Lotgenoten. Zijn we allemaal. Lotgenoten. En dat ook in een app..... En ineens verandert de 'leegte'....

Wederopstanding? Het is 22 blogs geleden - bijzonder bedenk ik nu, 22 is mijn geluksgetal - heb ik geschreven dat ik me zó leeg, zó op, zó totaal uitgeblust voelde. Na 16 maanden drama (overlijden van ons neefje en zo nog meer) overlijdt mijn zo intens dierbare vriendin. Aan kanker. Door kanker hebben we elkaar leren kennen. Niet onverwacht. Nee, dat niet. Maar ze is wél dood. En dat wil ik helemaal niet! Ik wil voor haar zorgen, ik wil haar laten lachen, ik wil leuke dingen met haar doen, ik wil met haar praten..... Praten... ja, wij praatten over alles. Van controles, scans, spuiten en pillen, tot uitslagen, chemo, bestraling, dood gaan. Maar ook over thee met koekjes, dagjes fietsen, vakanties die we genoten hebben,  over beestjes, boompjes en bloemetjes, mannen, familie, vrienden en vriendschap. Heel kort gezegd, wij hebben over álles met elkaar gepraat. Open en eerlijk. Zonder schroom en vaak met een flinke dosis humor. Ook in dikke tranen waarbij we bijna stikten in ons verdriet en de pijn. Ook over dingen waarover we niet met anderen praatten..... Dat klinkt misschien slecht, maar dat was juist heel goed. We hebben onze mannen dingen 'verzwegen'; doodsimpelweg omdat zij het al zwaar genoeg hebben. Niet omdat het geheim was of zo. En, in het geval van mijn vriendin, omdat daarbij ook dingen waren waarover zij samen sowieso niet praatten. Wij deelden ons kankerleven tot in de meest letterlijke zin van het woord. 

Ik heb haar gemist mijn vriendin. Zó zeer gemist! Zij van wie ik zóveel hield! Zij met wie ik álles deelde! Zij waarvoor ik mocht zorgen door soep te maken, dingen te doen, samen kleding te shoppen, haar mee te nemen naar buiten, haar aan het lachen te maken. Zij.... Zij was heel speciaal voor mij. We vulden elkaar aan. Zij fleurde op als ze wist dat wij kwamen. Ik fleurde op als ik wist dat we naar hen toegingen. Met ons tweetjes voelden we compleet, maar met ons viertjes waren we dat ook. Een enorm groot en leeg gat ontstond toen zij er niet meer was. Ik voelde me leeg en nutteloos. Ik miste het samen delen. Ik voelde me zo intens alleen..... Dat lege en nutteloze gevoel is weg. Met enorm veel dank aan dat bijzondere mens dat ons, maar vooral mijn pad gekruist is. Ja, precies op het juiste moment. Veel, zo niet erg veel aan dat mens te danken; ook al heb ik dat zelfde mens vaak 'vervloekt'. Heb ik me voor ogen moeten houden dat al dit mens deed / zei met de beste bedoeling was. En zeker ook hard nodig. Leuk? Pakweg de helft helemaal niet. Of meer. Nooit geweten dat ik zóveel onmacht en frustratie voelen kan. Dat ik de 61 heb gehaald en nog kan stampvoeten als een kind van 16. Yak! Dat ik met schroom moet toegeven dat het allemaal érgens goed voor is geweest. Niet meer leeg, niet meer nutteloos, niet meer verdrietig als we het fijn en leuk hebben..... Niet meer alleen. ?? Ja, dat is een rare. Maar in alle hulp van dit mens zit ook de belofte dat ik niet alleen ben. Dat ik altijd rekenen kan op hulp; altijd een uitlaatklep heb. Altijd. Hoe bijzonder is dat? Ik voel mijn vertrouwen groeien. Vertrouwen én zelfvertrouwen. Oké, dat gaat nog veel met vallen en opstaan. Opstaan. Ja, steeds weer. Met hulp. Dat mooie mens blijft mijn hulp met een oneindig groot geduld. Onwaarschijnlijk.....hahaha, het gaat me vast een keer lukken het mens over de grens van geduld te trekken. Alhoewel dat natuurlijk niet om te lachen is. Maar toch. Mijn blogs doen me goed. Het is fijn te schrijven en daarmee ook een weg te vinden in al mijn emoties. Het is daarnaast fijn om te zien en te lezen dat lotgenoten zich herkennen, getroost voelen, kracht, moed en vertrouwen krijgen. Het is fijn allerlei met elkaar te delen. De wil om te leven en te léven is enorm. De wil om medeleven te geven eveneens.

Dan heeft iemand het idee om een keer ergens samen te gaan lunchen. Ontstaan in de groep vrouwen met borstkanker, maar 'doorgesijpeld' naar ook anderen. Ik voel me 'vereerd' me bij hen te mogen aansluiten. Temeer daar mijn vriendin overleden is aan borstkanker...... Zoetjesaan groeit de groep. Lotsverbondenheid noemen we onze groepsapp. Ja beste mensen, we hebben een heuse groepsapp. Gewéldig! Het is vooral een 'FEEL GOOD app'. Bedoeld om letterlijk alles te kunnen delen. Hoe het met je gaat, om elkaar aan te moedigen en te steunen. Met vooral veel berichtjes waar we blij en gelukkig van worden. En weet je? Het is onvoorstelbaar hoe deze app in positieve zin 'ontploft' is! Feel good met een lach en een traan. We stimuleren elkaar leuke dingen te gaan doen; we hebben dus bijna allemaal al tussen de bloembollen gezeten. We janken ook heel wat af, maar hebben er gelukkig eentje bij die over een ruime voorraad tissues beschikt. We mogen er allemaal gebruik van maken (!), dus als we elkaar zien, krijgt ze een berg tissues terug. Zal ze blij mee zijn...... We hebben elkaar nog niet ontmoet, maar maken al plannen voor een volgende en daaropvolgende date. We hebben elkaar nog niet ontmoet en kennen elkaar dus niet. Toch voelt het al alsof we elkaar wél kennen. Zo we elkaar kennen, houden we al van elkaar. We voelen ons thuis bij elkaar. We voelen ons veilig bij elkaar. We voelen ons vertrouwd met elkaar. Voelen zorgen voor elkaar. We delen zorgen met elkaar. We praten over werk, het niet meer kunnen werken, kinderen, mannen, hobby's als dansen en gitaarspelen - waarna het grootste deel van de 'clan' nu op zangles moet, en zo kan ik nog wel even doorgaan (maar dat mag ik niet, want misschien verklap ik dan per ongeluk interne zaken......). We leren elkaar kennen, waarbij we elkaar ook vrolijk door elkaar halen. Chemobrein hè.... allemaal last van. De beste onder ons moet een keer een lijstje maken van alle persoonlijke eigenschappen die bij een naam horen. Zal het eens voorstellen. We voelen ons verwant; misschien logisch als je lotgenoten bent. Dit gaat echter verder. Onze verwantschap verraadt vriendschap. We houden van elkaar en voelen ons vriendinnen. Ik voel me rijk. Ik voel me bijzonder dat ik dit stel dames - we noemen ons ook wel meiden - beter heb mogen leren kennen. Op een heel bijzondere manier; geloof me maar. Even niet op de app gekeken en je bent zo 144 appjes achter....hahahahaha! Soms zelfs meer. Ik kan het niet allemaal bijhouden. Heb er niet altijd de energie voor. Maar dan lees ik de berichtjes terug als ik er wel energie voor heb. We kijken er allemaal naar uit elkaar in het echt te ontmoeten. Hebben daarbij waarschijnlijk alle tissues bedoeld om terug te geven zelf nodig. Voor onze tranen van vreugde en verdriet. Vriendinnen. Zo voelt het. Oprecht. Ik mis mijn vriendin nog steeds. Heel erg. Ik heb zóveel van haar gehouden en houd nog steeds van haar. Ben voor altijd dankbaar dat ik haar heb mogen kennen. We hebben elkaars leven verrijkt. Nu mag ik de rijkdom ontvangen van een stel nieuwe dames. Meiden. Vriendinnen. Zo voelt het. Vriendschap die ik als rijkdom ervaar. Aan die kutkanker zit niets moois. Kanker is klote en kut. Kanker samen te delen, verlicht de pijn, onmacht, frustratie, wanhoop, zorgen, last, enzovoorts. Kanker maakt ook sterk, gedreven, gemotiveerd, milder (soms nét effe niet), saamhorig, en zo nog wel een en ander meer. Kanker kan verbinden. Als je er voor open staat. Delen en verbinden. Kanjers zijn wij die ons leven moeten delen met deze ongenode en onwelkome metgezel. Kanjers omdat we dóórzetten en niet opgeven. Kanjers omdat we het allemaal doorstaan. Kanjers omdat we er voor elkaar zijn op een manier waar menigeen een voorbeeld aan kan nemen. Kanjers omdat we er méésters in zijn ons zorgen te maken over hen die we achter moeten laten. Kanjers omdat we niet zeuren. Zeuren is voor hen die het goed gaat; is een uitspraak van één van onze groep. Staat als een huis. Wat een lang verhaal; vind ik nu ik terug scrol. Maar voor mij kan het niet korter. Niet nu. Niet dit stuk. Dit stuk over lotgenoten, kanjers en vriendschap en vriendinnen.