Afbouwen

Sinds mijn ontslag uit het ziekenhuis ben ik aan het afbouwen, mijn afhankelijkheid van anderen bedoel ik. Ik ga nu met sprongen vooruit. Als je nagaat dat ik 67 dagen geleden geopereerd ben en volledig afhankelijk was van alles en iedereen. Eigenlijk vanaf het moment dat ik de diagnose kreeg werd ik afhankelijk. Onderzoeken, resultaten, artsen, verpleegkundigen en chemo bepaalden hoe ik me voelde en handelde. Ik was emotioneel afhankelijk van kanker. Kanker bepaalde mijn gemoedstoestand en hoe ik mijn leven vanaf dan moest gaan inrichten. Nog steeds is het zo, maar in iets mindere mate. Het was voor mij heel moeilijk om toe te geven dat ik zowel fysiek als mentaal niet zonder hulp kon. Gelukkig hoefde ik niet te smeken om hulp. Er sloot zich een netwerk om me heen die mij uitstekend op de been hielp. Ik blijf het voor de rest van mijn leven herhalen: het is onbetaalbaar wat mijn geliefden voor mij hebben gedaan. Zij weten het wel!

Nu is het tijd om alle hulp af te ronden en de afhankelijkheid af te bouwen. Ik kan steeds meer dingen zelf, dan is het ook logisch dat bepaalde hulp niet meer nodig is. Ik krijg heel langzaam weer enige controle over mijn leven. Ik ben er nog niet, want de emoties gaan nog steeds aan de haal met mij en mijn been moet nog doen wat ik wil: autorijden! En niet te vergeten de regelmatige scans en onderzoeken die ik voorlopig zal moeten blijven krijgen.

Vandaag kwam de hulp in het huishouden voor het laatst. Dat heb ik zelf gewild, want ik moet op een gegeven moment toch weer zelf aan de bak. De Spik & Span-groep heeft voortreffelijk werk geleverd! Elke keer als ze geweest waren, was het huis weer heerlijk schoon en opgeruimd. Vandaag waren Coortje en Anne er voor het laatst. Ze kwamen altijd met z’n tweeën heel gezellig. We kletsten altijd eerst heel lang over van alles en nog wat, maar vooral over het onderwijs om dan later aan de slag te gaan. Vandaag kreeg ik ook (alweer) een symbolisch cadeau: een emmer met enkele schoonmaakspullen. Super. Ik zal voor altijd aan ze denken als ik die roze emmer pak! Ik moet zeggen: had wel een beetje een brok in mijn keel toen ze afscheid namen. Het was weer een afsluiting van een periode. Zo heb ik het afgelopen schooljaar jaar telkens weer afscheid genomen (leerlingen, collega’s, ouders, artsen, verpleegkundigen) en periodes afgesloten. Al dat afscheid nemen, kostte me wel veel tranen. Gelukkig was het afsluiten tot nu toe altijd succesvol omdat er nieuwe doelen gehaald dienden te worden. 

En zo hoop ik dat ik op een gegeven moment echt alles kan afbouwen en zo goed als zorgeloos door het leven kan gaan.