Waarom gaat het met mij zo goed?

Op 31 mei 2010 krijg ik de door mijzelf aangeleverde stamcellen terug geplaatst. Details van deze weken in Maastricht zal ik jullie besparen. In mijn boek heb ik het uitvoeriger beschreven; hier beperk ik me tot 'het was meer dan gewoon afschuwelijk en zó heftig dat de meesten die mij bezocht hebben ervan overtuigd waren dat ik het ziekenhuis niet levend zou verlaten'. Ikzelf heb daar nooit aan getwijfeld. En ja, ik weet als geen ander - letterlijk!! - hoe het was. Toch, nooit aan getwijfeld.

Op een of andere manier werkt het bij mij, voor mij, weet niet hoe ik dat zeggen moet, dat ik er in ga met de vaste overtuiging dat ik er uit kom. Ik kan dit. Natuurlijk kan ik dat. Kom op zeg, IK KAN DAT. Waar vrienden helemaal overstuur na het bezoek op het parkeerterrein staan en ervan overtuigd zijn dat ze mij kwijtraken, lig ik de dagen af te tellen. Want ik ben niet van plan er zo lang over te doen als de tijd die ervoor staat. Zo leuk is het hier nou ook weer niet...... ik haal er vast de helft van de tijd vanaf. En ja, eerlijk is eerlijk, dat me dat dan ook nog lukt, heeft ook mij vaak verbaasd. Maar ook in deze op zijn zachtst gezegd dramatische tijd, heb ik blind kunnen vertrouwen op mijn eigen gevoel. Wat dat mij vertelt, is (mijn) waarheid. Van jongs af aan altijd blind vertrouwen gehad in mijn gevoel. En, hoe gek soms ook, mijn gevoel krijgt altijd gelijk. Mindfuck? Geen idee. Zelfvertrouwen? Nee. Want dat heb ik vroeger helemaal niet zo gehad. Mijn tweede ik, noem ik het soms. Kan het je aanbevelen naar het jouwe op zoek te gaan.

Maar goed, ik dwaal af.
Waarom gaat het met mij zo goed?
Ik heb echt wel moeten leren weer aan mijzelf te wennen. Ik vergeet nu erg veel, terwijl ik nóóit wat vergat. Nu sta ik op en weet niet waarom. Sta ik in de winkel en heb totaal geen idee wat ik daar moet. Honderden briefjes geschreven. Maar als je dan vergeet dat je die hebt, schiet je er ook niks mee op......
Ik heb ook een berg beperkingen naast pijnklachten. Toch vind ik dat het met mij erg goed gaat. Ik werk daar ook veel en hard voor (zeggen anderen) en IK GEEF NIET OP! En..... wat goed is voor jou, hoeft niet goed te zijn voor een ander. Mijn lijstje 'niet' is veel langer dan het lijstje 'wel'. Ik houd me echter bezig met het lijstje 'wel' en haal daaruit erg veel voldoening. Mijn energie is beperkt, dus zijn onze dagen snel vol. Daardoor vervelen we ons niet en hebben elke dag iets te doen. En en is verleden tijd; het is nu of of. Ook goed. Ik ben trots op al wat ik kan.

Die trots en het feit dát ik van alles weer wel kan, heeft mij een heel bijzonder gevoel gegeven al in de wéék voor het 1e lustrum van mijn stamceltransplantatie. Kriebels in mijn buik. Ik ben er nog. Vijf jaar na de transplantatie. Terwijl dat maar de gemiddelde levensverwachting is bij een Kahlerpatiënt. Ik voel me goed. Kan fietsen. Kan wandelen. Kan weer beter en dus verder autorijden. Ik kan zoveel..... Op 31 mei.2015 weet ik het: ik wil via deelname aan Alpe d'HuZes iets doen voor al diegenen die het niet zo goed getroffen hebben als ik! En die malle man van mij zegt niet "Laat je nakijken", maar "Oké schat, dan gaan we uitzoeken hoe we dat handjes en voetjes kunnen geven". Ik vertel daarover nog wel een keer. In mijn boek heb ik er 5 hoofdstukken aan gewijd. De warmte, liefde en hartelijkheid spatten van die berg af!

Waarom gaat het met mij zo goed?
Gisteren bij de 3-maandelijkse controle aan mijn oncoloog gevraagd. Ze lacht. Kent me inmiddels wel. Mijn zus heeft al vaker gezegd dat ze denkt dat ik helemaal geen Kahler heb. Ik 'doe' het niet zo als anderen die ze kent en waarover ze hoort. Mijn oncoloog lacht weer en zegt dat ik het zeer zeker echt wel heb. Ha, dat dacht ik al..... "Dat is toch fijn", zegt ze, "dat het zo goed met je gaat", en ja, natuurlijk is dat fijn, maar vaak ook voelt dat best raar. En dat ik dat zeg, klinkt ook weer best raar...... "Je hoort waarschijnlijk niet van de mensen waarmee het goed gaat, want die zijn zo 'vergeten'. Als het goed met je gaat, hebben mensen het niet meer over je." Is dat zo? Dat is raar! Juist als het goed gaat met iemand die ernstig en/of ongeneselijk ziek is, moet je daarover praten en vertellen! Dat geeft anderen toch moed! Dat laat anderen zien dat het wél kan, dat geeft vertrouwen, dat geeft energie, dat geeft kracht.... Dan moet zeker iedereen mijn boek lezen. Zoals op de achterkant staat: 'Ze beschrijft een mooi leven mét kanker'.