Controle...........

Gisteren een uitnodiging gekregen voor de scan op 21 augustus. Mijn plan was om zonder zorgen en/of stress te genieten van de periode tot de scan, maar ik vrees dat het toch niet helemaal zo zal zijn. Ik wist dat ik in augustus voor de scan moest, maar nu ik een datum heb, krijg ik de bibbers. De brief kwam in de middag dus de stemming was meteen omgeslagen, zelfs de waterlanders kwamen! Voor de rest van de dag was ik somber. Ik heb daar toch geen controle over, die emoties. Afgelopen periode  was het fijn, even pauze van afspraken en gedoe aan mijn lijf. Ik was in staat om me oprecht te vermaken en opgewekt te zijn. Maar dat was blijkbaar voor een korte tijd; die waas van spanning en zorgen daalt weer over mij heen. Het ding is, dat ik nerveuzer ben voor alle handelingen voorafgaand aan de scan dan voor de uitslag zelf. Alweer aan het infuus! Ik hoop dat mijn aders nu genoeg hersteld zijn dat het prikken in één keer lukt. In ieder geval kennen ze mijn probleem nu, want er staat in de brief dat ik op de dagbehandeling het infuus moet laten aanbrengen. Gelukkig maar want op de afdeling nucleaire geneeskunde is het nooit goed gelukt. Tja, op hoop van zegen lukt het de 21ste allemaal vlot. En hopelijk heb ik mezelf dan onder controle. Ik zal P-tje missen (zij is op vakantie) want zij loodste mij altijd door die drama-momenten heen.

Voor de rest gaat het nog steeds goed. Het herstel gaat nog steeds vlot. Mijn fysiotherapeut is heel blij te zien, dat mijn been progressie maakt. Afgelopen dinsdag ben ik lopend naar de praktijk gegaan. Na afloop was het been wel zo moe, dat ik buiten even op een bank moest gaan zitten om uit te rusten. Het was spannend of ik weer naar huis kon lopen. Donderdag ben ik op de fiets erheen gegaan! De dag ervoor kwam mijn buurvrouw mij vertellen dat ze op de fiets naar het café ging om voetbal te kijken. Ik zei: "uuuuuuuhm....., ik weet niet of ik al kan fietsen. Weet je wat? Ik ga even een paar rondjes maken om te kijken of het gaat". En zo geschiedde. Het ging me heel goed af op de elektrische fiets. Als het tijdens fysiotherapie lukt, dan moet het toch ook op mijn eigen fiets lukken?  Alleen het bij het afstappen, moet ik goed oppassen; ik kan mijn been niet vlot over de stang tillen. Maar ook daar is er een oplossing voor: ik kantel de fiets zoveel mogelijk, zodat ik niet zo hoog mijn been hoef te tillen. Fietsen geeft nóg meer het gevoel van vrijheid. Ik kan me nu in ieder geval binnen Almere verplaatsen.

Van de week heb ik voor het eerst een gesprek gevoerd met mijn bedrijfsarts. oeffffffff, het zweet brak me zowat uit! Het was überhaupt mijn eerste ervaring met een bedrijfsarts ooit dus ik wist niet zo goed wat te verwachten. Ik vond het een benauwend gesprek. Zij stelde veel vragen achter mekaar door. Het was duidelijk dat ze maar één doel had: mij zo snel mogelijk aan het werk krijgen.  Ik heb haar wel duidelijk (hoop ik)kunnen vertellen, dat hoewel ik progressie maak ik nog niet klaar ben om met kleuters te werken. Dat ik afhankelijk ben van mijn been ook. Uiteindelijk hebben we voor september een persoonlijke afspraak gemaakt. Wie weet ben ik tegen die tijd nóg beter ter been en kan ik gauw aan het werk. Er moet tenslotte weer geld verdiend gaan worden met het zzp gedeelte!