Kanker is een keiharde sluipmoordenaar

Moderatie versus de werkelijkheid van zeer dichtbij

Ruim anderhalf jaar ben ik nu actief als moderator bij Kanker.nl. Dat betekent dat ik vrijwel elke dag op kanker.nl actief ben en dus toch ook wel heel veel leed en ellende voorbij zie komen. Gelukkig ook heel veel goed- en soms zelfs vrolijk nieuws… maar altijd toch in de rol van de relatieve buitenstaander. En ja, het klinkt wellicht vreemd, die moderator bril geeft blijkbaar toch iets van een andere blik... het schept iets van een afstand.

Maar hoe anders het direct wordt als het dan toch iemand betreft waarmee je een zeer vriendschappelijke relatie onderhoudt….

Eind maart kregen we van vrienden uit de omgeving Nijmegen het volgende appje:

 ….de gifbeker was voor ons blijkbaar nog niet helemaal leeg want H. heeft zeer slecht nieuws gekregen nav een bult op zijn rug waar een biopt van genomen is. Hij heeft inmiddels een PET/CT scan gehad waarvan we afgelopen maandag de uitslag hebben gehad. Hij heeft een uitgezaaid longcarcinoom.  Een palliatieve behandeling van chemo en immunotherapie is mogelijk. Curatief was niet meer mogelijk want het zit overal behalve in de hersenen. Sluipmoordenaar dus. De bedoeling is dat hij volgende week al de 1ste kuur krijgt en dan maar hopen, bidden, smeken en alles wat nog meer mogelijk is dat hij de 4 kuren goed doorstaat en dat hij het grote geluk heeft dat het aanslaat. Voorlopig kunnen we dus nog niets afspreken. Zodra blijkt dat het gaat lukken app ik je wel. Sowieso zal ik je per app op de hoogte houden. Liever niet bellen nu want dat kan ik ff niet aan. Appen gaat makkelijker.

En dat bovenop de kennis dat de schrijfster van dit appje, net aan het herstellen was van een tweede keer borstkanker.

We schrikken ons werkelijk een ongeluk… Hij, 67 jaar oud, is net met pensioen, was net Opa geworden en wilde na het herstel van zijn vrouw, samen met de onlangs aangeschafte camper op pad.
Maar wat begon met een onschuldig bultje op de rug, was het begin van een zeer korte en heftige periode van ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Pijn en heel veel ongemak die optraden tijdens en een experimentele immunotherapie die hij slechts eenmalig kon verdragen.
Waar eind maart er nog geen sprake was van uitzaaiingen naar het hoofd en de hersenen was dat eind april al wel het geval. Heftige verwardheid, stevige fysieke onrust, heel veel paniek, longontsteking en nog veel ander lichamelijk ongemak, zorgden ervoor dat het slechts bij één kuur bleef... moest blijven.

Het ging snel… heel snel… want afgelopen zaterdag namen we in het crematorium afscheid van hem. Hem nog bezoeken zat er niet meer in omdat hij letterlijk fysiek geen bezoek meer kon ontvangen en het dus ook heel snel heel veel slechter ging..

En dan… na een aantal dagen niet of nauwelijks, zeker minder op kanker.nl te hebben gekeken, nu toch weer in de rol van moderator gekropen.

Een verhaal zoals van mijn vriend(en) zal helaas voor een te groot aantal deelnemers op kanker.nl ook vandaag aan de orde zijn. Dat is nl. wat sluipmoordenaar kanker ook doet…. ook veroorzaakt.

Dat wist en weet ik natuurlijk; Ik ga hier natuurlijk nooit roepen dat het goed is dat ik zo’n proces weer eens van dichtbij heb meegemaakt. Nee zeer zeker niet… het maakt mij eerder heel boos en super verdrietig…  
Niks geen afstand.. niks geen bril met moderator glazen… gewoon keihard van heel dichtbij ervaren in welk proces ook een aantal deelnemers nu zeker zal zitten.

Ik weet ineens weer heel duidelijk waarom ik moderator ben geworden.