Neuspeuteren, overleven, Joost mag het weten

  • Openbaar blog
  • vrijdag 26 juli 2024
  • 352 x gelezen

Ik zie 
wat je doet
en griezel
om wat je doet
je eet
wat je peutert
uit je neus
ik dacht
in mijn onschuld
dat bestaat niet meer
als je groter gegroeid bent
dan een kind
dóe je dat toch niet meer
dacht ik
ik
kijk in mijn spiegel
het smaakt je blijkbaar goed
bij elk stoplicht
zie ik wat je doet
mijn geheugen gaat terug
naar heel lang gelee
toen zag ik vele 
kinderen daarmee
neus en oren
bleken daarbij te horen
gatver gatver gatver
dát gatver gevoel voor mij
gaat nooit verloren

Ze bracht mijn gedachten verder, deze mevrouw. Ze reed achter me en knabbelde vrolijk verder. Bij mijn gegriezel, kwam ook het gevoel van 'toen'. Ineens ook het besef van 'goh, dat is al lang geleden'. Ik wéét het, natuurlijk. Ik wéét dat ik een doorlever ben, maar toch, ja toch blijft dat heel bijzonder. Een overlever voel ik mij vaak. Terwijl dat nog maar de vraag is, omdat mijn kanker niet te genezen is. Heeft mijn hematoloog me met uitleg ook duidelijk gemaakt. Maar ik doe gewoon alsof.

Overlever.
Hoe veel dierbaren heb ik al wel niet overleefd? Heel veel (te veel)! Terwijl prognoses eigenlijk omgekeerd waren. Zouden zij afscheid van mij hebben moeten nemen. Maar ons leven is onderdeel van een grote trukendoos. Er komt wat komt, en niemand weet hoezo en waarom. 

Ze heeft me een grote lach bezorgd, deze neuspeuterende mevrouw. Een tijdloze bezigheid, blijkbaar. Tijdloos. Laten we ons tijdloos gedragen. Dan blijven we altijd dicht bij ons  zelf. Trekken we ons niks aan van hoe het hoort of niet. Blijf ik bij mij en doe wat voor mij goed voelt. Blijf jij bij jou en doe jij wat voor jou goed voelt. Als we dat beiden doen, met de juiste intentie en goede bedoelingen...  uhm.. dan herkennen we elkaar, toch? Ik geef om jou en jij om mij. We maken hetzelfde anders mee, maar dat is toch oké? We helpen, steunen, troosten elkaar. Lachen en huilen met elkaar. Voelen met elkaar. Raken elkaar soms aan. Weet je... hoe bizar ook, hier leven we eigenlijk in een mooie wereld. Zonder afgunst. Zijn we blij als het een ander goed gaat. Zonder vooroordeel. We leven met elkaar mee. We ondersteunen elkaar als we kunnen. Een vriendelijk woord doet al zóveel goed!

En dat brengt mij bij Joost.
Joost, ik noem hem Joost. Joost mag weten hoe Joost heet. Joost weet het.
Wij wilden naar het museum, maar waren onze jaarkaarten vergeten. Ik dacht, dat kunnen ze zien in het systeem, maar dat is dus niet zo. Helaas. Maar.. verwonder je.. we mochten van onze Joost tóch naar binnen! Zó lief! En pas daarna bedacht en zei ik hem dat we onze kaarten een andere keer zouden laten scannen. Goh.. het bestaat nog! Een vriendelijke geste, eenvoudig maar zo bijzonder. 

Nadien hebben we nog een heel fijn en speciaal gesprek gehad met hem. Heel bijzonder. Dankbaar voor!
Zo zie je maar, dat je soms heel onverwacht een bijzondere ontmoeting hebt. Sta ervoor open en het maakt je leven mooier. Vinden wij. We gingen met een stralende lach naar huis. Ik wens jullie allemaal een Joost. En weet je? Volgens mij 'lopen' er hier heel wat Joostjes rond xxxxxxx

Liefs xx Hebe

Reageren
Volgend blogbericht

20 reacties

We ontmoeten voortdurend mensen, soms spreken we met ze, soms zien we ze enkel. Maar ze brengen iets teweeg, doen iets met ons. Iets kleins of iets minder klein. Jij hebt een scherp oog voor alles wat er rondom je is en gebeurt. En dan zie je zo een mevrouw en daarna een Joost. Leve de Joosten, die zomaar uit goedheid iets doen waardoor mensen hun dag mooier kleurt. Wat een leuke schilderijen trouwens!

Laatst bewerkt: 26/07/2024 - 11:51
Reageren

Hey Clemence,

Wat een mooie beschrijving van mij, waarvoor dank! ... en ja, ik denk dat je gelijk hebt. Onze Zwitserse vriend heeft dat vaak gezegd, dat ik alles zie. Ook in de natuur, tot en met het kleinste bijzondere wezentje...
Maar ik verdwaal wel als ik op vreemd terrein naar het toilet moet. Kom op de terugweg altijd ergens anders uit. Dat zie ik dan weer niet :-)

Ja hè, vonden wij ook. Een paar zijn overigens detailfoto's, maar erg leuk. 

Knufs van mij xx 

 

Laatst bewerkt: 31/07/2024 - 15:44
Reageren

Gisteren een afspraak met de hematoloog. Ik kon met de mededeling beginnen dat het op de kop af 18 jaar geleden was dat we kennis maakten, minschien dat zelfs de tijd ook klopte.

18 jaar, ik had toen 3 broers en een zuster die zeer begaan waren met mijn lot, pff een levensverwachting van 5 jaar. En nu mag ik mij de langst levende noemen, geen broers en zuster meer en dat valt niet mee. Ik weet niet wat ik van dat alles moet zeggen, maar ooK voor ons gaat het leven door en dat kan soms behhorlijk zwaar zijn maar toch .... 

Laatst bewerkt: 26/07/2024 - 23:14
Reageren

Och lieve Hans!!

Het is fijn en iets om dankbaar voor te zijn als je (veel) langer doorleeft dan de prognose die je gegeven is. Maar het blijft vaak ook heel bizar, dat doorleven. Mensen gaan en gaan en gaan en jij mag blijven. 

Ik ben het totaal met je eens dat dat soms behoorlijk zwaar kan zijn. Ik zou voor mij misschien 'vreemd' zeggen. Onwerkelijk. Kijk mij nou... zoiets. 
En jij bent dan zomaar de langstlevende. Ja hoor, best heel raar. 

Liefs xx Hebe

Laatst bewerkt: 31/07/2024 - 16:10
Reageren

Dat weet ik zeker dat dat zo is Peter! We weten dat wij zelf daar ook zo over denken. Ik vind dan ook - en zeker als het me allemaal 'te veel' wordt - dat wij aan hen 'verplicht' zijn iets van ons leven te maken. Zij zouden heel graag in onze schoenen hebben gestaan... Terwijl we ook weten dat zij dan tegen dezelfde gevoelens aan zouden lopen als wij....

Knufs xx Hebe

Laatst bewerkt: 31/07/2024 - 16:13
Reageren

Wat een fijne Joost is dat , gelukkig bestaan ze nog :) in een snelle wereld als deze is het fijn als ze even stil staan en meedenken en meeleven :)

Leuke foto's en prachtige schilderijen met kleur en vormen, mooi!

lieve groet Hilde

Laatst bewerkt: 27/07/2024 - 08:39
Reageren

Hai Hilde,

Ja, het was echt een geweldige Joost. Aarzelde eigenlijk ook niet eens. Gewoon, ach, ik heb een goede bui en waarom zou ik u wegsturen. Het is niet zo ver voor ons, dus even later bedacht ik dat we kaart ergens die week nog konden laten scannen. Ik hou wel van zoiets :-)

Tentoonstelling idd erg mooi. Heel apart en met veel kleur. Hou ik van!

Lieve groetjes Hebe

Laatst bewerkt: 31/07/2024 - 16:21
Reageren

Lieve Hebe

Ik heb je gedichtje wel weer 3 x gelezen,   en ik lig in een deuk,   zo herkenbaar en grappig,   mijn dag begint weer goed daarmee.

en er zijn gelukkig nog zoveel, mooie vriendelijke  lieve mensen op  deze wereld,   en ook hier op deze website,  ervaar ik dat,    waardoor  ik weer moed kan vatten,   en  daarvan  een steuntje in de rug  ervaar.....hoe mooi is dat???

lieve groet,

Bets

 

 

 

 

Laatst bewerkt: 27/07/2024 - 10:26
Reageren

Hahahaha, fijn dat ik je lol heb bezorgd! Met liefde gedaan :-):-)

Zelfs mijn neef die me altijd leest, lag in een deuk. Hoe ik het verzin dat neuspeuteren als intro van mijn blog te gebruiken. Sja... ik heb nooit beweerd dat hij een normale tante heeft (ik was met 13 al tante, met hem nét geen 16)

En ja Bets, het is zo mooi wat we hier voor elkaar betekenen!

Dikke knufs xxx Hebe

Laatst bewerkt: 31/07/2024 - 16:25
Reageren

Lieve Hebe,

Tijdloos. Dat woord is bij mij blijven hangen bij het lezen van deze mooie blog en laat me mijmeren.

Sinds mijn palliatieve diagnose heb ik een heel andere beleving van tijd. Toen dacht ik: als ik de kerst maar haal. Dat is nog 6 maanden ver. Die maanden vlogen voorbij en toen dacht ik: als ik de zomer maar haal en nu zijn we ruim 2 jaar verder. Toen had ik getekend voor zeker weten dat ik nog 2 jaar zou hebben. Inmiddels begint langzaamaan door te dringen dat ik niet in maanden of jaren moet denken. Als ik nu zou weten dat ik nog 1, 3, 5 jaar zou hebben zou ik dat willen weten? Zou ik dan anders leven en andere keuzes maken? Het antwoord is nee. Voor mij is de beste manier om tijdloos te gaan leven en te genieten van wat er is. Natuurlijk is de kanker er nooit niet, zoals jij eens schreef, maar er is nog zoveel wel. 

Dikke knuffel voor jou en iedereen die dit leest en hem wil ontvangen.

Liefs, Monique

Laatst bewerkt: 27/07/2024 - 11:10
Reageren

Dikke liefdevolle knuffel terug lieverd!

Ik heb altijd gezegd dat ik van elk moment dat ik er nog ben wil genieten. Zo werkt de praktijk natuurlijk niet altijd, maar je snapt me wel. 
Wat als ik van elke 3 maanden vóór de volgende controle één of twee maanden in de stress zit? Zo hebben we een heel lieve vriendin gehad die dat voor haar man had. Híj was de patiënt, maar zij kon er niet mee omgaan. De 1e maand na de (goede, altijd goede want de lieve vriend is er nu nog steeds met 88) controle was het oké. De 2e al duidelijk minder, maar de 3e maand vooraf was gewoon dramatisch. Wat haar aangaat, heeft vriend al ontelbare keren in het graf gelegen. Zij is er in november al 18 jaar niet meer...

Dus ja, ik denk dat wij het zo goed doen. Geen label aan overleving hangen, maar ook niet aan onze eindigende houdbaarheid. Het komt vanzelf op ons pad en dan zien we wel verder...

Liefs xxxxxx Hebe

Laatst bewerkt: 31/07/2024 - 16:36
Reageren

Ik heb een enorme afkeer voor neuspeuteren, snotneuzen en anderszins vieze neuzen, dus bij je gedichtje ben ik dit keer wat afgehaakt, ieuw ;-) Maar tijdloos en iedereen een Joost, ik ben voor! 

Enne, even een foto maken van de QR code op je museumkaart (weet ik intussen uit ervaring, er was geen Joost toen ik 'm vergeten was), dan heb je 'm zeker altijd bij je.

Liefs en een dikke knuffel XXX

Laatst bewerkt: 29/07/2024 - 17:35
Reageren

Hihi neuspeuteren gatverdamme 🙈

Wat lief van jullie joost ,mooi blog en fotosen kleurrijke kunst .

En wat de velen mensen aangaat die er niet meer zijn die draag jij voorgoed in dat grote hart van jou met je mee 

Heel veel liefs hes🍀🤗

Laatst bewerkt: 30/07/2024 - 21:22
Reageren