We leven in een vooropgesteld plan. Ben ik vast van overtuigd. Wat niet hetzelfde is als dat plan altijd even lollig vinden.....

Geloven. Ik geloof. Ik geloof in 'iets' dat er is. Dat er naar mijn idee móet zijn. Voor mij is dat God. Geloof in de God die het beste met ons voorheeft. En nee, dat betekent niet dat ons leven dan dus alleen maar rozengeur en maneschijn is. Misschien eerder integendeel.... God is een geloof; God is geen mens. Dat is een wezenlijk verschil. God;  een ander noemt het Universum, Heelal, het 'iets' tussen hemel en aarde, maakt niet uit hoe je het noemt. Ergens in dat Universum wordt voor iedereen bepaald wanneer, in welke hoedanigheid, hoe kort of hoe lang, als man of vrouw, en waarom of met welk doel we op deze aarde komen. Daarin zie ik God als degene die 'me bij de hand neemt en de weg wijst'. Wat ik daarmee vervolgens doe, is aan mij. Hij is geen mens, Hij is een geloof, een overtuiging. Jouw geloof daagt je uit. De uitdaging vertrouwen te hebben. Vertrouwen dat het goed komt; ook al snap je er soms helemaal niets van. 'Er'. Er staat voor alles wat er gebeurt, wat ons overkomt, waarmee we moeten dealen, waarop we geen invloed hebben. 'Er' staat gewoon voor ons leven. Ik schrijf (ontelbaar veel) spreuken en gedichten die ik verstuur aan lieverds die dat nodig hebben. Dagelijks. Eén ervan: 'Het leven is als een vreemde taal. Soms snap je er helemaal niks van.' Mooie reacties op gekregen. Dat is dan weer zo leuk. Ik vind het ook een waarheid. Want waarom zijn wij allemaal zo ziek? En dat terwijl we een leeftijd hebben waarop we nog volop in het leven moeten staan en genieten? Daar snap ik nou helemaal niks van! Waarom kinderen? Waarom verliezen we kinderen? Op wat voor manier dan ook? Daar snap ik al helemáál niks van! Zo'n onschuld die even voorbij mag komen en vervolgens weer verdwijnt. Waarom dat nou weer? Waarom? Waarom is in dit stuk wel de hamvraag. Waarom? Omdat we ons nooit af moeten vragen waarom. Accepteer dát, dan kom je veel verder dan met je afvragen waarom. Waarom iets wel, waarom iets niet, waarom zus, waarom zo, waarom links, waarom rechts, waarom ziek, waarom gezond, waarom kan je vele hoofdbrekens bezorgen. En waarom? Bedenk je eens hoeveel energie er verloren gaat met je afvragen waarom! Energie waarmee je talrijke mooie, leuke, lieve, gezellige, andere dingen kunt doen. Je afvragen waarom is een vrijwel onbegonnen te bewandelen weg. Verplaats je maar eens in een waarom. Je zult merken dat er na die éne vrij snel een tweede komt, derde, enzovoorts...... Antwoorden waarmee je iets kunt, zul je niet krijgen. Heb je echter vertrouwen én kun je accepteren dat het leven loopt zoals het lopen moet (en niemand weet waarom; een mooi gedicht in mijn boek), dan kun je zelf bepalen waar je komt. En hoe. En ja, ook als je ziek bent. Tóch kom je er. En je bepaalt zelf waar en hoe. Niets gebeurt zomaar. Alles heeft een reden. Absoluut van overtuigd. We zijn allemaal onderdeel van een grootser plan. We hebben allemaal onze eigen 'taak'. Voor de één is dat heel saai en depressief heel oud worden, voor de ander is dat vol in het leven staan en slechts 14 jaar worden. Of 61. Of zo. Dát we in het leven staan en welke hobbels op ons pad komen, staat al vast voordat we geboren worden. Dito wanneer we sterven. Hoe we dat gegeven handjes en voetjes geven, mogen we zelf bepalen. 

Hoe kom ik nou weer op zo'n 'diepzinnig' verhaal? En waarom (!) nu? Sinds de dood van ons neefje gebeurt er heel veel in ons leven. Verandert er heel veel in ons leven. In óns. In anderen om ons heen. Veel verdriet en pijn. Veel geworven kennis en wijsheid; niet allen even welkom.... Ik heb me veel 'kwijt' gevoeld, alleen, verloren, machteloos. Veel verdriet en boosheid; waarin ik me tot God gewend heb en Hem (het is geen mens!) verteld heb dat Hij er helemaal niks van bakt en het allemaal heel erg verkeerd doet. Frustraties en zoveel pijn! Naast ons neefje in één jaar tijd nog 7 mensen, waaronder 6 ons bijzonder dierbaar, verloren. Allen aan kanker! In juli vorig jaar een meningsverschil met Kanker.nl uit de weg geruimd, waarna ik mijn eerste blogs heb geschreven. Even 'rust' en dan overlijdt mijn vriendin. Met als gevolg wat jullie (wellicht) al hebben gelezen, een ik die mij totaal kwijt is geweest. Daarop volgt dan een bijzonder mens dat mijn pad kruist. Een ontmoeting die vérstrekkende gevolgen heeft voor mij en mijn én ons (Ruud en ik) leven. Daarmee ook dat van anderen..... Ik leer mezelf kennen en nee, niet altijd op een manier die ik lollig vind. Ik leer dat mijn eigen 'wijsheden' (de spreuken en gedichten die ik schrijf voor anderen) óók voor míj van toepassing mogen zijn. Kunnen zijn. Móeten zijn! Nou, dat valt nog niet mee....., erg zachtjes uitgedrukt.... Maar ik leer. En ik schrijf. Het ene blog na het andere. Doet meer met me dan ik had kunnen bedenken. Ik schrijf niet alleen voor jullie, maar ook voor mij; merk ik. Die had ik niet bedacht toen ik eraan begon. Het voelt goed. Veilig en vertrouwd. Als ik energie heb, ga ik ook lezen. Zoveel mensen. Zoveel verhalen. Zoveel waarheden. Zoveel pijn en verdriet. Zoveel moed en kracht. Zoveel hoop en vertrouwen. Van alles zó veel! Ik ben veel moe, dus ik red het lezen niet elke dag. Maar met de tijd groeit het enorm goede gevoel dat ik van en bij deze verhalen krijg. Anders, maar toch zijn ze als mijn verhaal! En bovenal groeit het besef dat dit een site vol kanjers is! Daarover heb ik voor hen een heel blog geschreven. Ik voel zoveel trots voor deze mensen! De power, het vertrouwen naast de angst en onzekerheid. De moed, de kracht en het doorzettingsvermogen zijn enorm! Ik voel veel voor deze mensen. Terwijl we ons niet kennen. Herkenning is ook een basis voor vriendschap. Een voorzichtige vorm daarvan ontstaat met een vrouw die dan uitgerekend zo ver mogelijk weg van ons woont. We hebben en voelen steun aan elkaar. We voelen ons vertrouwd met elkaar. We weten dat we elkaar alles kunnen toevertrouwen. We weten dat niets en geen enkel gevoel geminimaliseerd zal worden. Iemand heeft mij - met liefde - gezegd dat Ricky niet zomaar en juist op dát moment overleden is. Zij nam afscheid om mij 'te bevrijden'. Om mij ruimte voor mij te geven. Ik was al veel langer kwijt dan voordat ik besefte dat ik kwijt was. Ik mocht er weer zijn. Vooral ook voor mij. Blogs. Overlijden vriendin. Passant; die geen passant blijkt. Reacties. Contact. Herkenning. Troost. Puzzelstukjes passen in elkaar. Groepsapp. Warmte. Verhalen. Kennismaken. Veilig. Medeleven. Er zijn voor elkaar. Genegenheid. Vriendschap. Terwijl we elkaar níet kennen! Maar we kennen elkaar en herkennen elkaar. Waarderen en respecteren elkaar. Wij. Wij kunnen dat. Wij kunnen iets dat velen niet kunnen. Niet kennen ook. Wij. Zieken. Ongeneselijk zieken. Wij leven mee. Wij delen tranen. Wij delen blijdschap. Wij delen emoties en janken gewoon gezellig mee. Worden blij van elkaars goede nieuws. Geven troost en steun bij elkaars angst, slecht nieuws en onzekerheid. Wij hebben een humor en levenslust waar menig gezond mens niet aan kan tippen. Eerder jaloers op zou zijn. Wij stimuleren elkaar. Enorm zelfs. Ook daarop zou menig gezond mens jaloers zijn. Onze maatschappij is vooral gericht op 'ik' en 'meer', 'liever nog meer' en met 'meer' bedoel ik vooral materiële zaken. Terwijl dat 'meer' eerder minder betekent, maar dat blijken hoofdzakelijk wij te begrijpen. Wij. Wij leven een veel rijker leven. Terwijl onverlet blijft dat we allen het liefst per direct gezond zouden willen zijn! Maar toch, wij léven. We missen een leven (werk), maar léven een leven. Elke minuut die we kúnnen leven, leven we. We hebben een afspraak. Een heuse date. En al wéken voordat deze date een feit zal zijn, hebben we al plannen voor één en zelfs twéé volgende dates! Wij. Wij zijn geweldig! Wij zijn kanjers. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Menig gezond mens kan een voorbeeld aan ons nemen. Hoe wij in het leven staan. Hoe wij voor elkáár in het leven staan. Hoe wij mét elkaar in het leven staan. Hoe wij delen en geven. Woorden die nog maar weinigen kennen. Maak wakker die mensen. Wij doen dat. Puzzelstukjes vallen in elkaar. Vriendschap ontstaat. Kracht groeit. Vertrouwen groeit. Levenslust groeit. En geloof me, daarmee groeit je weerstand en je heling. Het heeft zo moeten zijn. Wij. Ziek om elkaar te ontmoeten. Elkaar te verrijken. En daarmee vele anderen.