Voor mijn eerste kankermaatje...

Ik mis jou lieve vriendin
nooit ben je er niet
terwijl 
niemand je ziet
ben jij toch in de buurt
zo dicht bij mij
praat ik nog met jou
sta je dicht aan mijn zij
ik hoor je
zie je
we lopen samen deze weg
ik voel je
mis je
onze vriendschap is nooit weg
 

Ja, ik heb geleefd. Dóórgeleefd zonder jou. Ja, ik heb (veel) verdriet gekend. In 5 jaar kan er heel veel gebeuren. Het begin van dat 'heel veel' daar was je bij. Toen ons lieve neefje werd overvaren en verdronk. Dat we elkaar vasthielden en we zeiden dat dat niet zo had moeten zijn... eerder toch wij als ongeneselijk zieken? Maar ook, ja, toch ook dankbaar dat wij elkaar nog vast konden houden en je me troostte. 

In die vijf jaar heb ik ook gelachen! Veel zelfs en ook veel geluk gekend. Een heel bijzonder mens ontmoet, maar twee maanden na jouw overlijden. Dat mens heeft me bij de hand genomen en doet dat nog. 

Deze maand vijf jaar geleden heb ik mijn eerste blog geschreven hier op kanker.nl. Maarten, ik ben je nog altijd dankbaar! Toch heb ik vaak gedacht dat ik deze bijzondere wereld hier nooit had leren kennen als jij er nog was geweest. Waarom zou ik? Ik had jou toch? Maar ja, het gebeurde wel en daardoor heb ik als eerste Alice 'ontmoet' en dat rolde door tot de zo intens dierbare Harten7 vriendschap. Zij voelden als het cadeau, omdat ik jou zo node miste lieve Ricky! 

Ook heb ik hier een 'uitlaatklep' gevonden voor de dichteres in mij. Zó vele mooie en bijzondere en ontroerende en heel dierbare reacties gekregen! En nog, en ja, die sterken mij dat mijn woorden 'iets' doen voor en met de mensen waarvoor ik ze schrijf. Had ik dat anders ooit geweten? Was het gedichtenbundeltje van Bernie en Hebe er anders ooit gekomen? We zullen het nooit weten. Want ja, jij bent gegaan naar waar we ooit allemaal ook zullen komen. Je bent gegaan. En gebleven. In mijn hart. In mijn zíjn. Bij mij. Jij. Altijd.

Ik mis jou lieve Ricky!
En ik hou onwijs veel van je!

En nu spring ik op de fiets en kom naar je toe. Tot zo!
xxxxxxxxxxxx Hebe