Antoni van Leeuwenhoek

Jaaaaa, gisteren was het eindelijk zo ver. Ik moest naar het Antoni van Leeuwenhoek Hospitaal voor mijn eerste afspraak. Het zou een lange dag worden; meerdere afspraken op één dag gepland. Op zich wel handig. 

De eerste afspraak was om 10.30. Mijn goede vriendin P-tje komt me om 9.15 ophalen; ze had gezien dat er file was op de weg, dus kwam ze eerder. Want je wilde niet te laat komen op zo'n belangrijke dag. Het was mega druk op de weg en bij het AvL ook. We hebben in één keer goed gereden, dat is ook heel belangrijk, want het was voor ons ook de eerste keer. In de garage was het zo vol dat we pas op de 3e etage een plekje hebben kunnen vinden. Tjemig, het leek Schiphol wel! Ik vond dat niet een goed teken: zoveel mensen die naar het kankerziekenhuis moeten?  Zorgwekkend. Maar gelukkig is er toch zo'n plek waar alle zorg gecentreerd is. Heel erg handig. Het leek wel een stad, een kankerstad. Ik was erg onder de indruk hoe georganiseerd en vlot (redelijk dan) alles verliep. 

Enfin, we waren  mooi op tijd.                                                                                                          Afspraak no. 1: Aanmelden bij de Balie Polikliniek. Hier kreeg ik mijn AvL-kaart . Deze kaart moet ik voortaan overal laten zien waar ik heen moet in het ziekenhuis.

Afspraak no. 2: Bloedafname. Eigenlijk was bloedprikken afspraak nummer 3, maar het was zo druk, dat ik eerst bloed mocht prikken. Het prikken ging best goed. Ik heb op tijd gemeld dat ik bang ben voor naalden en het verschrikkelijk vind als ik de naald voel bewegen in mijn arm. De prik-zuster heeft daar goed rekening mee gehouden. Ze kletste wat af, ik denk om mij af te leiden, en voor ik het wist, was ik klaar. 

Afspraak no. 3: Polikliniek Chirurgie Melanoom/Sarcoom. Hier had ik een afspraak met een verpleegkundig specialist. Zij gaat mij begeleiden gedurende dit traject. Maar alvorens met deze specialist te spreken, ging ik eerst langs een andere balie, waar mijn persoonlijke gegevens werden doorgenomen. Weer een vriendelijke zuster die kundig vragen stelde, alles invulde en uitlegde. P-tje ging overal mee met mij. Heel fijn ! Na het invullen van de persoonsgegevens moesten we nog even wachten op mijn begeleider. Met enige vertraging werden we geroepen bij de verpleegkundige specialist. Zij nam mijn diagnose geschiedenis met me door, stelde vragen en maakte aantekeningen. Ze vertelde dat zij mijn begeleider zal zijn en dat ik voor alle medische vragen bij haar terecht kon. We keken weer, en dit keer veel uitgebreider, naar de echo's en de scan uit Almere. Ik kijk en luister aandachtig. Heel erg confronterend om zo'n groot gezwel te zien. Iets wat schade aanricht, iets wat de dood kan veroorzaken, iets onheilspellends. Op zich heeft de verpleegkundig specialist niet veel nieuws verteld, maar één ding bleef hangen bij mij toen ze concludeerde: ....."dus u heeft straks een afspraak met de chirurg en die gaat met u bespreken of en hoe uw sarcoom behandelbaar is....." Ik bleef hangen bij het woord "of"!!! Of het behandelbaar is? Wat is dit, wat betekent dit? Shit, hier had ik geen rekening mee gehouden, dat de diagnose ook nog zou kunnen veranderen en zo ook de perspectieven. Shit, shit, shit!! Ik vertelde P-tje dat ik me zorgen maakte over dat laatste commentaar van de specialiste. 

Omdat we een lange tussenpoos hadden vóórdat we bij de chirug konden, gingen we ergens rustig zitten. P-tje vond dat ik op de ligstoel moest gaan liggen voor mijn been.  Ondertussen ging P-tje iets te drinken halen en bracht een heel klein schattig cadeautje voor me mee. Een betekenisvol cadeautje. Ik zal hem voor altijd bij me dragen gedurende dit traject! We kletsten over van alles en nog wat. P-tje vroeg of ik echt niets wilde eten en we gingen toch maar lunchen in het restaurant. Na de lunch gingen we weer in de wachtzaal zitten. Weer heel veel gekletst. Ik keek naar alle mensen die voorbij liepen en dacht: pffff, iedereen die hier loopt, heeft een geschiedenis met kanker. Ik probeerde wat af te lezen van hun gezichten, maar ik zag niks bijzonders. Of ze deden heel erg hun best om "gewoon" te kijken of  ze waren zover dat ze de emoties onder controle hadden. Nou, ik was nog niet zo ver, hoor. We hadden het over hoe een ieder die dicht bij me staat dit beleeft. P-tje zelf kan er aardig mee dealen. Of zegt ze dat om mij gerust te stellen? Ik vind het knap en stoer hoe ze mij helpt. Ik zou het niet erg vinden als we samen gewoon een potje gingen huilen om deze bizarre situatie. Ik brak helemaal toen ze vertelde dat haar dochter mijn blog had gelezen en dat moeilijk vond. Toen werd ik overmand door verdriet, zieligheid, zelfmedelijden en pijn. Op dit moment lijkt alles om mij te draaien, terwijl er ook andere mensen zijn die net zoveel verdriet hebben als ik. Misschien zeggen ze dat niet tegen me om mij het verdriet te besparen. Mijn petekind R durft mij niet te bellen. Haar moeder, mijn aller, aller, aller beste vriendin heeft haar gezegd dat ze haar "Dina" moest bellen, maar dat durft ze niet. Ze is nog niet zo ver. Ze kan het niet. Dat geeft niet, ik begrijp het wel. Ze is er nog niet klaar voor. Ik heb wel een appje van haar gekregen en ik weet dat ze aan me denkt. Het komt wel, de lieverd! En zo troostte P-tje mij weer, omdat de tranen inmiddels over mijn wangen rolden...... Mensen zagen dat ik het moeilijk had en dat ik geknuffeld werd. Ik keek naar 2 personen aan de overkant, vader en zoon leek het wel. De jongen had ook betraande ogen en keek heel verdrietig.

Afspraak no. 4: Politiek Chirurgie Melanoom/Sarcoom. Hier had ik de afspraak met de chirurg. Een jonge, vriendelijke, vlotte dokter. Wij vertelden dat we graag het gesprek wilden opnemen. Dat mocht, als we het maar niet voor andere doeleinden gingen gebruiken. Nou, dat was ik zeker niet van plan. De dokter steekt meteen van wal: "u heeft een lelijke sarcoom, hé, maar we gaan u helpen, we gaan ons best doen om het weg te halen." Dus toch hé, toch een operatie. Daar waar ze in Almere zeiden dat het niet operabel was, zei de dokter nu dat het wel kon. Maaaaar, het zou a hell of a job worden! Deze dokter was een goeie, erg gespecialiseerd in dit type sarcomen en de operaties ervan. Dit stelde me meteen gerust. De dokter was heel duidelijk en eerlijk tegen mij. De sarcoom is verweven met een heleboel belangrijke aders en spieren en het zou een moeilijke operatie worden. Maar hij zei dat hij dacht dat hij het kon! Anders zou hij het niet zeggen. We maakten een afspraak voor over 2 dagen om verder te kunnen praten over de operatie.

Hoopvol gestemd gingen we naar huis