Mijn lijfspreuk: denk nooit in problemen, denk in oplossingen; dan worden je problemen nooit een probleem

Kennen jullie dat, dat je met 'jezelf' om de oren wordt geslagen? Dat je eigen ik je verrast en niet handelt zo je gewend bent? Dat je zelf jezelf tegenkomt? Zó raar! Onrustig. Onzeker. Warrig. Waarom? Geen idee. Of toch?

Zoals mijn lijfspreuk zegt, bén ik. Hoe dan ook, welke situatie dan ook, ik heb of weet altijd meteen een oplossing. Ik dénk in oplossingen. Wat er ook gebeurt, als het helemaal anders gaat dan gewild, dan nog heb ik een 'idee' (gewoon dat wat nodig is), doen we het anders en komt het goed. Ik ken mezelf niet anders. Ooit eens in een psychologische test naar voren gekomen. Dat dit is waarop bijvoorbeeld brandweerlieden gescreend worden. In wat voor situatie dan ook direct reageren en dan nog goed ook. Ik moest maar heel blij zijn met deze eigenschap. Oké. Zo werkt de praktijk niet altijd, maar toch. Inderdaad heb ik het altijd als een handige eigenschap ervaren. 

Voor het eerst in ruim 8 jaar is het langer dan 4 maanden geleden dat ik op controle moet bij de oncoloog. Normaal moet ik gewoon elke 3 maanden. Sinds ongeveer een jaar smokkel ik daar met een grote grijns af en toe een maandje bij. In overleg natuurlijk, maar zeker enigszins 'afgedwongen'. Oncoloog grijnsde dan terug en zei "oké". Nu duurt het nog 2 weken. En dan is het 4 maanden en 3 weken geleden. Voor het eerst in ruim 8 jaar ben ik er mee bezig! Meestal 'vergeet' ik gewoon dat ik op controle moet. Meer zo van 'o ja, morgen naar het ziekenhuis'. Tot dat moment doen we zoveel mogelijk leuke dingen en als ik er ben hoor ik vanzelf of het goed of slecht is. Maar nu kriebelt het. Ik ben al zoveel maanden verkouden. Dat soort verkouden dat je niet verkouden kunt noemen. Zo heel licht. Maar het is er, want dat voel ik aan mijn tanden - lees één kies die bij verkoudheid altijd erg gevoelig is. Kahler vertoont bij een verkoudheid of lichte griep altijd activiteit. Aldus de bloeduitslagen. Ik denk aan mijn rechterheup ook 'iets' te voelen. Wat? Tja.... Lijkt het op de zo zeer beschadigde andere kant? Tja.... Ik vind van wel, maar het kan ook spierpijn zijn. Of zo. Ohh, ik weet het gewoon niet! Zo raar! Naar de huisarts dan? Tja.... waarvoor? "Dokter, ik voel me raar?" Is dat een reden om hem lastig te vallen? Of mis ik zo zeer haar? Mijn lieve vriendin waarmee ik altijd elke stap van elke controle uitwisselde? We wisten altijd van elkaar wie wanneer wat moest laten doen en welke afspraak in het ziekenhuis had. Nu vraagt er niemand vooraf aan mij hoe het gaat. Of hoe ik me voel. Nu hoef ik ook na de afspraak geen telefoontje te verwachten van iemand die vraagt hoe het is gegaan. Wat oncoloog heeft gezegd. Hoe lang we hebben moeten wachten. Of we nog zijn gaan wandelen in het park of thee drinken met een bossebol. Nu...... nu voel ik me zó alleen! Ben ik onzeker omdat háár leed ook het mijne kan zijn? Onze gemeenschappelijke deler was dat we beiden ongeneselijk ziek zijn. En toch vind ik ook dat ik niet moet zeuren. Het verdriet om ons neefje is veel erger voor zijn ouders, zijn zus, zijn opa en oma (mijn zus). Wij zijn deel van dat gezin, maar toch is dat anders. Voor de man van mijn vriendin is het veel erger; hij is zijn vrouw kwijt. Hij is na bijna 38 jaar huwelijk nu alleen. Er zet niemand de poort open als hij van zijn werk komt. Waar zeur ik over? Waarom voel ik mij in hemelsnaam zo raar en toch ook zo goed? Zo leeg om verlies van mogelijkheden voel ik me en gelijktijdig zo enorm rijk! Ik vind mezelf nu een raar mens. Wil afdwingen dat ik mezelf help, maar deze ronde lijk ik niet te gaan winnen. En eigenlijk moet ik dat hier helemaal niet vertellen, want jullie hebben al sores genoeg. Maar het zou fijn zijn (niet echt, maar je snapt wat ik bedoel) als iemand zich in mijn rare ik herkent. 

Natuurlijk kan ik bij mijn man terecht. Hem kan en mag ik altijd alles vertellen. Maar ja, ik wil hem niet met alles lastig vallen. Het is voor hem toch ook al zo zwaar. Hij wil mij niet kwijt. Zegt steeds - hoopvol! - als we het over mijn sterven hebben "tja, maar ik ben 10 jaar ouder, en dus inmiddels op een leeftijd dat ik gemakkelijk eerder kan gaan dan jij." Eerlijk, daarop hoopt hij ook echt. Of dat we samen gaan. Bovendien willen me de tranen niet komen; niet echt tenminste. Omdat ik oprecht vind dat ik niet moet zeuren. Het leed van de dierbaren om ons heen is vele malen groter. Komende vrijdag gaat mijn man met een vriend naar Rotterdam voetbal Nederlands elftal. Heb ik de middag en avond voor mij. Ga ik precies de juiste muziek draaien en komt het helemaal goed met mij. Denk ik. Ziet niemand. Hoort niemand. Niemand last van. Heb zakdoekjes genoeg. Hoop dat ik ze nodig heb.