nu weer heb ik aangegeven dat ik het fijn vind dat de 3 maandelijkse controle af en toe een 4 maandelijkse wordt. Prima. De vorige keer waren het er 4 maanden + 3 weken. Door het overlijden van mijn vriendin was dat die keer een onnoemelijke hobbel. Heb er serieus tegenaan gehikt. Dat bleef zo, ondanks de onverwacht goede uitslag. Nu wederom komt het tijdens ons gesprek ter sprake. Omdat ze deze keer later de gemaakte afspraak verzet hebben, waren het bijna 5 maanden. Hoe stoer ik ook ben én me ook voel, toch ligt controle erg gevoelig. Maximaal die 4 maanden vind ik prima. Weekje meer oké. En daar stopt het wel zo'n beetje. En ze begrijpt het. Ondanks het feit dat ook deze keer mijn bloedwaarden verrassend goede uitslagen lieten zien. Zeker de waarden die het meest belangrijk zijn. Super! Natuurlijk erg blij mee! We overleggen wat te doen met de te slikken botversterker. Om bot te versterken, is zijn termijn al 4 jaar voorbij. Nu dient de pil nog slechts 'als onderhoud' en om te stabiliseren. Toch (hoor ik nu!) levert hij op langere termijn ook bijwerkingen. Meer moe. Langdurig verkouden of (licht) grieperig. Gevoeligheid tanden en ontstekingsgevaar aan het gebit. Meer botpijnen. Uhhhmmm.....????? Van 5 van de 6 heb ik last zonder daarbij de link gemaakt te hebben met pillen die ik al 4 jaar 'nutteloos' slik! Moe, verkouden, gevoelige tanden mét ontsteking, botpijnen.... ik heb er gewoon dagelijks mee te maken! Voor mijn beschadigde heup helpen de 'oefeningen' die ik zelf doe best heel goed en meer fietsen doet ook een flinke duit in het zakje. Maar mijn rechter arm en schouder krijg ik niet in orde. Veel pijn en een krachteloos en zwaar gevoel. Ongetwijfeld doe ik daarvoor mijn eigen therapie niet goed. Maar ja, ik zit er wel mee. Nee, het hoeft niet allemaal van die pillen te komen. Maar het is wel 'toevallig'. Vind ik. Dus we spreken af dat ik ermee stop. Voorlopig voor één jaar; over een half jaar kan ze zien hoe ik / mijn lichaam er op reageert. En als ik me tussentijds niet prettig voel, mag ik aan de bel trekken. Oké zeg ik stralend. Ik hou van pillen minder. Minder zelf ook ijverig (was ik vergeten haar te zeggen, dus bij deze), omdat ik vind dat mijn lichaam zelf ook maar iets moet kunnen en doen. Overigens gaat het om niet zo'n dringende (vind ik) pillen, zoals voor de schildklier, cholesterol en af en toe sla ik de bloedverdunner per ongeluk over. Die eerste twee heb ik heftig geminderd en tot nu toe voelt het prima. Toch voelt het wel spannend als ik de deur uit ben. Nou ja, ik hou van uitdagingen, houd ik mezelf voor. En ik ben dapper. 

Totdat de volgende afspraak gemaakt wordt. Sowieso vliegt de assistente al 4,5 maanden verder. Als ik zeg dat dat wel maximum is, blijkt het door vakantie nog verder opgeschoven te moeten. Kortom 5,5 maanden verder! Waar ik vind dat ik heel dapper ben, schieten me hier de tranen meteen in de ogen. Dat wil ik niet! Veel te lang! Gelukkig begrijpt ze het wel en wil ze me onderbrengen op oncologie (mijn reguliere afspraken met de oncoloog heb ik bij haar in de functie van internist). Jeetje, dat vind ik wel wat lastig. Daar hebben de mensen mijn oncoloog veel harder nodig. Nee, dat moet ik niet doen. Ik laat het staan en mag bellen als het me echt niet goed voelt. Pfffft.... wel een dingetje dus. Ik schrik een beetje van mezelf. Helemaal niet zo dapper dus.... We fietsen naar huis en zijn stil. Mijn brein maalt. Wil ik dit? Nee. Ik zeg Ruud dat ik thuis meteen ga bellen. Skippen we een stuk vakantie. Huh. En als we bijna thuis zijn, zeg ik hem dat ze dan wel mooi al kan zien (ik tel 5,5 mnd gelijk aan 6) wat het effect is van het niet meer gebruiken van de botpillen. Goh, tja, weet je, laat maar staan. Och, ik kan dat, toch? Dapper ben ik en dapper blijf ik. Met de wetenschap dat ik dat niet hoef te zijn als ik me zo ook niet voel. Dat voelt veilig. Het mag, het hoeft niet. Maar..... dit gaat me lukken. Echt wel! Hé, ik heb wel wat meer al meegemaakt, die onzekerheid en zéker die tranen zijn nu volkomen overbodig. Nou, dan herpak ik me onderweg naar huis en krijg het gevoel van vertrouwen in mij weer terug. Best snel eigenlijk.  Tjongejonge, waar moeten wij (jullie en ik dus) toch allemaal doorheen. Er is altijd wel iets. En ja, ook al is dat niet altijd negatief, soms bedenk ik me toch dat het best 'een beetje' minder mag. Een beetje veel minder. Veel minder. Een berg minder. Maar ja, ik moet nou ook weer niet overdrijven. Vind ik (van mezelf). Herpakt heb ik me en dat binnen 12 minuten. Zo dichtbij is het ziekenhuis met de fiets. Best goed van mij. Vind ik.