de ongemakken
Als je ziek bent, heb je last van ongemakken. Vaak zijn de ongemakken die ons naar de arts leiden en dan volgt er een onderzoek en of een diagnose '
De eerste keer dat ik buikpijn had, was in de lente van vorig jaar, gedurende mijn vakantie in België. Ik was in de Ardennen in mei met mijn toenmalige vriend. We hadden gedineerd en gingen terug naar het hotel. Ik kreeg enorm veel buikkrampen. Ik snapte niet zo goed waar het vandaan kwam. Ik dacht dat het eten mij misschien niet goed was bevallen. Ik ging wel 2 keer naar het toilet en verging van de pijn. Ik heb de rest van de avond last gehad van een soort weeïge pijn, een soort menstruatie-achtige kramp. Dat was het begin van elke dag buikpijn. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. De pijn was vooral in de ochtend en als ik iets gegeten had. Zelfs als ik wat dronk kreeg ik pijn. De pijn was heel laag onder in mijn buik. En mijn stoelgang was ook compleet ontregeld. Eén keer had ik besloten om dulcolax te nemen om te ontlasten. Ik was als een walvis, zo opgeblazen! Dus ik wilde opluchting. Wel, ik heb het geweten: de pijn was heel heftig. Ik voelde dat ik flauw ging vallen. Ik was bang om in de badkamer te vallen en mijn hoofd te stoten. Ik wilde ook niet op bed gaan liggen, want inmiddels had ik ook diarree . Dus wilde zo dicht mogelijk bij de wc pot zijn. Wat heb ik bedacht: op de grond in de badkamer gaan liggen. Ik verging van de pijn. Op een gegeven moment was het over: de diarree én de pijn en ging ik weer op bed liggen. Het voelde als of ik juist mijn nageboorte had uitgedreven! Ik had heel lang last van naweeën.
Als ik pijn had, kon ik niet zo goed functioneren. Ik kreeg ook regelmatig op school pijn en moest dan erbij gaan zitten. Het liefst wilde ik gaan liggen, maar op school kon dat niet natuurlijk. Heel gek was, dat de pijn maar voor een paar minuten aanhield. Dus na een half uurtje ongeveer ging het wel weer. Voor mij was het duidelijk dat er iets aan de hand was met mijn darmen. Want de pijn kwam direct als ik wat gegeten of gedronken had. Het duurde even voordat ik ermee naar de dokter ging. De eerste arts (want op mijn praktijk heb ik elke keer een andere arts!) hoorde mijn verhaal aan en deed meteen een inwendig onderzoek. Ze voelde niks geks en zei dat ze geen verzakking of iets dergelijks voelde. Ze dacht eerder aan PDS (prikkelbare darm syndroom). Ik kreeg van die zakjes voor de stoelgang en ik moest een bepaalde dieet op internet opzoeken en volgen om dingen die mogelijk krampen veroorzaakten uit te sluiten. Ik kreeg ook een verwijzing voor een inwendige echo bij de gynaecoloog.
De gynaecoloog zag ook niks geks. Alles zag er goed uit, ook de eierstokken. Maar als ze heen en weer ging met de staaf rechts onder in mijn buik raakte ze de pijnlijke plek steeds aan. Dat was best heftig en dat zei ik ook. Maar ze zei dat ze toch niets kon zien.
Nou, de pijn bleef. Ik vertelde het aan een vriendin en zij vertelde dat ze van iemand gehoord had dat daar onder in de buik een spier liep die je vast kon pakken en verplaatsen voor opluchting. Misschien was dat wel het euvel. Nou, ik ging het proberen en dat was het moment dat ik iets hards in mijn buik voelde. Links voelde het soepel aan, maar rechts gaf weerstand en ik voelde een best grote harde plek. Ik was ervan overtuigd dat er iets met mijn darmen aan de hand was. Ik was niet in paniek, omdat ik kort tevoren had meegedaan met de bevolkings- darmonderzoek en de uitslag was goed. Ook mijn bloedonderzoek was prima in orde.
Dus ik maakte een afspraak en ging naar dokter nummer 2. Ik vertelde het verhaal alweer en zij ging aan de buitenkant van mijn buik voelen. Zij voelde ook een harde plek en maakte een verwijzing voor een echo in het Flevo. Op dat moment was mijn rechterbeen opgezwollen. Ik kaartte dat aan. Ze heeft niet eens gevoeld of gekeken naar het been. Ik zei dat ik het raar vond dat maar één been opzwelt. Zou het misschien door mijn nieuwe medicatie voor de cholesterol komen? Ze zei van niet, want anders waren beide benen opgezwollen. ??????????? Maarrre, dat was het 'em juist: maar één been zwelt op, dat is toch raar? Is dat niet een reden om verder te kijken? Dat been was elke dag dik. Hij deed geen pijn, maar hij voelde heel strak aan en ik voelde "speldenprikjes".
Enfin, ik had een afspraak gemaakt voor de echo en kreeg hem in januari. Ik vond het prima, want dan kon ik na mijn vakantie meteen terecht.
Donderdag, 2 dagen vóór de kerstvakantie vertelde ik mijn collega H dat ik zo'n gek, dik been had en liet het haar zien................... The rest is history!
Dat been heeft mij nu gebracht waar ik nu ben, want ik ging die donderdagmiddag op aandringen van H naar de dokter. Dokter nummer 3 was veel doortastender en accurater. En hij zorgde ervoor dat ik voor mijn been én mijn buik met spoed naar het ziekenhuis kon. En van het één kwam het ander.............
Op dit moment heb ik nog steeds af en toe buikpijn, maar de frequentie is afgenomen. Geen idee of dat een goed teken is. Ik kreeg nieuwe medicatie voor mijn stoelgang en die is nu zo goed als weer hersteld. Mijn been is nog steeds opgezwollen, vol met vocht. Eerst was het mijn onderbeen, later zag ik dat het vanaf mijn dijbeen gezwollen was. Nu lijkt het alsof alles naar beneden zakt. Rondom mijn enkel is het heel dik. Soms voelt het warm aan en tintelt het. Als ik erop druk, is het heel gevoelig.
De internist in Almere vertelde me dat de tumor de boel afknelt, vandaar de buikpijn en het opgezwollen been. In het AVL zullen ze er verder naar kijken. Dus het wachten is op het telefoontje van het AVL .