.....werk....

Vandaag is het officieel mijn eerste dag in de ziektewet. Gisteren heb ik me overal ziek gemeld. Ik heb mijn scholen gemeld, mijn directeur en de verzekering.

Ik werk 3 dagen als zzp in het onderwijs. Ik begeleid kinderen (onderbouw) op scholen die de Nederlandse taal moeten leren. Twee dagen werk ik met H in onze eigen Taalklas. Een kleuterklas speciaal voor kleuters die de Nederlandse taal moeten leren en om na een jaar uit te stromen naar het reguliere onderwijs. Dit is mijn lust en mijn leven: les geven en helemaal aan deze doelgroep. Dit doe ik al járen.

Gisteren heb ik mijn laatste groepen begeleid. Ik heb de kinderen niet verteld dat ik er voor het laatst zou zijn. Ik kon het niet over mijn hart krijgen. Ik heb wel aan de leerkrachten gevraagd om de kinderen later te vertellen dat ik ziek ben en dat ik voorlopig niet kan begeleiden. De kinderen van mijn eigen groep die zullen het ook weten; dat ik ziek ben en dat ik voor lange tijd thuis moet zijn. De ouders zullen ook een melding hierover krijgen vanuit de directie. Ik heb gevraagd om gewoon eerlijk te zeggen wat ik heb. "Ziek zijn" is te breed en dat zorgt voor allerlei onnodige speculaties. Noem het beestje gewoon bij de naam: juf N heeft kanker en zal een lange traject ingaan, zoiets. 

Ik voelde me gisteren verdoofd, emotieloos, functioneerde op de automatische piloot. Ik wist geen raad met mezelf. Ik sloot iets af, waarvan ik niet zeker wist of ik het weer kon oppakken. De hele dag had ik dat gevoel. Het voelde alsof er een veroordeling boven mijn hoofd hing en dat ik misschien naar de gevangenis moest. Niet dat ik daar ervaring mee had, maar zo'n onheilspellend gevoel, een soort stilte voor de storm.

Ik vind het verschrikkelijk om niet meer te kunnen werken. Niet meer bij mijn kinderen te kunnen zijn. De collega's van alle scholen en de ouders te moeten missen. Ik word daar erg depri van. Soms kan je heel erg naar een vakantie verlangen of een tijd lang niets te hoeven doen, want het onderwijs is hectisch en vermoeiend. En dan zou ik het niet erg vinden om even niets te doen te hebben. Maar dit wat mij nu overkomt is anders. Ik lig er voor lange tijd uit, maar op dit moment is mijn toekomst nog vaag. Ik weet niet hoe ik uit de behandelingen kom, of mijn lichaam dat wel gaat trekken en of ik straks weer voor de klas kan. Iets anders heeft ervoor gezorgd dat ik niet meer kan werken voorlopig en dat is naar. Ik had daar geen controle over. Het heeft een begin, maar geen einde, dat is nog open.

Vanmorgen ben ik depri. Ik ben heel lang sterk geweest, maar ik merk nu dat ik zwakker word. Ik ben moe, mijn hoofd is moe. Ik wil niet meer nadenken over zaken. Het liefst wil ik heel hard schreeuwen en huilen dat  ik dit niet wil en dat ik mijn leven terug wil, ik wil de controle over mijn eigen leven terug! Elke ochtend weer die @#$%^&-buikpijn en dat opgezwollen been! Andere mensen mogen naar hun werk en ik zit hier thuis verdrietig en hopeloos te zijn. Aan de andere kant ben ik toch blij dat ik de beslissing heb genomen om me ziek te melden, want zoals ik me nu voel, kan ik toch niet werken. Die onzekerheid, dat is killing. Afscheid nemen van de kinderen en van de collega's werd elke vrijdag moeilijker. Normaal zeg je: "fijn weekend! tot volgende week!" Maar bij mij was het elke vrijdag vragen: "tot volgende week?". Ik merkte dat ik op vrijdag onderweg naar huis een heel zwaar gevoel had in mijn hoofd. 

Ik wilde heel graag blijven werken nadat ik mijn diagnose kreeg. Ik had dat zo afgesproken met de scholen. Ik ben blij dat ik het heb gedaan, want het heeft voor afleiding gezorgd. Ik had afgesproken , dat zodra ik het telefoontje van het AvL zou krijgen ik me ziek zou melden in verband met afspraken en onderzoeken en behandelingen die vast en zeker onder schooltijd vallen. Op dit moment heb ik geen idee wát de behandeling gaat worden en hoe het eruit gaat zien.  Voor mijn werk zou ik onbetrouwbaar worden. Mensen konden niet meer op mij rekenen. Het is toch wel belangrijk dat de rust, orde en regelmaat blijft in de groep. 

Het telefoontje is tot nu toe niet gekomen (dinsdagochtend 6 februari 11.35). Gisteren heb ik gebeld om te vragen of de verwijzing ontvangen was. En ja, die hadden ze na een week vertraging ontvangen. De meneer zei, dat ik óf maandag óf dinsdag gebeld ging worden. Maandag is het niet geworden. Dus als het klopt, krijg ik vandaag nog het telefoontje. Het voelt als wachten op een telefoon van school om te melden of je wel of niet geslaagd bent voor je eindexamen!!! 

Na het gesprek met AvL heb ik meteen alle scholen gemaild dat ik nu officieel ziek ben en mijn werkzaamheden staak. (behalve enkele verslagen die ik nog moet maken). Als zzp'er heb ik me gelukkig voor het AOV verzekerd. Ook daarvoor heb ik mijn formulieren ingevuld. En nu kijken wat er gaat gebeuren.

Please Antoni van Leeuwen, bel me, vandaag nog!