....onderzoeken...

Ik zit er nu middenin: de onderzoeken. Ik ben inmiddels kind aan huis bij het Antoni van Leeuwenhoek hospitaal. Elke keer gaat lieve P-tje weer mee. Ik heb zoveel steun aan haar. I love her. Onderweg naar het ziekenhuis kletsen we over van alles en nog wat en we lachen ook wat af. Het is heel gek, want als ik een keer hartelijk moet lachen, voel ik meteen erna een soort gevoel van schuld. Is er wel een reden om uitbundig te lachen? Ik ben bijna bang om vrolijk en geinig te zijn. Het strookt niet: ik ben ziek, best wel ziek en toch vrolijk doen en lachen? Al moet ik zeggen dat er weinig te lachen valt de laatste tijd. Ik ga in tranen naar bed en word in tranen wakker. Daar tussenin lukt het wel om gewoon te zijn. Ik heb veel appjes te beantwoorden, telefoontjes en videocalls te plegen, eropuit trekken met hele lieve vriendinnen (die eigenlijk voormalige collega's zijn), bezoek ontvangen en werken aan mijn administratie. 

Het is heel veel wat er gebeurt. Al die onderzoeken: pet-scan, ct-scan, niertest, hartfunctie onderzoek, biopt, hartfilmpje, bloedprikken.............           En dat prikken, gisteren kwam het tot een totaal diepte punt. Ik moest voor de pet- en ct-scan een infuus krijgen, voor de contravloeistof. Precies om 10.15 werd ik opgeroepen om naar binnen te gaan. Om 10.45 was het nóg niet gelukt om een ader te vinden om het infuus te plaatsen!!!! Persoon nummer één kwam vol enthousiasme en met alle benodigdheden binnen. Ik moest op een bed liggen en proberen te ontspannen. Exact; probéren te ontspannen! Ze ging voortvarend te werk aan mijn rechterarm. maar tot haar en zeker mijn teleurstelling kon ze geen aders vinden. Kloppen, wrijven, vegen, niks hielp. Toen zei ze dat ze gewoon ging prikken op hoop van zegen. En als het niet lukte zou ze iemand anders erbij halen. Het lukte niet. Persoon nummer twee kwam erbij. Nu gingen we het links proberen.........geprikt, maar nog niets. Ondertussen kwamen er zeker 3 mensen naar binnen om te vragen hoe het ging, omdat uit aan het lopen was. Persoon nummer 3 werd gehaald. Dat was de persoon die mij eigenlijk een soort zoutoplossing (?) moest toedienen nadat het infuus was geplaatst. Dus alle hoop was op haar gevestigd. Ondertussen was ik zó zenuwachtig. Men ging weer naar de linker bovenarm, pols, terug naar rechts, bovenarm, pols. Geen aders te zien!! Dan zegt persoon nummer 3: "als het nu niet lukt, stoppen we ermee en doen we het morgen of zo!"  "Wilt u stoppen?" De tranen rolden over mijn wangen, ik lag daar als een hoopje zieligheid te snikken , voelde mij als een kleuter . "Oooooch, gaat het?" werd mij gevraagd. "Nee, het gaat niet, het is teveel, alles bij elkaar, het is zó moeilijk allemaal!!!" Ik was compleet overstuur. Persoon nummer drie pakte een blauwe naald nu en ging het voor de laatste keer proberen, alweer in mijn linker bovenarm. Ondertussen hield persoon nummer 1 mijn rechterhand vast. En ineens slaakt persoon nummer 3 een kreet: "ja, ja, gelukt!!" En ik: "halleluja!!!". Ik keek op de klok en zag dat het 10 minuten vóór elf was. We zijn zeker een half uur bezig geweest om te proberen een infuus te plaatsen. 

Alle moed zakte me in de schoenen. Is dit wat mij te wachten staat? Ik moet zeker nog 3 keer voor een test waarbij een infuus  geplaatst moet worden. Dus op dat moment had ik besloten dat ik een pic-lijn wilde, en heel rap ook! Na het plaatsen van het infuus, kreeg ik de zoutoplossing en moest ik een uur stil liggen voor de pet-scan. Terwijl ik daar lag, had ik tijd om na te denken, over de reden waarom ik dit alles moet doormaken. Volgende keer neem ik mijn headphone mee, dan kan ik naar muziek luisteren. Tussen beide scans in had ik eigenlijk een pauze  van 3 kwartier moeten hebben, maar het liep zo erg uit, dat ik van de pet-scan meteen naar de ct-scan ging. Na de tests gingen we vragen hoe het zat met de pic-lijn die mij beloofd was. Na wat telefoontjes over en weer werd mij verteld dat men contact met mij ging nemen. Toen ik thuis was had ik zelf de dokter (onderzoeker) gebeld om over de pic-lijn te praten. Maar hij had slecht nieuws voor me: een pic-lijn is bedoeld voor chemotherapie, voor als je vaak geprikt moet worden. En hij legde me ook uit welke risico's  aan kleefden. Maar, hij ging proberen om enkele afspraken te clusteren, zodat het tenminste één keer minder prikken is. En het is gelukt; de afspraak van morgen is verplaatst naar volgende week samen met een andere afspraak.  Dus 2 dagen  rust, even niets, geen Antoni, geen naalden, geen stress.

Volgende week nieuwe rondes, nieuwe kansen, nieuwe naalden!