De laatste, kuur 11 en 12

Kuur 11, Helaas deze keer trekt de neuropathie niet echt lekker weg, nou moet ik eerlijk zeggen dat ik de afgelopen kuren ook wel iets last heb gehad van neuropathie, maar het was dragelijk. Ik merk dat mijn grens van aangeven behoorlijk hoog lag, ik wil niet stoppen met kuren. Ik wil beter worden. 

Maar nu, nu begon ik mij echt zorgen te maken. Ik wil ook geen blijvende schade aan mijn zenuwen oplopen. Dus met heel veel moeite heb ik de verpleegkundige oncologie toch maar gebeld met de vraag of de kuur naar 75% kan. 

Na overleg word ik terug gebeld, de oncoloog vond het toch beter om naar 50% te gaan. Ik baal, terwijl mijn hoofd heel goed weet dat ik dat niet hoef te doen. 10 kuren op 100% is echt heel netjes, toch voelt het als falen. 

Eigenlijk is het te belachelijk voor woorden. Veel van mijn lotgenootjes hadden gehoopt dat ze zo  ver als mij waren gekomen, maar het zat hun tegen. Ik ben wel enorm ver, dus mag ik ook niet klagen van mijzelf. Maar ik voel me er niet goed bij. Het is dubbel.

Een dag later ben ik gewent aan het idee, ik ga de laatste 2 kuren op 50% doen, ik heb het geluk alle kuren te mogen ondergaan. In totaal 16 kuren, 20 weken.

Kuur 12, ik heb nog steeds geen stem door Corona en mijn lichaam is op. Al een paar weken doe ik niks anders dan kuren en naar ziekte afspraken gaan. Het is uitzitten. Maar ook deze keer ga ik met opgeheven hoofd naar de laatste kuur, de laatste .

Maar wanneer mijn infuus word afgekoppeld, komt het besef: ik ben klaar met de chemo. Ik probeer mijn tranen te bedwingen, maar ik hou het niet tegen. Na 20 weken vechten met en tegen deze chemo, is er tijd voor emotie, tijd voor verwerking, tijd om dit alles achter mij te laten en door te gaan naar de volgende fase: scans en operatie.