De Jonkies

Donderdag 29 juni, via het ziekenhuis ben ik uitgenodigd voor een lotgenootjes bijeenkomst. Op het moment zijn er 6 dames van in de 30 die de diagnose borstkanker hebben gekregen. Normaal zijn dit er gemiddeld 2 per jaar,maar omdat we nu met zijn 6-en zijn in 1,5 maand tijd, is er iets voor ons georganiseerd. We zitten op het moment allemaal nog in de eerste 4 AC kuren, we lopen dus ongeveer gelijk met elkaar.

Voor mij is het ook gelijk de eerst keer dat ik echt buiten de deur ga zonder haar. Ik besluit maar gelijk in het diepe te springen en ga ook zonder muts of sjaatje naar buiten, het gaat me redelijk makkelijk af. 

Eenmaal in het ziekenhuis zitten er al 3 dames samen, het is natuurlijk niet te missen dat dit mijn lotgenootjes moeten zijn. Ik sluit als 4e aan. Jannet van de mammapoli, die dit georganiseerd heeft, sluit even later ook aan. Wat een krachtige dames, allemaal met een eigen, maar toch ook een hetzelfde verhaal. Het voelt vertrouwd en het klikt leuk. Na een uurtje voorstellen, en het delen van gevoel en ervaringen, worden we allemaal wel wat moe. We besluiten een groepapp aan te maken: De Jonkies  (zo staan wij in de agenda van het ziekenhuis). 

Na de bijeenkomst race ik nog even langs Marian, om vervolgens thuis weer even een middagdutje te doen.

Vrijdags ga ik voor het eerst boodschappen doen. Ik doe altijd op vrijdag boodschappen en bij deze supermarkten komen ik al jaren. Ik vind het daarom nu wel spannend om zonder haar of iets dergelijks naar buiten te gaan. In tegenstelling tot mijn lotgenootjes kennen deze mensen mij wél met haar, zij weten wél hoe ik er dagelijks bij loop. Dit maakt het spannend.

Eenmaal in de eerste winkel, voel ik de ogen branden. Ik voel me net een kermisattractie en het maakt me onzeker. Gelukkig ben ik niet alleen.

Ik doe altijd boodschappen met mijn moeder, dit is ooit ontstaan na het verlies van ons zoontje, maar is altijd zo gebleven, super fijn zo samen. Ze ziet dat ik het zwaar heb, maar trekt me door dit lastige begin heen. Ik probeer me te focussen op mijn wekelijkse boodschappen en wat minder op de mensen om mij heen. Het lukt mij langzaam om mij weer te herpakken. Eenmaal in de 2e supermarkt gaat het al een stuk beter. En ik besluit bij een bekende caissière te gaan staan. Ze breekt het ijs. "Ik heb het gehoord, maar had jou hier nu niet verwacht.  Ik ben blij je te zien. Hoe gaat het?" 

De spanning valt van mij af, ik ben opgelucht als ik thuis ben, maar ook trots op dat ik het gedaan heb. Vanaf nu zal het makkelijk zijn om mijn boodschappen te doen. Op naar de volgende 1e keer zonder haar....