de dag des oordeels

Woensdag 24 januari 2024

De dag dat ik te horen krijg, dat ik SARCOOMKANKER heb: Leiomyosarcoom. Hoe slecht kan je het treffen? Die ochtend ga ik met mijn zoon R en mijn collega/vriendin P. naar de internist in het Flevo om de uitslag van de punctie te krijgen. Het waren 2 spannende weken; het wachten op de uitslag. Deze ochtend voel ik me heel gek genoeg best rustig. Ik word afgeleid door het geklets van R en P. We lachen en maken grapjes. Eenmaal binnen in de dokterskamer stijgt de spanning. De dokter steekt meteen van wal met het resultaat. Er volgt een chronologische opsomming van alles wat er tot nu toe gebeurd en gedaan is. En dan zegt hij: "u heeft een sarcoom". En hij schrijft de naam op een papiertje op. "U had gelijk, u heeft het altijd al gedacht" Heel veel gepraat en heel veel vragen van P en R. Gelukkig wordt het gesprek opgenomen, want ik denk alleen maar aan wat ik gelezen heb. Het is niet best en het is echt worst case! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen en barst in tranen uit. De dokter vindt het knap hoe volwassen en nuchter ik met dit slechte nieuws om ga. Tja, wat moet ik dan doen? In hysterie uitbarsten? We nemen afscheid van de internist een beetje ongemakkelijk en we weten niet hoe we moeten afronden. Ik krijg zowaar een knuffel van de arts. Dat doet me wel wat. Dat laat de menselijkheid van de arts zien. De internist heeft mij al die tijd heel goed begeleid en geïnformeerd. Zakelijk, eerlijk, maar niet kil. Ik waardeer het enorm.

Ik had al die tijd een sterk gevoel dat ik een sarcoom heb. De doctoren dachten in het begin meer aan lymfenklierkanker. Ofschoon een sarcoom ook steeds genoemd werd. Op het laatst kwam er zelfs een 3e scenario erbij: een heftige ontsteking, omdat er in mijn bloed geen "gekke" afwijkingen te zien waren, behalve dan een iets hogere ontstekingswaarde. Maar eerlijk: alle symptomen en dingen die ik voelde klopten gewoon met wat ik gelezen had over sarcomen. De sarcoom draag je heel lang bij je zonder het te weten en pas als hij de organen gaat verdringen of afknellen, krijg je er last van. Nou dat is bij mij ook zo. Het is begonnen met buikpijn. Buikpijn als ik gegeten heb en buikpijn vóór de ontlasting. Dus de sarcoom zit in de weg en zorgt ervoor dat de ontlasting niet soepel langs kan. Een erg opgeblazen gevoel na het eten. Mijn rechterbeen dat opgezwollen is, omdat mijn bloedvaten afgekneld zijn. De sarcoom zit in mijn buikholte (ik dacht in mijn buikvet). en niet ín een orgaan. 

Het enige "goede" aan dit alles is, dat er (tot nog toe )geen uitzaaiingen zijn en het is een traag groeiende sarcoom. De internist denkt zelf dat ik al veel langer rondloop met de sarcoom. Dat moet het AVL maar uitzoeken.