Ongeneselijk ziek. 10 jaar. Feestje! Maar ook..... au slik snik hik.... dit gaat over IK.....

Zo. Ineens weet ik het. Ben al zo lang 'leeg'. Geen inspiratie. Niet fit. Rommelig in mijn hoofd. Rommelig in mijn hart. Geen idee hebben waarover ik jullie vertellen wil. Geen idee wat jullie leuk, mooi, fijn, behulpzaam, of wat dan ook vinden. Geen idee. Het is op. Het wás op. Ik mag jullie vertellen over mij. Ik mag jullie met mijn verhaal een hart onder de riem steken. Ik mág dat.... want ik kán dat nog! Ik kan dat nog steeds na een prognose die niet bepaald hoopgevend was. Eerder integendeel. Alhoewel ik ook kort een oncoloog heb gehad - meteen na de diagnose op de dag voor kerst - die mij niet vreemd vond toen ik zei dat ik ging voor 25 jaar en dan wel verder zou zien. Die het niet raar vond dat ik zei dat ik dan maar de eerste zou zijn die geneest. Ik meende dat ook; het was geen 'ik hou me sterker dan ik ben verhaal'. Ik meende dat en doe dat nu nog steeds. En de oncoloog zei gewoon "Ja, waarom niet. Je bent jong, gezond en sterk. Hoe raar dat ook klinkt als ik ook zeg dat je ongeneselijk ziek bent. Jij kunt dit. Ik heb je al aangemeld in Maastricht." Voor de stamceltransplantatie dus. Terwijl ik nog geen chemo gehad heb en ze daarmee ook niet kunnen starten omdat mijn nieren nog niet functioneren. Randje dialyse. Nog steeds op dat moment. Ze keek me alleen maar aan en zei "Waarom niet." En weg was ze. En ik dacht, zie je wel ik ben niet gek. Het kan. Waarom niet. Ik vóel het ook zo. En ja, dat voel ik zo nog steeds. We komen er vanzelf een keer achter wie gelijk heeft. Mijn huidige oncoloog heb ik gezegd dat ik er nog zal zijn als zij allang met pensioen is. Ze kent me inmiddels en lacht vriendelijk terug. 

We weten allemaal dat het kan. Dat er - gelukkig!! - inmiddels velen zijn waarbij de prognose van een nog maar kort leven helemaal niet uitkomt. Soms door (nieuwe) medicatie, soms door een andersoortige behandeling, nieuwe behandeling, en ja, soms gewoon omdat het kan. Dat een behandeling die maar 'garantie' geeft voor even, een veel langer effect heeft. Ongetwijfeld komt dat ook door degene die deze behandeling ondergaat. Hoe sterk je bent, blijft, wordt...... Ik zeg ook niet dat ik er niets voor doe. Dat doe ik wel. Maar niet in de zin van 'dan blijf ik langer leven'. Nee. Niet dus. Ik doe de dingen die ik 'er voor' doe, omdat ik de tijd die ik nog heb, dan op een leukere en fijnere manier kan doorbrengen. Fysio, cardio, krachttraining, zwemmen, samen veel wandelen en fietsen. Die dingen zorgen ervoor dat ik kan wat ik kan en we dus bijzondere en gezellige dingen kunnen doen samen. Mijn man en ik. En lieve familie en vrienden. Heerlijk! Wat ik allemaal niet kan, is er ook. Ergens. In een hoekje. Dat pruttelt af en toe. En dan is daar dat bijzondere mens dat me nog steeds helpt, steunt, naar me luistert als ik vertellen wil waarmee ik mijn man niet wil lastig vallen, ook juist níet naar me luistert...., en me de weg wijst of een ander pad laat inslaan. Ik ga voor 25 jaar. Nog steeds. Maar eerst toch een feestje dat ik de (min of meer onwaarschijnlijke) 10 jaar nu bijna gehaald heb. Zó dankbaar voor!

Hoe ziet mijn feestje er uit? Sja..... zeer waarschijnlijk heel anders dan wanneer 'een normaal mens' een feestje geeft. We hebben samen voor ons tweetjes nog iets goed te maken op die berg. Dé berg. De berg van de Alpe d'HuZes. Wat al 4 jaar onze wandeling had moeten zijn, is dat nog steeds niet geworden. Nu gaan we er voor. Nu is het voor ons mogelijk gemaakt dat we gaan. Samen. Op 31 mei 2020 is de start en aftrap van de koersweek. Op 31 mei 2020 IS HET 10 JAAR GELEDEN DAT IK MIJN STAMCELTRANSPLANTATIE HEB ONDERGAAN! Dramatisch en niemand geloofde dat ik levend dat ziekenhuis uit zou komen. Behalve ik dan...... Noooooit aan getwijfeld. Drie weken gaf ik mezelf in plaats van de waarschijnlijk "U zult hiervoor wel 6 weken herstel nodig hebben eer u weer naar huis mag"....... Haha, grapje. Zo leuk was het daar nou ook weer niet..... Van niets naar een piepklein beetje meer dan niets, ging ik tóch 3 weken later naar huis. Niet geheel volgens protocol.... och..... Samen naar huis. Tóppie! Sámen! En dan straks samen....... samen wij tweetjes op een berg vol met velen die allemaal hetzelfde doel nastreven. En dat is mensen met kanker een toekomst geven! Daarvoor in ieder geval hun best doen. Een bijdrage leveren. Fietsen, lopen, rennen, veel (heeel veel) vrijwilligerswerk doen, om zo geld bijeen te brengen dat weer verder onderzoek in de strijd tegen kanker mogelijk maakt. In ONS belang! Ja lieve mensen, al die mensen daar doen dat voor iedereen die hoe dan ook met kanker te maken heeft en/of heeft gehad. En weet je? Het gaat zeker lukken! Vast van overtuigd dat het moment dat kanker een chronische ziekte wordt steeds dichterbij komt. Voor sommige kankersoorten kunnen we het al ervaren. Het gaat (te) langzaam, maar ik ben ervan overtuigd dat kinderen van nu, straks zullen zeggen "Vroeger? Ja, vroeger ging je dood aan kanker. Nu al lang niet meer." Dan spring ik even van mijn wolkje van geluk!

Veel liefs xxxx Hebe