Luctor et emergo - Ik worstel en kom boven

Ik worstel en kom boven. Zeker weten dat dat gebeurt! Maar..... het gaat zeker en écht niet vanzelf...... Luctor et emergo. Klinkt mooi. Is mooi. Ik heb het opgeschreven voor mezelf als houvast. Met zo nog een paar van mijn eigen 'spreuken' die ik nu voor mij zelf gebruik.

Geloof.    Is je houvast.    Geloof.    In jezelf.    Hou vast aan jou.   

Geloof. Geloof is mijn houvast. Mijn hele leven al. Ik geloof in God, maar geef er wel mijn 'eigen draai' aan. Dat is me ooit ingegeven door de kapelaan waarvan ik op de lagere school godsdienstles kreeg (ja lieve mensen, dat bestond toen nog!). Hij vertelde dat je niet elke week vooraan in de kerk hoeft te zitten om een goed mens te zijn. Of om te leven naar de leer van God. "Dát doe je zelf", zei hij, "door altijd eerlijk te zijn, goed te zijn voor anderen, nooit uit het oog te verliezen wat écht belangrijk is in het leven, enzovoorts." Die les ben ik nooit vergeten en doe mijn best ernaar te handelen. Ik praat met God, maar foeter ook op Hem. Ik wéét wel dat we allemaal geboren worden met een bepaald doel. Dat bij onze geboorte al vaststaat wanneer je sterft. De één leeft lang, de ander kort. Ja, ja, ja..... maar ik geef mij de vrijheid het daar zo met enige regelmaat helemaal niet mee eens te zijn. Jullie snappen wel wanneer...... Dan vergeet ik dat God geen mens is die je op zijn daden kunt aanspreken. Dat wij mensen écht zélf verantwoordelijk zijn voor ons eigen handelen. Dat Hij (géén mens dus) er niets aan kan doen als Japie een bom op Keesje laat vallen. Of zoiets.  Dan foeter ik gewoon en dat lucht op. Maar het helpt geen steek. Ook dat weet ik al heel lang, maar trap toch telkens weer in de zelfde valkuil. Tja, ik ben ook maar een mens. 

Ik geloof. Ik noem dat geloof in God. Ik ben ervan overtuigd dat er méér is dan 'alleen maar' ons leven op aarde zoals wij dat leven. De één noemt dat 'andere' God, de ander noemt het heelal, of 'iets', of universum, of zo. Alles is goed. Het is wat jíj gelooft en hoe jíj dat noemt. In die overtuiging zit voor mij óók dat je zelf óók invloed kunt uitoefenen op je leven. Oók op je 'letterlijke' leven. Dit weekend werd ik op een feest bij vrienden bijzonder geraakt door iets wat één van onze vrienden tegen iemand zei. Ik hoorde het toevallig. Geen idee wat de context van hun gesprek was, maar ik ving op dat hij mij ons (van de vriendengroep) wandelend wonder noemde. Terwijl juist híj degene is die absoluut niet (moet ik eigenlijk met hoofdletters schrijven) in ook maar íets wat buiten de ratio valt gelooft! Hebe is ons wandelend wonder. Met veel genegenheid uitgesproken. Hoe mooi! Naast de eindeloos geduldige hulp die ik krijg - en die me op bijzondere wijze (weer) dicht bij mijn eigen ik heeft gebracht -  hebben ook deze per ongeluk opgevangen woorden veel indruk op me gemaakt. En me aan het denken gezet. Ik weet dat ik nog niet ben waar ik wezen moet en wil, maar voor nu voel ik mij sterker, échter, en vol goede moed. Bedenk ik me, wat doe ík eigenlijk om hier nog te zijn zoals ik ben. Flitst mijn memorie ineens ietsje meer dan 9 jaar terug. Ik lig nog in het ziekenhuis nadat ze 2 weken geleden de diagnose Morbus Kahler, multiple mylenoom, hebben gesteld. Ze zeggen dat ik naar huis mag. ????? Dát waarvoor ik hier kwam, dat is alleen nog maar erger geworden! De meer dan idioot vreselijke pijn in mijn linkerheup. Ik krijs nog steeds de hele toko bij elkaar! Ik kan zelf helemaal niets meer. Me niet omdraaien in bed, laat staan eruit komen. Kan niet zelf staan. Kan zelf niet op de po-stoel gaan zitten. Kan niet eens zelf mijn slip naar beneden. Ik kan zelf letterlijk helemaal niets. Alleen gillen van de pijn. Maar..... ik mag naar huis. Ruud zegt dat hij de deur niet opendoet als ze me komen brengen. Thuis kan hij toch helemaal niets met mij. Ik eis een nieuwe MRI. Ik heb steeds gezegd dat ze de eerste verkeerd om gelezen hebben. Ik ben er vanwege mijn (lichte) vorm van claustrofobie achterstevoren in geweest. En tja, ik heb gelijk (dat ze de 1e verkeerd om gelezen hebben; ik zou een Kahler-haard in rechterheup hebben). Ineens gebeurt er heel veel en moet ik met spoed naar Eindhoven voor een spoedbestraling. Terwijl me dat verteld wordt, leggen de ambulancebroeders mij al op de brancard (klinkt véééle malen simpeler dan het was....). In Eindhoven legt de arts snel uit wat er gaat gebeuren. En dat het zo'n dag of 10 duurt voordat ik effect zal merken. Ooit heeft iemand dat binnen één week gemerkt. Ik kijk hem vol verbazing aan. Terwijl hij wegloopt bedenk ik me dat ik dáár dus gene ene mallemoer aan heb. Dit moet NU werken. NU. Niet over een week. Daar heb ik toch niets aan! NU! Ik loop (loop zéker niet letterlijk bedoeld!) al 13 maanden met zich geopenbaard hebbende Kahler rond! Het is NU klaar. Dit gaat NU werken. NU. Niet straks, maar NU. In mijn boek heb ik gedetailleerder beschreven hoe het gelukt is om mij van de brancard in bed, van bed op een 'plank' want zo voelde dat voor mij, van die plank op de tekentafel, van de tekentafel weer op de plank, van de plank op het 'bed' voor de bestraling, weer op de plank, dan bed, dan brancard, en weer terug in mijn ziekenhuisbed. Overgedoseerd met morfine die niets hielp. Waarvan ik o zo ziek zou worden. Ook daarvan heb ik tegen mezelf gezegd 'dat gaat mooi niet gebeuren'. 's Nachts vroeg mijn buurman mij wat ik ging doen. "Naar toilet", zei ik, "hoezo?" "Je loopt zelf", zei hij. En ja, diezelfde nacht ben ik zelf uit mijn bed gekomen, heb zelf mijn rollator (die al die weken al tamelijk nutteloos in een hoek stond) gepakt, ben zelf naar het toilet gelopen, en heb daar zelf mijn ding gedaan. Buurman heeft de verpleging gebeld en die stappen stomverbaasd de doucheruimte binnen. En ik? Ik grijns. Een heel voldane grijns. Hoe leg ik dat uit? Dat ik 'gewoon' tegen mezelf heb gezegd dat het wel metéén moet werken, omdat ik er anders niets aan heb? En dat ik er ook van overtuigd ben dat het dan ook doet zo ik wil dat het zal doen? Alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat ook ik best éven verbaasd was die nacht. Maar eigenlijk ook weer niet...... Enne..... ben ook niet misselijk geworden. Niet. Helemaal niet. Hahahahahaha!

Misschien ben ik wel een wonder. Of is mijn geesteskracht zó sterk dat die wonderen kan verrichten? Dat ik dus zélf wonderen kan verrichten? Terugdenkend heb ik deze 'truc' al veel vaker in mijn leven 'uitgehaald'. Echter nooit eerder zo sterk en treffend als bij deze bestraling. Dit is hoe en wie ik ben. Artsen kunnen me vertellen wat ze willen; ik hoef het daarmee niet eens te zijn. IK ben er ook nog! In Maastricht begonnen ze elke dag, ja serieus élke dag!, het gesprek met mij met de woorden "Ja mevrouw, beter maken kunnen we u niet, maar we doen ons best de tijd die u nog rest zo aangenaam mogelijk te maken." Ik was zó ziek ziek ziek, maar bij de 3e dag heb ik gevraagd of ze dat alsjeblieft niet meer willen zeggen. Dat het zó deprimerend is en dat ik het bovendien onderhand wel weet. Dat ze ook kunnen zeggen dat ik er ietsje minder bezopen uitzie dan gisteren. Of zo. In het kader van geen valse hoop geven, kunnen ze ook wel iets leukers verzinnen. Die boodschap is aangekomen. Ze hebben het mij in ieder geval niet meer gezegd. Nu wil ik met dit verhaal ook zeggen, dat jullie dat óók kunnen! Dit is niet alleen voorbehouden aan mij! Iedereen kan met zijn / haar eigen overtuiging, met het eigen bewustzijn, het genezingsproces beïnvloeden! Echt, daarvan ben ik absoluut overtuigd. Ja ik weet, dít zit ín mij. Dus heb ik het 'gemakkelijk'. Maar iedereen kan zichzelf en zijn gedachten beïnvloeden. Als je maar vaak genoeg tegen jezelf zegt dat je geen zin hebt in dat feest en dat het vast niet leuk wordt, dan wórdt het ook niks. Dus...... omgekeerd werkt ook! Geloof me! Probeer het uit. Vertrouw op jezelf. Gelóóf. Geloof in jezelf. Vertrouw en geloof in eigen kunnen. Ik ben nu een boek aan het lezen waarbij ik mezelf heftig tegenkom. Ik was mezelf dan ook nogal kwijt. Dit boek (oké, met hulp) brengt mij terug naar mij. Laat mij mij weer herkennen. Want dit boek vertelt mij wat ik mijn hele leven al weet en mijn hele leven al doe. Ik geef mijn overtuiging aan jullie. Jullie zijn allemaal kanjers. Daarover hebben we het een paar blogs geleden al gehad. IK geloof in jullie! Nu jullie nog! Gá ervoor! En ik wil je altijd helpen. Met liefde.