...de uitbarsting...

Kanker heb je niet alleen, dat klopt als een bus. Dat weet ik nu ;zeker na gedoe met mijn zoon. Gisteren een flinke uitbarsting van zijn kant. Vanaf vrijdag al lopen we allebei een beetje naar elkaar te katten. Hij gaat voor school voor een week naar Duisland. Hartstikke fijn, want hij heeft die kans uit duizenden gekregen en die moet hij grijpen. Hij is ontzettend blij met zijn opleiding en super gemotiveerd om te leren. Dus heb ik hem gezegd, dat hij zijn aandacht op school moet richten en gewoon door moet gaan met zijn leven.  Ik red me voorlopig wel. In het begin is hij meegeweest naar de dokters afspraken, maar nu worden het er veel meer achter mekaar. Ik wil niet dat hij school mist. Ik regel wel mijn gezelschap voor de doktersbezoeken.

Het gedoe begon toen hij vertelde dat hij na zijn werk in de nacht meteen door wilde rijden, in zijn eentje, naar Duitsland. Een rit van 6 uur!! Ik was het er niet mee eens, want ik vond dat hij eerst een paar uurtjes moest slapen. Nou, veel discussies en ik zei iets heel verkeerds:"nou, ga maar zonder te slapen, ik zit al in de ellende dus nog een slecht nieuws kan er ook wel bij!!!". En het hele weekend waren er dingen voorgevallen en dan riep hij dat ik op zijn huid zat en dat ik hem met rust moest laten. Met de uitbarsting van gisteravond. Ik ging me op de verkeerde manier bemoeien met zijn was, de koffer en andere dingen. Ik kreeg de wind van voren, wat ik allemaal niet deed en waar ik mee moest stoppen. Ik klapte dicht en kon geen woord uitbrengen en moest huilen. De hele sfeer van die avond was bedorven. Ik zou hem helpen met inpakken en naar zijn kleding kijken,maar ik kon het nu vergeten. Boos gooide hij zijn slaapkamerdeur dicht en deed alles zelf. En ik? Ik ging beneden  zitten huilen. Ik besefte dat er duidelijk iets mis was met mij. Ik was van streek en zag het zin niet meer van het leven. Waar is het allemaal voor nodig? Het afgelopen jaar heel hard gewerkt, veel geld verdiend, het mooie huis waar we in wonen, een leuke auto voor de deur..... waarvoor, waarvoor eigenlijk? Het kan zo voorbij zijn! Waarom overkomt me dit nu? Waarom heb ik pijn? Waarom heb ik kanker? Het liefst wil ik zelf mijn buik openrijten en die kanker eruit trekken! Kijk wat er nu met mijn leven gebeurt; ik heb zelfs ruzie met mijn kind op mijn kwetsbaarste moment. Ik zag het allemaal niet meer zitten. Ik heb gauw hulp nodig!

Ik heb wel zitten nadenken over alles wat gezegd is. Mijn zoon heeft gelijk: ik zat te veel op zijn huid, lette op alles wat hij verkeerd deed en maakte verkeerde opmerkingen. Ik moest hem mijn excuses aanbieden, want zo kon hij toch niet naar Duitland vertrekken? En bovendien moest hij ook nog zijn werk uitvoeren die avond. Zijn stemming was goed verpest.

Toen hij naar beneden kwam, heb ik mijn excuses aangeboden. Ik heb sorry gezegd voor alles wat ik fout heb gedaan. Maar dat ik me zorgen maakte om hem en daarom zo op hem lette. Hij liet me weten dat ik hem behandelde als een klein kind. Ik gaf hem geen ruimte om de dingen op zijn manier te doen. Ik maakte verkeerde opmerkingen en mijn toon was belerend. Ik moest begrijpen dat hij het ook moeilijk had. Dat alles op hem afkwam: zijn school, zijn werk, zijn vriendschappen, mijn ziekte en zijn angsten. Angsten om wat er gaat komen. 

Tja, dat kwam even binnen, hoor. Om van R te horen hoe hij dit alles beleeft en hoe hij zijn best doet om ermee om te gaan, om alle ballen hoog te houden en ook om vooral door te gaan met zijn eigen leven. Hij zei dat zijn enige veilige haven, ons thuis, wel prettig moest voelen anders zou hij niet weten waar hij wezen moest. 

Het laatste wat ik wil, is het enige wat ik heb, mijn kostbaarste bezit kwijtraken, juist nu. Dus vanochtend voor zijn vertrek heb ik zijn ontbijt/lunchpakket voor onderweg klaargemaakt. En zo heb ik, hoop ik,  het een beetje goed gemaakt.